บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 242

บทที่ 242 กำราบด้วยหมัดเหล็ก

ฉินเฟิงไม่แปลกใจกับไพ่เด็ดของฟางถิงชาน ทั้งหมดยังอยู่ในการคาดการณ์ของเขา

ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับคหบดีเหล่านี้ วิธีการบังคับให้ฉินเฟิงยอมจำนนนั้นมีจำกัด กระทั่งชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มยังรู้สึกว่าไม่มีความท้าทายจนอยากจะช่วยอ่อนข้อให้พวกเขา

ชาวบ้านที่มาเฝ้าดูเหตุการณ์ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ไม่โอบกอดความหวังเรื่องกฎระเบียบใหม่ที่ฉินเฟิงเพิ่งประกาศใช้อีกต่อไป

“เฮ้อ! สิ่งที่เรียกว่าความหวังก็เป็นเพียงแสงวาบในกระทะเท่านั้น”

“แม้ว่าใต้เท้าฉินจะมุ่งมั่นสร้างประโยชน์ให้กับราษฎร แต่จนปัญญาที่บรรดาคหบดีแห่งเป่ยซีเป็นงูและหนูในรูเดียวกัน หากไม่มีการสนับสนุนจากคหบดีท้องถิ่น กฎระเบียบใหม่นี้ย่อมไม่สามารถนำไปใช้ได้เลย”

“อย่าว่าแต่เมืองเป่ยซีเลย คหบดีในสิบแปดอำเภอโดยรอบต่างสมคบคิดกัน พวกเขาจะสนใจความเป็นความตายของคนทั่วไปอย่างพวกเราได้อย่างไร?”

ขณะที่ทุกคนกำลังถกกันว่า กฎระเบียบใหม่ของฉินเฟิงที่จะช่วยเพิ่มความร่ำรวยให้ผู้คนและเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับเมืองนั้นอาจเป็นเพียงภาพลวงตา และทำอะไรไม่ถูกเมื่อเผชิญกับหนอนและตัวมอดอย่างพวกคหบดีที่เกาะอยู่ในเมืองเป่ยซี จู่ ๆ ดวงตาของนายน้อยฉินก็ผุดประกาย เขามองไปยังพวกฟางถิงชานด้วยสายตาตื่นเต้น คาดหวังหาใดเปรียบ

ฉินเฟิงที่เหนื่อยล้ามาเป็นเวลานาน พลันก็มีพลังขึ้นมา “นี่เป็นความตั้งใจของเถ้าแก่ฟางเพียงผู้เดียว หรือเป็นการตัดสินใจของผู้ทำการค้าเป่ยซีทั้งหมดเล่า?”

ฟางถิงชานเดิมทีคิดว่าตนเองกุมชัยชนะแล้ว ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงที่จู่ ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา เขาก็รู้สึกรับมือไม่ทัน

ได้แต่บ่นพึมพำในใจ

‘เจ้าหมอนี่สมองถูกลาเตะมาหรืออย่างไร? เขาถูกผู้ทำการค้าเป่ยซีคว่ำบาตร ยังหัวเราะได้อยู่อีกรึ?’

‘ฮึ่ม! มันต้องเสแสร้งเป็นแน่!’

ฟางถิงชานเงยหน้าขึ้น และพูดอย่างได้ใจ “แน่นอนว่านี่เป็นความต้องการของผู้ทำการค้าเป่ยซีทั้งหมด! ใต้เท้าฉิน ดังคำพังเพยที่ว่า รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากคหบดีท้องถิ่น สิ่งที่เรียกว่ากฎระเบียบใหม่ของท่านย่อมไม่สามารถใช้ได้แม้แต่ในศาลาว่าการแห่งนี้ ในทางกลับกัน หากท่านได้รับการสนับสนุนจากพวกเรา ใต้เท้าฉินก็จะสามารถนั่งในตำแหน่งที่สูงส่งได้ตลอดไป!”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ฟางถิงชานก็หรี่ตาลง ทุกถ้อยคำของเขาเต็มไปด้วยข้อความข่มขู่ “ไม้เด่นเกินไพร ลมพัดหักโค่น ใต้เท้าฉินโปรดคิดให้รอบคอบ”

นี่ยังต้องพิจารณาอีกหรือ?

ความหมายของฟางถิงชานไม่สามารถชัดเจนไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ขุนนางทั่วใต้หล้านี้ล้วนแต่ละโมบ หากฉินเฟิงไม่โลภ เขาจะเข้ากับโลกนี้ไม่ได้

แม้จะเป็นการทำเพื่อเสถียรภาพผลประโยชน์ของบ้านเมือง ถึงอย่างไรพวกคหบดีในเป่ยซีก็จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อขับไล่ฉินเฟิงออกจากที่นี่

น่าเสียดายที่ฟางถิงชานลืมพิจารณาเงื่อนไขสำคัญไป

เขา ฉินเฟิง ไม่ใช่ปัญญาชน!

แต่เป็นผู้ทำการค้าเช่นเดียวกัน!

ฉินเฟิงนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องราวกับ ‘ได้เงินล้านมาเปล่า ๆ’ พลันพูดขึ้นว่า “กล่าวอย่างไม่ปิดบัง ก่อนหน้านี้ข้ากังวลมาก ไม่รู้ว่าจะจัดการกับกิจการเป่ยซีอย่างไร ตอนนี้พอได้ฟังคำพูดของเถ้าแก่ฟางก็ทำให้ข้าคิดตกเสียที ต่อไปคงจัดการได้ง่ายขึ้นมาก”

ฉินเฟิงหยิบพู่กันและกระดาษขึ้นมา โบกมือ เขียนจดหมาย

เขาเรียกทหารองครักษ์และสั่งเสียงดัง “ส่งจดหมายนี้ไปที่ศาลาพักม้าทันที สั่งให้ผู้ส่งสารรีบไปส่งที่ค่ายเทียนจี มอบให้พี่หญิงรองของข้า หลิ่วหงเหยียน และส่งพ่อค้าที่เชื่อถือได้มาประจำการในเมืองเป่ยซีโดยด่วน!”

ทหารองครักษ์รับจดหมายแล้วหันหลังจากไปทันที

ฟางถิงชานและพ่อค้าคนอื่น ๆ ตกตะลึงอ้าปากค้า ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ฟางถิงชานกำหมัดแน่น ใบหน้าซีดเผือก ดวงตาจดจ้องฉินเฟิงเขม็ง “ใต้เท้าฉินต้องการใช้ประโยชน์จากกลุ่มกิจการในเป่ยซี ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! ทุกสาขาอาชีพในเป่ยซี ไม่ว่าจะเป็นแหล่งที่มาของสินค้าหรือเครือข่ายการขาย ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเรา ใต้เท้าฉินไม่กลัวว่าจะสูญเสียทรัพย์สินไปโดยเปล่าประโยชน์รึ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน