บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 245

บทที่ 245 เดินทางไปเทือกเขาอิงกัง

ฉินเฟิงออกแรงยืดเส้นยืดสาย แม้เขาจะได้นอนเพียงสองชั่วยามกว่า แต่สำหรับร่างกายที่ใกล้จะพังทลายลง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกับเป็นดินแดนแห้งแล้งที่ได้รับน้ำฝน ผ่อนคลายอย่างอธิบายไม่ได้

หนิงหู่กับฉีเหมิงกำลังพูดคุยอย่างกระตือรือร้น พวกเขาไม่รู้ว่าฉินเฟิงตื่นขึ้นมาแล้ว และลืมไปว่าก่อนหลี่เซียวหลานจะจากไป นางได้กำชับว่าอย่าทำเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของฉินเฟิง

เมื่อบทสนทนาเริ่มน่าสนใจ ฉีเหมิงก็ขมวดคิ้วด้วยความตื่นเต้น “ตอนนี้ผู้คนในเมืองเป่ยซีถือว่านายน้อยฉินเป็นพระโพธิสัตว์ผู้ช่วยให้พ้นจากความทุกข์ทรมาน แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเรายังได้รับประโยชน์ไปด้วย ตราบใดที่ก้าวออกจากศาลาว่าการ คำทักทายอันอบอุ่นจากคนในท้องถิ่นก็พรั่งพรู สมัยที่เคยอยู่เมืองหลวง ไหนเลยพวกเขาจะเคยถูกปฏิบัติด้วยเช่นนี้?”

ดวงตาของหนิงหู่ฉายแววเย่อหยิ่งจองหอง เขากล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ถูกต้อง! เจ้าไม่มองดูเล่าว่าพวกเราเป็นคนของใคร!”

“ย้อนกลับไปที่เมืองหลวง พี่ฉินกับข้านับว่าไม่ตีกันไม่รู้จักกัน ตอนนี้ข้ามาคิดดูแล้ว การที่ข้าเลือกอยู่กับพี่ฉินนับเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต”

“คนบางคนสามารถทำให้เรามั่งคั่งได้ บางคนทำให้เรามีชื่อเสียงได้ แต่หากติดตามพี่ฉิน เราจะได้รับทั้งชื่อเสียงและโชคลาภ”

“แม้เราจะติดอยู่ในสถานที่ไกลปืนเที่ยงแห่งนี้ชั่วคราว แต่ก็อยู่ใกล้กับเมืองชายแดนมากนัก อีกทั้งยังมีพี่ฉินอยู่ด้วย ไม่แน่ว่านี่จะเป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป มารอดูกันเถอะ วันรุ่งเรืองของพี่น้องเราอยู่ข้างหน้าแล้ว!”

เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างทั้งสอง ฉินเฟิงก็อดลูบจมูกไม่ได้

ชายหนุ่มรู้สึกประทับใจและปลาบปลื้มใจที่ได้รับความไว้วางใจจากเหล่าพี่น้อง

อย่างไรก็ตาม ท้องฟ้าเกือบจะพลบค่ำแล้ว ใกล้จะถึงเวลาที่ต้องไปปราบโจรตามกำหนดการเต็มที

ฉินเฟิงจึงถามขึ้นโดยไม่อ้อมค้อม “คนและม้าพร้อมแล้วหรือยัง? ตรวจสอบภูมิศาสตร์ได้ชัดเจนแล้วหรือไม่?”

ตอนนั้นเอง ทั้งสองถึงรู้ตัวว่าฉินเฟิงตื่นขึ้นมาแล้ว พวกเขารีบรายงานตามความเป็นจริง

กองทหารชายแดนตั้งตนเป็นกลางและปฏิเสธที่จะส่งคนมาช่วย มือปราบของศาลาว่าการก็เสื่อมโทรม เหลือเพียงคนแก่ คนอ่อนแอ คนเจ็บป่วยพิกลพิการที่ดำรงชีวิตด้วยค่าจ้างเปล่า ๆ ส่วนเรื่องภูมิศาสตร์ของเทือกเขาอิงกัง ภูมิศาสตร์มีความซับซ้อนและยากที่จะเจาะลึกเข้าไป

สำหรับฉินเฟิง สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายอย่างมาก

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวอย่างครุ่นคิด “ถ้าต้องการพิชิตเทือกเขาอิงกัง โดยมีแค่ทหารองครักษ์ เราก็ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่มากกว่าเจ็ดถึงแปดเท่า…”

เมื่อเห็นนายน้อยฉินขมวดคิ้ว หนิงหู่กลับแค่นเสียงต่ำ “ข้าว่าไม่ยากเลยสักนิด! พวกโจรที่ยึดที่มั่นในเทือกเขาอิงกัง ล้วนแต่เป็นพวกถุงสุราห่อข้าว จะเทียบกับทหารองครักษ์ชั้นยอดของเราได้อย่างไร? ตราบใดที่ปฏิบัติการอย่างรอบคอบและระมัดระวัง ไม่ติดกับดักไอพิษ เราจะพิชิตเทือกเขาอิงกังได้เมื่อไหร่ก็เป็นเรื่องของเวลาแล้ว”

คำพูดของหนิงหู่สร้างกำลังใจอย่างมาก และไม่ได้ถือว่าพูดเกินจริงนัก

ทว่าความกังวลของฉินเฟิงไม่ได้อยู่ที่ว่าจะพิชิตเทือกเขาอิงกังได้หรือไม่

เขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองหนิงหู่ เผยให้เห็นถึงแววตาอ่อนไหวเป็นครั้งแรก “เมื่อใดก็ตามที่ข้าคิดถึงพี่น้องทั้งสามที่เสียชีวิตในการต่อสู้ ข้าก็รู้สึกเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง พี่น้องเหล่านี้ล้วนถูกพามาจากเมืองหลวง พวกเขาไม่ใช่แค่ทหารหน้าใหม่ที่สามารถใช้งานได้ตามอำเภอใจ แต่ทุกคนเป็นพวกพ้องที่สนิทสนมเหมือนดังครอบครัว”

“ในเมื่อข้าเป็นคนพาพวกเขาออกมา ข้าก็ต้องพาพวกเขากลับไปในสภาพที่เหมือนเดิม”

“หากเราโจมตีเทือกเขาอิงกังจะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตาย!”

หนิงหู่ที่เดิมเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ พลันมีแววตาหม่นหมองเมื่อได้ยินคำพูดนี้

ในฐานะลูกหลานจากเมืองหลวง หนิงหู่ไม่เคยสนใจชีวิตหรือความตายของทหารใหม่

ดังคำกล่าวที่ว่า ความสำเร็จของแม่ทัพคนหนึ่งต้องแลกด้วยกระดูกหมื่นชิ้น

แต่นับตั้งแต่ติดตามฉินเฟิง ทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

การฝึกฝนกับทหารองครักษ์ และการฆ่าศัตรูร่วมกัน ได้เสริมสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกว่าผู้บังคับบัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชาไปนานแล้ว

แม้หนิงหู่จะไม่พูดอะไร แต่เขาก็ยังคงจดจำการเสียชีวิตของพี่น้องทั้งสามไว้ในใจเสมอ

ฉีเหมิงที่อยู่ด้านข้างมองไปที่ฉินเฟิงอย่างว่างเปล่า

ในใจของฉีเหมิง ตัวเขาและทหารองครักษ์คือสมุนรับใช้ที่จงรักภักดีมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ในที่สุดฉีเหมิงก็เข้าใจแล้วว่า สำหรับฉินเฟิงเขาหาใช่แค่คนรับใช้ที่สามารถเรียกใช้ได้ตามต้องการ แต่เป็นดั่งพี่น้อง…

จู่ ๆ ฉีเหมิงก็กำหมัดแน่น เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง กล่าวด้วยสายตาร้อนแรงหาใดเปรียบ “นายน้อย อย่าว่าแต่เทือกเขาอิงกังเลย แม้ว่าจะเป็นภูเขาดาบหรือทะเลเพลิง ข้าฉีเหมิงก็ยินดีที่จะบุกน้ำลุยไฟไม่บ่ายเบี่ยง!”

ในเวลานี้เอง เหล่าทหารองครักษ์ก็พุ่งเข้ามาในห้องโถงทีละคน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน