บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 237

บทที่ 237 กลุ่มโจรที่หยั่งรากลึก

นับตั้งแต่ก่อตั้งต้าเหลียง เมืองเป่ยซีก็เป็นเมืองยากจนที่มีชื่อเลื่องลือ

ชาวเมืองเป่ยซีคุ้นเคยและชินชากับความข้นแค้นมานานแล้ว พวกเขาไม่เคยเชื่อว่าโรคเรื้อรังนับร้อยปีนี้จะหายได้เพราะการปรากฏตัวของฉินเฟิง เว้นเสียแต่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเทพเซียน!

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของปัญญาชนทั้งหลาย ฉินเฟิงก็ไม่ได้อธิบาย

ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท

นายน้อยเจ้าสำราญไม่ได้เริ่มทำงานทันที แต่สั่งให้ปัญญาชนที่เขารับเข้าทำงานกลับบ้านไปพักผ่อน และมารายงานตัวอย่างเป็นทางการที่ศาลาว่าการในวันพรุ่งนี้

เมื่อกลับมาที่เรือนหลังก็พบว่า ฉินเฉิงซื่อกับหลี่เซียวหลานหลับไปนานแล้ว

ฉินเฟิงกลัวว่าจะทำพวกนางตื่น เขาจึงค่อย ๆ ย่องกลับไปที่ห้องของตนเอง ทั้งร่างคล้ายจะพังทลาย ชายหนุ่มทรุดตัวลงบนเตียงทันที

แต่เดิมคิดว่าในที่สุดก็สามารถนอนหลับสบายได้ แต่ทันทีที่หัวถึงหมอน เสียงผีวิญญาณโหยหวนก็ดังมาจากลานบ้าน

“พี่ฉิน ออกมาเร็ว!”

ฉินเฟิงตกใจจนสั่นผวา อดไม่ได้ที่จะสบถ เขาผลักประตูเปิดออกด้วยความไม่เต็มใจและก้าวออกไป หลังจากแน่ใจว่าท่านแม่และพี่หญิงสามไม่ถูกเสียงดังปลุกให้ตื่น ชายหนุ่มก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามองหนิงหู่ที่มีท่าทางดุดัน แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ดึกดื่นขนาดนี้ เรียกหาผีหรือไร?!”

“หลายวันมานี้ข้างานยุ่งจนหัวหมุน อยากจะนอนหลับดี ๆ สักตื่นไม่ได้เลยรึ?”

ฉินเฟิงคิดว่าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายจากการทำงานหนักในอีกไม่นานแน่

ดวงตาของหนิงหู่ฉายแววขอโทษ แต่ยังคงเดินมาหาด้วยสีหน้าจริงจัง “เกิดเรื่องขึ้นแล้ว”

นับตั้งแต่ฉินเฟิงมาที่เมืองเป่ยซี มีวันไหนบ้างที่ไม่เกิดเรื่อง?

นายน้อยฉินเฉยชาไร้ความรู้สึก กล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก “เกิดอะไรขึ้นกลางดึกขนาดนี้? หรือคดีทุจริตของเฉินลี่ถูกเปิดเผยอีกแล้ว?”

แววตาของหนิงหู่เคร่งขรึม แล้วเขาก็ลดเสียงลง “พูดไปแล้ว เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเฉินลี่… ตั้งแต่พี่ฉินเข้ารับตำแหน่งขุนนาง มือปราบของศาลาว่าการก็เกือบจะถูกเปลี่ยนทั้งหมด คนที่ควรถูกจำคุกก็ถูกจำคุกแล้ว คนที่ควรถูกสอบสวนก็สอบสวนแล้ว ท้ายที่สุดจึงเหลือหัวหน้าและมือปราบเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และพวกขี้ขลาดนั่นต่างกลัวว่าจะจบลงเหมือนเฉินลี่ เพราะงั้นพวกเขาจึงแปรพักตร์หลบหนีกันไปแล้ว”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดฉินเฟิงก็เริ่มสนใจขึ้นมา “แปรพักตร์? แตงบิดพุทราเบี้ยว ปลาเน่า และเศษกุ้งอย่างพวกมันจะแปรพักตร์ไปที่ไหนได้? ต่อให้ชาวเป่ยตี๋จะแย่แค่ไหน แต่คงไม่ถึงขั้นต้อนรับของเสียพวกนี้กระมัง”

หนิงหู่หัวเราะฝืดเฝื่อน “หากหนีไปที่เป่ยตี๋ยังดีเสียกว่า กองทหารชายแดนจะได้สกัดกั้นและฆ่าพวกขี้ขลาดนั่นโดยที่เราไม่ต้องลงมือ แต่เมื่อครู่ชาวบ้านในหมู่บ้านต้นหยางมาแจ้งว่า มือปราบและพวกโจรภูเขาร่วมมือกันปล้นหมู่บ้านต้นหยางจนเกลี้ยง พวกมันสังหารและทำให้ผู้คนบาดเจ็บนับไม่ถ้วน”

เดิมทีฉินเฟิงหาได้สนใจพวกมือปราบเหล่านั้น

ท้ายที่สุดแล้ว พวกมันก็เป็นแค่หนอนที่อาศัยบารมีนาย เมื่อเฉินลี่ล้มลงแล้ว เจ้าสารเลวพวกนี้จะสามารถสร้างคลื่นลมอันใดได้อีก? ยามนี้ความจริงกลับตบหน้าฉินเฟิงอย่างโหดเหี้ยม!

มือปราบเหล่านี้เดิมทีเป็น ‘นักเลงที่ผ่านการรับรอง’ ตอนนี้เมื่อเฉินลี่ล้มลง เมื่อสูญเสียสังกัดควบคุม พวกมันย่อมกลายเป็นนักเลงที่แท้จริงตามธรรมชาติและสันดาน

ฉินเฟิงขมวดคิ้ว ถามเสียงเข้ม “สถานการณ์การบาดเจ็บล้มตายในหมู่บ้านต้นหยางเป็นอย่างไร?”

หนิงหู่ถอนหายใจ ดวงตาผุดแววเดือดดาล “ในหมู่บ้านต้นหยางมีคนทั้งหมดเจ็ดสิบสามคน อย่างน้อยห้าสิบคนถูกฆ่าตาย คนที่เหลือหลบหนีขึ้นไปบนภูเขา อีกทั้ง… บางคนก็ถูกพวกโจรเอาตัวไป ส่วนคนที่มันเอาไปไม่ได้ก็ถูกเผา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน