บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 255

บทที่ 255 ท่านอยากอุ้มหลานหรือ?

สีหน้าฉินเฟิงกลับตาลปัตร ชายหนุ่มหัวเราะแห้ง ๆ อย่างคนมีชนักติดหลัง “หากท่านลุงมีธุระกับหลาน ส่งบริวารมารายงานเป็นพอ หลานย่อมเตรียมของกำนัลนานัปการเพื่อไปเยี่ยมเยียนถึงจวน”

เมื่อเห็นหน้าตาพะเน้าพะนอของฉินเฟิง เซี่ยปี้ก็แค่นเสียงและเหยียดยิ้ม “เจ้าพูดได้ไพเราะกว่าการขับร้องเสียอีก! ฝ่าบาทพระราชทานงานแต่งงานมาจนป่านนี้ เจ้าหาได้เคยเหยียบเข้าจวนตระกูลเซี่ยของข้าไม่”

“หรือเจ้าเห็นว่าตระกูลเซี่ยของเราไม่เข้าตา ถึงได้จงใจหมางเมิน”

ยามรับรู้ถึงมือใหญ่แรงเยอะของเซี่ยปี้ ฉินเฟิงก็คิดในใจ …หากตนกล้าพูดว่า ‘ใช่’ น่ากลัวว่าคงต้องตายตกอยู่ตรงนี้แล้วกระมัง?!

นายน้อยเจ้าสำราญรีบปั้นสีหน้าจริงใจเหลือแสน กล่าวด้วยท่าทางสัตย์จริง “ท่านลุงเข้าใจหลานผิดแล้ว ได้ครองคู่กับคุณหนูเซี่ยถือเป็นวาสนาที่หลานสั่งสมบุญมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ไม่สิ สั่งสมมาแต่สิบชาติก่อน ที่มิได้ไปเยี่ยมเยียนที่จวนเสียทีเพราะมีกิจพัวพันมากมาย ยากจะแยกร่างไปได้ขอรับ”

เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็ทำหน้าตาขมขื่น “ใช่ว่าท่านลุงไม่รู้ หลานถูกเนรเทศไปยังเมืองเป่ยซี ตกระกำลำบากมาไม่น้อย…”

เซี่ยปี้แค่นเสียงในใจ …แสดงสิ แสดงอีก!

หากหลงเชื่อเจ้าแม้แต่ตัวอักษรเดียวก็ถือว่าข้าแพ้

รอจนฉินเฟิงระบายความตรอมตรมจบ เซี่ยปี้ก็ลากคอเสื้อเขาออกจากประตูวังหลวง ประหนึ่งคุมนักโทษ แล้วโยนเข้าไปในรถม้า

ฉินเฟิงสะท้านไปทั้งใจ รีบแหกปากร้องลั่น “ช่วยด้วย! หนิงกั๋วกงข่มเหงรังแกผู้อื่น!”

เซี่ยปี้หน้าดำคร่ำเครียด ตวาดกราดเกรี้ยว “ขืนเจ้าปากไม่มีหูรูดอีก ข้าจักตกรางวัลให้เจ้าสักหมัด! เจ้าประกาศว่าพึงพอใจในการแต่งงานครานี้มากมิใช่หรือ? แล้วจะมัวเฟ้นหาวันมงคลไปไย มิสู้ได้วันไหนเอาวันนั้นเลยเล่า วันนี้เจ้าตามข้ากลับจวนเถิด เราพ่อตาลูกเขยจะได้สนทนาพาทีกันให้หนำใจ!”

เมื่อต้องเจอกับหมัดเหล็กของเซี่ยปี้ ฉินเฟิงก็หนาวสะท้านไปทั้งสันหลัง

ได้แต่ตามเขามุ่งหน้าไปยังจวนหนิงกั๋วกงโดยสะกดความขุ่นเคืองเอาไว้

ขณะเดียวกัน หลิ่วหงเหยียนยืนอยู่หน้าจวนตระกูลฉิน มองออกไปด้วยใจรอคอย และพึมพำออกมาอย่างอดมิได้ “นี่ก็เที่ยงเข้าไปแล้ว ไยจึงยังไม่เห็นฉินเฟิงกลับมาอีก”

เวลานั้นเอง ฉินเสี่ยวฝูก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา เมื่อเห็นหลิ่วหงเหยียนก็ครวญครางเสียงดัง “คุณหนูรอง แย่แล้วขอรับ!”

หัวใจหลิ่วหงเหยียนกระตุกวูบ รีบคาดคั้นอย่างรวดเร็ว “เกิดอันใดขึ้น?! เจ้ารีบบอกมาเร็วเข้า!”

ฉินเสี่ยวฝูไม่ทันได้หายใจให้ทั่วท้องก็เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน “ข้าน้อยรออยู่นอกประตูวัง เห็นกับตาว่านายน้อยถูกหนิงกั๋วกงลักพาตัวไปขอรับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจหลิ่วหงเหยียนก็กลับไปเต้นดังเดิม นางมองค้อนฉินเสี่ยวฝูพลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำข้าตกอกตกใจหมด เจ้าบ่าวรับใช้เดนตาย! ไปเอาอย่างผู้ใดมากัน จะรายงานอันใดไยต้องเว้นจังหวะเช่นนี้? หนิงกั๋วกงผู้นั้นเป็นพ่อตาในอนาคตของฉินเฟิง ใช่การลักพาตัวที่ไหน? เจ้าไปรออยู่ที่จวนตระกูลเซี่ยเถอะ หากเห็นนายน้อยออกมาแล้วจงรีบพาตัวกลับ อย่าให้เขาไปเพ่นพ่านที่อื่นอีก”

“อุตส่าห์กลับมาถึงเมืองหลวงทั้งที จนป่านนี้ยังไม่โผล่หน้า เหลือเกินจริง ๆ!”

หลิ่วหงเหยียนแอบผิดหวังในใจ หมุนกายกลับจวน เมื่อเข้ามาเห็นเสิ่นชิงฉือและจิ่งเชียนอิ่งตั้งตาคอยจึงถอนหายใจ ยิ้มเฝื่อนด้วยท่าทางละเหี่ย “ยามนี้เฟิงเอ๋อร์มีกิจพัลวัน เพิ่งออกจากวังต้องห้ามก็ถูกหนิงกั๋วกงเรียกตัว ข้าดูแล้วคงมิได้พบหน้าเขาก่อนฟ้ามืดเป็นแน่”

เสิ่นชิงฉือภาคภูมิต่อความสำเร็จของฉินเฟิงในวันนี้มาก กระนั้นปากกลับไม่ยอมแพ้ นางสบถออกมา “เป็นเพียงนายอำเภอขั้นเก้าต๊อกต๋อย หาใช่ตำแหน่งยิ่งใหญ่อันใด เหอะ!”

…

ณ จวนหนิงกั๋วกงตระกูลเซี่ย

ในห้องโถงใหญ่ ฉินเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางไม่เป็นตัวเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน