บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 25

25 /1180

บทที่ 25 วาจากระทบกระเทียบ

เมื่อเห็นสายตาส่อแววกินปูนร้อนท้องของฉินเฟิง หลี่จ้านก็รู้ทันทีว่าเจ้าเด็กนี่ต้องกำลังคิดอะไรแผลง ๆ อยู่เป็นแน่

ทว่าขันทีเฒ่าก็ไม่ได้เอาเรื่องเอาราว พลางเอ่ยกับดินกับฟ้าขณะที่เดินไปด้วย “นายน้อยฉินเข้าวังคราแรกจักต้องเข้าใจกฎเกณฑ์ ไม่สำคัญว่านอกวังเจ้าจะทำเรื่องเหลวไหลอย่างไร แต่หากยังประพฤติตัวเช่นนี้ เมื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท จะไม่ใช่เจ้าคนเดียวที่รักษาชีวิตไว้ไม่ได้ สกุลฉินทั้งหมดเองก็จะถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วย”

คำเตือนพวกนี้ไม่จำเป็นต้องให้หลี่จ้านบอก ฉินเฟิงก็เข้าใจเป็นอย่างดีอยู่แล้ว แต่ตาแก่นี่เป็นขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ และเป็นคนเดียวในเมืองหลวงที่สามารถ ‘เข้าถึงสวรรค์’ ได้โดยตรง ในอนาคตเขาจะต้องมีประโยชน์กับฉินเฟิงอย่างแน่นอน ดังนั้นต้องสานสัมพันธ์ไว้

นายน้อยตระกูลฉินถูมือไปมา ดวงตาของเขาฉายแววประจบประแจงเยี่ยงทาสรับใช้ “สิ่งที่กงกงพูด ข้าสลักไว้ในใจแล้ว”

ต่อหน้าทหารองครักษ์ทั้งหมด ฉินเฟิงกอดหลี่จ้านโดยไม่มีแม้แต่จะลังเล นั่นเกือบทำให้ชายชราตกใจตาย

ชายหนุ่มไม่สนใจ เขากล่าวด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีว่า “ในชีวิตของข้า คนที่ข้าชื่นชมที่สุดก็คือกงกง หากไม่ใช่เพราะต้องส่งต่อธูปตะเกียงตระกูลฉิน ข้าคงตอนตัวเองแล้ว”

หลี่จ้านทั้งโกรธทั้งขำ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับการประจบประแจงไร้ยางอายเช่นนี้ ขณะที่กำลังจะผลักฉินเฟิงออก ชายชรากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกยัดเข้ามาที่อก เมื่อก้มลงไปดู ปรากฏว่าเป็นตั๋วเงินปึกหนา

ขันทีหลี่ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงผลักฉินเฟิงออกไปด้วยรอยยิ้มและจัดเสื้อผ้าอย่างเป็นธรรมชาติ “ก่อนหน้านี้ ข้ากังวลว่านายน้อยอาจจะไม่รู้จักมารยาทในวัง และทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองจนเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย แต่ดูแล้วเป็นข้าที่กังวลมากเกินไป นายน้อยฉินรู้กฎดียิ่ง”

ความสัมพันธ์ระหว่างฉินเฟิงและหลี่จ้านแนบแน่นขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาด แม้แต่ผู้บัญชาการทหารรักษาพระราชวังที่ติดตามมาก็อดรู้สึกเหลือเชื่อไม่ได้

แต่ฉินเฟิงไม่ได้ใส่ใจ คำก็กงกงสองคำก็กงกง หลี่จ้านเองก็เช่นเดียวกัน ชายชราผูกสัมพันธ์กับนายน้อยตระกูลฉินอย่างกระตือรือร้น

ทว่า จู่ ๆ นายน้อยตระกูลฉินก็แยกเขี้ยวยิงฟันโดยไม่บอกไม่กล่าว “ไอ้จ้าวฉางฟู่นั่นบังอาจทำให้นายน้อยอย่างข้าขุ่นเคือง ทำตัวเป็นตะเกียงใหญ่ในห้องน้ำมองหาอึ!*[1] รอดูเถอะ หอสุราข้าเปิดเมื่อใด รับรองเลยว่าหอเซียนเมามายนั่นเจ๊งแน่ ถึงเวลานั้นข้าจะเตะตูดจ้าวฉางฟู่แรง ๆ เลย”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชายหนุ่มหันมายิ้มให้หลี่จ้าน “ถึงเวลานั้น ถ้าขันทีหลี่มารับประทานอาหาร ข้าจะให้ส่วนลดร้อยละสิบ”

ส่วนลดร้อยละสิบ… หลี่จ้านขบขันอยู่ครู่หนึ่ง ตราบเท่าที่เขาเต็มใจ หอสุราแห่งใดในเมืองหลวงจะไม่ลงทุนกับหัวเสา*[2]? เจ้าเด็กคนนี้ไม่ขมวดคิ้วเลยสักนิดตอนติดสินบน แต่พอเป็นเรื่องของธุรกิจกลับกลายเป็นไก่เหล็กตัวผู้*[3] เสียอย่างนั้น

อย่างไรก็ตาม การที่ฉินเฟิงขู่ว่าจะทำให้จ้าวฉางฟู่จ่ายค่าตอบแทนต่อหน้าทหารรักษาพระราชวังจำนวนมากเช่นนี้ ทำให้ชายชรารู้สึกกังวลใจไปชั่วขณะ

ท้ายที่สุด ภูผาเบื้องหลังหอเซียนเมามายก็คือองค์ชายรอง และความจริงที่ว่าองค์ชายรองสามารถโยกย้ายกองทหารรักษาพระราชวังอย่างลับ ๆ ได้ก็เพียงพอที่จะยืนยันว่า หากไม่มีอะไรผิดพลาด ถ้อยคำสบประมาทเหล่านี้คงจะไปถึงหูอีกฝ่ายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม

ขันทีมากประสบการณ์แสร้งวางท่าสงบนิ่งและเอ่ย “กิจการขนาดใหญ่ในเมืองหลวงนี้พัวพันกับผลประโยชน์ไม่มากก็น้อย หอเซียนเมามาย ในฐานะหอสุราที่ใหญ่ที่สุดแห่งต้าเหลียง จะล้มลงอย่างง่ายดายได้อย่างไร?”

ฉินเฟิงเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งในคำพูดของหลี่จ้านที่เตือนให้เขาหยุดเพียงเท่านี้ อย่าแตะต้องผลประโยชน์ขององค์ชายรอง ไม่เช่นนั้นมีโอกาสสูงที่ชีวิตจะต้องพบกับหายนะและความตาย

นายน้อยตระกูลฉินจึงเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะทำท่าชกมวยอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เขาเหวี่ยงหมัดในอากาศสองสามครั้ง “พวกคนเถื่อนจากเป่ยตี๋ มันไม่กล้าสู้ตัวต่อตัวกับทหารกล้าต้าเหลียง ทำแต่เรื่องลับ ๆ ล่อ ๆ อย่าให้ข้าจับได้เชียว! มิเช่นนั้น ข้าจะรัวหมัดชุดทุบศีรษะฮ่องเต้เป่ยตี๋อะไรนั่นให้อุจจาระราดเลย”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หลี่จ้านก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นายน้อยฉินเต็มใจที่จะรับใช้ต้าเหลียง ช่างมีความทะเยอทะยานน่ายกย่อง แต่เกรงว่าโอกาสเช่นนั้นจะน้อยนัก”

ฉินเฟิงส่งเสียงฮึเบา ๆ อย่างไม่เห็นด้วย “วางใจเถอะ ตาแก่ของข้ากำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อส่งเสริมเรื่องการส่งทหาร อีกไม่กี่วันข้าก็จะสามารถ…”