บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 241

บทที่ 241 มังกรแกร่งปราบงูเจ้าถิ่น

ใบหน้าของชายหนุ่มซีดขาวราวกับกระดาษ โดนโบยยี่สิบไม้ไม่ใช่เรื่องตลก เขาไม่ได้หมดสติไปก็นับได้ว่าร่างกายแข็งแกร่งแล้ว

แม้ดวงตาของชายหนุ่มจะเผยความหวาดกลัว แต่ที่มีมากกว่านั้นคือความขุ่นเคือง “ข้าคือฟางอวี่! พ่อของข้าคือฟางถิงชาน พ่อค้าธัญพืชแห่งเมืองเป่ยซี! การที่ใต้เท้าแจกจ่ายข้าวให้กับคนในท้องถิ่นเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นการกระทำที่ดี ทว่าส่งกระทบกับราคาธัญพืชจนประสบกับความสูญเสียไม่รู้จบ!”

ทันทีที่เขาพูดจบก็เกิดเสียงคำรามดังขึ้นนอกประตู ปรากฏว่าเป็นสมุนรับใช้ของฟางอวี่

“ใต้เท้าฉิน ท่านตีนายน้อยของข้าอย่างไม่แยกแยะถูกผิดได้อย่างไร?!”

“นายน้อยของข้าฉีกประกาศเพียงเพราะต้องการขอความเป็นธรรมให้กับพ่อค้าธัญพืชแห่งเมืองเป่ยซี ใต้เท้าฉินลงโทษตามอำเภอใจโดยไม่ถามเหตุผล ท่านวางพ่อค้าธัญพืชของเป่ยซีไว้ที่ใดกัน? วางผู้ประกอบกิจการของเป่ยซีไว้ที่ใด? ใต้เท้าฉินไม่ต้องการรับซื้อธัญพืชและมอบให้ชาวบ้านหรอกหรือ? ท่านจะขาดการสนับสนุนของพ่อค้าธัญพืชเป่ยซีไปได้อย่างไร?”

“ใต้เท้าฉินคงไม่อยากเป็นศัตรูของผู้ทำการค้าในเป่ยซีหรอกกระมัง?”

ดังสุภาษิตที่ว่า มังกรแกร่งก็ไม่สามารถเอาชนะงูเจ้าถิ่นได้

นายอำเภอเล็ก ๆ ไม่สามารถปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว ไม่ว่าเขาจะต้องการตั้งหลักในที่แห่งนี้เพื่อผลักดันกฎระเบียบใหม่ หรือแม้แต่กำหนดส่วยขั้นพื้นฐานที่สุด ทุกสิ่งอย่างล้วนต้องการการสนับสนุนจากคหบดีในท้องถิ่น

หากเป็นศัตรูกับคหบดีในท้องถิ่นและตระกูลที่มีอำนาจ ตำแหน่งขุนนางนี้ย่อมไม่มั่นคงอย่างแน่นอน

ในที่สุดฉินเฟิงก็พบว่าคหบดีในท้องถิ่นกำลังวางแผนที่จะร่วมมือกันวางอำนาจใส่เขา

หึ!

น่าสนใจ

ฉินเฟิงมองไปยังสมุนรับใช้ที่ส่งเสียงดังอยู่นอกประตู แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ในสถานที่สำคัญอย่างศาลาว่าการจะปล่อยให้มีคนส่งเสียงดังได้อย่างไร? จับทุกคนที่ส่งเสียงดังเมื่อครู่นี้ ลงโทษโบยคนละสิบไม้!”

บ่าวรับใช้จวนตระกูลฟางไม่คาดคิดว่าฉินเฟิงไม่เพียงแต่ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ แต่ยังทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นอีก พวกเขาเขาจึงเริ่มหงอลงเล็กน้อย

ก่อนที่บ่าวรับใช้จะทันได้โต้อะไรกลับไป พวกเขาก็ถูกทหารองครักษ์ร่างบึกบึนคว้าตัวไว้ แล้วผลักเข้าไปในห้องโถง เมื่อเผชิญหน้ากับน้ำ ไฟ และกระบองไม้ที่โหดเหี้ยม เสียงโหยหวนก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเห็นบ่าวรับใช้ถูกทุบตี สีหน้าของฟางอวี่พลันมืดมนเป็นอย่างยิ่ง เขากัดฟันกรอด “ใต้เท้าเพิ่งเข้ารับตำแหน่งก็กลายเป็นศัตรูของผู้ทำการค้าเป่ยซีแล้ว ไม่กลัวว่า…”

ก่อนฟางอวี่จะพูดจบ ฉินเฟิงก็ขัดจังหวะด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่กลัว”

ฟางอวี่ตกตะลึง เขารับมือไม่ทันอยู่บ้าง จึงพูดตะกุกตะกัก “ข้า… ข้ายังพูดไม่จบ”

ฉินเฟิงแคะหูพลางตอบกลับอย่างเกียจคร้าน “ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าก็ไม่กลัว”

ท่ามกลางการจ้องมองอย่างตกตะลึงอ้าปากค้างของฟางอวี่ ฉินเฟิงปราดตาไปที่ห้องด้านข้าง แล้วถามเบา ๆ “รองนายอำเภอที่เพิ่งแต่งตั้งใหม่อยู่ที่ไหน?”

ไม่นาน ปัญญาชนคนหนึ่งอายุประมาณสามสิบปีก็เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง เขาประสานมือโค้งคำนับ “ใต้เท้าเชิญสั่ง”

ฉินเฟิงชี้ไปที่โต๊ะเล็กข้าง ๆ สื่อว่าให้รองนายอำเภอนั่งลง จากนั้นเขาก็จ้องไปที่ฟางอวี่ กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ฟางอวี่ฉีกประกาศและสั่งให้บ่าวรับใช้ที่ชั่วร้ายทั้งหมดส่งเสียงดังในศาลาว่าการ รวบรวมคนก่อความวุ่นวาย ตามกฎหมายต้าเหลียง ลงโทษโบยยี่สิบไม้และจำคุกสองปี ตอนนี้เขาถูกโบยเรียบร้อยแล้ว เจ้าสามารถพาเขาไปจำคุกได้เลย”

ใบหน้าของรองนายอำเภอพลันซีดขาว ท้ายที่สุดแล้ว ฟางอวี่ก็เป็นบุตรชายของคหบดีในท้องถิ่น เป็นคนใหญ่คนโตที่สามารถทำให้ทั่วทั้งเป่ยซีสั่นสะเทือนได้เพียงแค่กระทืบเท้า

ในอดีต รองนายอำเภอจะซ่อนตัวทันทีที่เห็นฟางอวี่ ทว่าตอนนี้เขากำลังจะลงโทษอีกฝ่าย สถานการณ์เช่นนี้น่ากลัวอยู่บ้างจริง ๆ

ฟางอวี่ตกตะลึง เขาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน