บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 229

บทที่ 229 ฆ่า!

พลธนูเป่ยตี๋เริ่มเปิดฉากโจมตี ทว่าพวกเขาก็โดนโจมตีกลับจากพวกฉินเฟิงที่อยู่สูงกว่าอีกครั้ง และด้วยพลธนูม้าเป่ยตี๋ไม่มีหลุมหลบภัย จึงมีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ตอนที่เข้าไปอยู่ในระยะห้าสิบก้าว พลธนูเป่ยตี๋ก็เสียกำลังพลไปกว่าสิบนาย

อัตราการสูญเสียจากการต่อสู้สูงถึงสามส่วน!

ถ้าเป็นทหารธรรมดาคงจะหนีเตลิดไปแล้ว

แต่ทหารลาดตระเวนเป่ยตี๋แอบลักลอบเข้ามาในดินแดนต้าเหลียง พวกเขาไร้หนทางถอยกลับ ทำได้แค่โจมตีแลกชีวิตต่อไป แต่ในระยะห้าสิบก้าวที่เหลือเป็นฉากที่น่าหวาดกลัวมาก ยิ่งระยะทางใกล้ขึ้นเท่าใด ลูกธนูของทหารก็ยิ่งแม่นยำมากขึ้นเท่านั้น จากเดิมที่ยิงธนูหลายสิบลูกถึงโดนทหารหนึ่งนายได้ ตอนนี้เพียงใช้ธนูห้าถึงหกลูกก็สามารถยิงโดนเป้าหมายได้แล้ว

เมื่อเห็นว่าพลธนูม้าสูญเสียกำลังพลไปกว่าสี่ส่วน แม่ทัพกลับไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงพูดอย่างเย็นชาราวกับว่าตนเองมีโอกาสที่จะชนะ “ก้าวไปอีกยี่สิบก้าว แล้วเราก็จะเข้าปะทะได้ แม้ว่ากองทัพใหม่ต้าเหลียงจะยิงได้อย่างรวดเร็วและความแม่นยำก็น่าทึ่ง แต่เกรงว่าลูกธนูจะเหลือไม่มากแล้ว ศึกนี้กำลังจะจบลงในอีกไม่ช้า”

แม้ว่าฉินเฟิงจะเตรียมลูกธนูสำรองไว้ไม่น้อย แต่เนื่องจากขาดทรัพยากรไม้ ประกอบกับความร้อนใจในการรับศึกจึงไม่มีเวลาผลิต จึงทำได้เพียงเก็บลูกธนูของศัตรูบนพื้นมายิงตอบโต้ ทว่าน่าเสียดาย…ตอนฝ่า่นตรงข้ามยิงธนูมา ลูกธนูก็ยิงโดนเข้ากับหินกำบัง ทำให้คมธนูทื่อลง

แม้ว่าพวกทหารใหม่จะยิงใส่ศัตรูได้อย่างแม่นยำจนน่าตกใจ แต่ลูกธนูกลับไม่สามารถเจาะเกราะเบาทะลุได้

พลธนูม้าเป่ยตี๋ในระยะห้าสิบก้าวสูญเสียกำลังพลไปทั้งหมดยี่สิบนาย แต่เมื่อพวกเขาขยับจากห้าสิบก้าวเป็นสามสิบก้าวก็สูญเสียกำลังพลเพิ่มไปเพียงสิบนายเท่านั้น

หัวหน้าหมู่หนึ่งตะโกนบอกฉินเฟิงทันที “นายน้อย ลูกธนูหมดแล้ว!”

ฉินเฟิงคิดเอาไว้แล้วจึงตะโกนสั่งการ “เปลี่ยนเป็นหอก ประจัญบาน!”

เมื่อหนึ่งคำสั่งถ่ายทอดออกไป ทหารทั้งยี่สิบนายก็ทิ้งคันธนู ดึงหอกปรับปรุงใหม่ที่พกติดตัวมาถือไว้ ภายใต้การนำของหัวหน้าหมู่หนึ่ง พวกเขาวิ่งออกจากหลุมหลบภัยไปหาพลธนูม้าที่อยู่ด้านล่างทันที และเป็นเพราะวิ่งลงจากที่สูง ประกอบกับเหล่าทหารผ่านการฝึกร่างกายมาอย่างหนัก พวกเขาจึงรวดเร็วมาก เพียงพริบตาก็ไปถึงเบื้องหน้าพลธนูม้าเป่ยตี๋แล้ว

พลธนูม้ารีบชักดาบสั้นเตรียมรับการปะทะจากศัตรู แต่พวกเขาหลายคนก็ยังถูกหอกแทง

จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ต่อสู้ในระยะปะชิด ชุลมุนวุ่นวายเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อหมู่สี่และห้าที่ซุ่มซ่อนขนาบอยู่ข้างปีกทั้งสองเห็นฉากนี้ พวกเขาก็รีบออกจากเนินเขา รุดเข้าไปเป็นกำลังเสริม ในระยะหนึ่งร้อยก้าวพวกเขาเริ่มยิงพลธนูม้า เมื่อพลธนูม้าและทหารใหม่เข้าสู้ระยะประชิดกันอย่างสมบูรณ์ หมู่สี่และห้าก็หยุดยิงธนู แล้วสลับเอาหอกออกมาโจมตีจากปีกทั้งสองข้าง

จงหลิงอยู่บนยอดเขาตรงข้าม ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง “ฉินเฟิง ไอ้ตัวดี! มีความสามารถขนาดนี้เชียวรึ? เขากล้าแบ่งกองทหารออกเป็นกลุ่ม ๆ ทั้ง ๆ ที่มีกำลังพลอยู่ในมือเพียงสิบกว่าคน! เป็นเพราะลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ หรือกองทัพใหม่มั่นใจในกำลังรบของตนเองเกินไปกันแน่?”

สำหรับทหารที่ถือหอกแล้ว ไม่ว่าจะศิลปะการต่อสู้ กำลังกาย หรือขวัญกำลังใจของพวกเขาล้วนสูงกว่าพลธนูม้าหนึ่งระดับ ประกอบกับกองทหารที่ซุ่มโจมตีทั้งจากด้านหน้าและด้านข้าง การโจมตีจากหลายทางทำให้พลธนูม้าเป่ยตี๋ที่เหลืออยู่สี่สิบคนหมดกำลัง

จงหลิงสั่งอย่างเฉียบขาด “ส่งกำลังเสริมไปเดี๋ยวนี้!”

รองแม่ทัพตีกลองส่งสัญญาณอย่างแรง จากนั้นทหารม้าหนึ่งร้อยนายที่เฝ้าอยู่ทางลงเขาก็พากันตะบึงม้ามา พอม้าเหนื่อยเกินกว่าจะปีนป่าย กระทั่งบางตัวถึงกับล้มลง พวกทหารม้าก็ทิ้งม้าแล้ววิ่งมาด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่ากำลังเสริมของศัตรูมาถึงแล้ว ฉินเฟิงก็กระโดดขึ้นไปบนหลุมหลบภัย แล้วตะโกนสั่ง “รีบจบการต่อสู้! กลับมาที่หลุมหลบภัย!”

หัวหน้าหมู่หนึ่งแทงพลธนูม้าที่อยู่ตรงหน้า แล้วส่งเสียงคำราม “ฆ่า!”

พลธนูม้าเป่ยตี๋ขวัญกำลังใจหดหายไปนานแล้ว

ทำไมทหารต้าเหลียงถึงมีพลังรบที่น่าทึ่งขนาดนี้กัน? อีกทั้งขวัญกำลังใจของพวกเขายังน่าหวาดกลัวมากด้วย ในการต่อสู้ระยะประชิด ยิ่งสู้ก็ยิ่งกล้าหาญ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ…

การต่อสู้ระยะประชิดต้องใช้พลังกายมาก แม้แต่ทหารผ่านศึกที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีก็ยังทนได้เพียงชั่วครู่แล้วก็ต้องหมดแรงไป จำเป็นต้องให้สหายช่วยคุ้มกันจึงจะถอยได้ และในเวลานี้พลธนูเป่ยตี๋ก็เหนื่อยเกินกว่าจะยกดาบสั้นขึ้นมาด้วยซ้ำ แต่กำลังของทหารใหม่ต้าเหลียงยังดูไม่ลดน้อยถอยลงเลย พลังกายของพวกเขายังเหลืออยู่

พลธนูม้าถูกแทงตายคนแล้วคนเล่า และพลธนูคนสุดท้ายก็ถูกคมหอกของทหารนายหนึ่งแทงจนสิ้นใจ แต่ก่อนจะตายเขาได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายแทงดาบสั้นใส่ไหล่ของทหารนายนั้น

ทว่าก็ได้ยินเพียงแค่เสียง ‘เคร้ง’ ดังขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน