บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 240

บทที่ 240 โบยยี่สิบไม้

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากนอกประตู ฉินเฟิงก็ยิ่งขดตัว เขาวางเท้านั่งยอง ๆ อยู่บนเก้าอี้ สองมือถือถ้วยน้ำแกงไก่ จิบคำเล็ก ๆ ดวงตาที่แดงก่ำทั้งสองข้างไร้ชีวิตชีวา ทั้งร่างแทบจะแหลกสลาย

เป็นขุนนางช่างยากลำบากนัก

แต่เป็นขุนนางที่ดียิ่งยากลำบากยิ่งกว่า!

ตั้งแต่นายน้อยฉินเข้ารับตำแหน่ง เขาได้นอนไปกี่ชั่วยามนั้นสามารถนับด้วยมือข้างเดียว ความปรารถนาสูงสุดของชายหนุ่มในตอนนี้คือการมุดเข้าผ้าห่ม แล้วนอนหลับให้เต็มอิ่ม

น่าเสียดายที่คำของ่าย ๆ เช่นนี้ กลับกลายเป็นสิ่งที่ยากเกินไขว่คว้า

ศาลาว่าการเส็งเคร็งแห่งนี้ มีงานคั่งค้างอยู่เป็นกองจนทำให้ฉินเฟิงรู้สึกเจ็บปวด

เมื่อได้ยินว่าเฉินลี่ถูกทางการลงโทษประหารแล้ว เขาก็อยากจะส่งคนไปนำร่างของอีกฝ่ายกลับมาเฆี่ยนตีอย่างรุนแรงเพื่อระบายโทสะเสียให้ได้

“มหาเสนาเกาช่างมีลูกเล่นประหลาดพิกล ต่อไปใครให้ข้าเป็นขุนนาง ข้าจะสู้ตายกับมัน!”

เมื่อฟังเสียงตะโกนแหลมสูงที่ยังดังอยู่นอกประตู ฉินเฟิงก็แทบจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เขายื่นชามให้หลี่เซียวหลานและพูดเสียงยานคาง “พี่หญิงสาม ท่านมาแทนที่ข้าสักสองสามวันดีหรือไม่ ข้าทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ”

แม้ว่าดวงตาของหลี่เซียวหลานจะเต็มไปด้วยความสงสาร แต่เมื่อนางเห็นสารรูปของน้องชายก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เรื่องนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้ อา ใช่แล้ว เมื่อเช้านี้ท่านแม่ชื่นชมประกาศกฎใหม่ที่ใช้ในการปรับปรุงความเป็นอยู่ของผู้คนในเป่ยซีของเจ้ามาก”

“ยังบอกอีกด้วยว่ารอกลับเมืองหลวงแล้ว จะหาอนุให้เจ้าอีกหลายคนเพื่อเป็นขวัญกำลังใจ”

เช่นนั้นก็ช่างเถิด!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเฟิงก็หดคอกลับ พลางรู้สึกกลัวจับใจ

เขาเหนื่อยจะตายแล้ว ยังจะมีเวลาไปคิดเรื่องรับอนุได้อย่างไร? ตอนกลางวันถูกชาวบ้านมาร้องเรียนขอความเป็นธรรม ตกดึกยังมีอนุรออยู่อีก ต่อให้ฉินเฟิงจะดีดมากแค่ไหนก็คงรับมือไม่ไหวแน่

นายน้อยฉินลูบหน้าท้องไปมา พลางตรวจสอบให้แน่ใจว่าบริเวณที่ถูกฝังเข็มหายดีแล้ว พลันชายหนุ่มก็พูดอย่างขลาดกลัวว่า “พี่หญิงสาม ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไร เราควรพูดคุยกันอย่างสันติ ใต้หล้านี้ไม่มีอุปสรรคใดที่เราไม่สามารถเอาชนะได้ ท่านโปรดอย่าฝังเข็มข้าอีกได้หรือไม่?”

หลี่เซียวหลานยกยิ้มบางเบา “นั่นก็ขึ้นอยู่กับการวางตัวของเจ้า”

ในตอนที่ฉินเฟิงรู้สึกหดหู่แทบขาดใจ พลันก็มีเสียงดังขึ้นนอกประตู

แม้ก่อนหน้านี้จะมีเสียงดังอยู่บ้าง แต่คราวนี้เสียงดังกล่าวแตกต่างไปอย่างเห็นได้ชัด เพราะมีเสียงด่าทอปะปนมาด้วย

ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มเห็นเพียงฝูงชนรวมตัวกันที่ประตู และพวกเขาก็กำลังมองไปทางกระดานแปะป้ายประกาศ

หลังจากนั้นไม่นาน ทหารองครักษ์ที่ทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าประตูชั่วคราวก็วิ่งเข้ามา ประสานมือ รายงาน “ใต้เท้าขอรับ มีคนฉีกประกาศโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

เนื่องจากถูกมหาเสนาเกาวางแผนกลั่นแกล้ง ประกอบกับเรื่องวุ่นวายนานัปการในเมืองเป่ยซี ทุกวันนี้ฉินเฟิงจึงระงับความโกรธของเขาไว้ เมื่อได้ยินว่ามีคนกล้าฉีกประกาศ ใบหน้าของนายน้อยเจ้าสำราญก็มืดมน เขาถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “คนที่ฉีกประกาศเป็นใคร?!”

ยามเฝ้าประตูส่ายหัวและตอบอย่างเคร่งขรึม “ไม่ทราบแน่ชัดขอรับ แต่เมื่อพิจารณาเสื้อผ้าที่สวมใส่แล้ว น่าจะเป็นเศรษฐีในเมือง”

เศรษฐี?

ฉินเฟิงเกือบจะหลุดหัวเราะ ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “ดูเหมือนว่ากฎหมายใหม่ชุดนี้จะส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ของครอบครัวผู้ดีในท้องถิ่นสินะ เขาคงอยากมาหาเรื่องข้าโดยเฉพาะ ไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าก็หงุดหงิดงุ่นง่านใจพอทนแล้ว พวกเขารนหาที่ดีนัก ช่างวิเศษจริง ๆ!”

ฉินเฟิงโบกมือส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่ทางการนำตัวคนที่ฉีกป้ายประกาศมา

เมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังจะทำงาน หลี่เซียวหลานก็ถือชามน้ำแกงแล้วพูดอย่างสบาย ๆ “ข้าจะออกไปก่อน”

ฉินเฟิงคว้าแขนของหลี่เซียวหลานไว้ พลางพูดอย่างขมขื่น “พี่หญิงสามโปรดอยู่กับข้าสักพัก จิตใจที่เปราะบางของข้าได้รับบาดเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ข้าต้องการการดูแลเป็นพิเศษ”

หลี่เซียวหลานกลอกตาใส่ฉินเฟิง เอ่ยดุด้วยรอยยิ้ม “โตขนาดนี้แล้ว ไยจึงทำตัวเหมือนเด็กไปได้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน