บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 256

บทที่ 256 อันตรายถึงตายปรากฏ

เซี่ยปี้ที่กำลังดื่มชาแทบสำลักตายหลังได้ยินคำตอบของฉินเฟิง

เขาวางถ้วยชาด้วยท่าทางลนลาน ไอแห้ง ๆ สองสามครั้ง แสร้งปัดคราบชาที่กระเด็นมาถูกตัวด้วยท่าทางผ่อนคลาย “เป็นอย่างที่ข้าคิด เจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตนเองดี ที่ข้าทำเช่นนี้เป็นการช่วยชีวิตเจ้า!”

ฉินเฟิงที่เมื่อครู่ยังเอ้อระเหยลอยชายพลันจริงจังขึ้นหลังได้ยินวาจานี้ “ขอท่านพ่อตาโปรดชี้แนะ”

เซี่ยปี้ถอนหายใจ พูดด้วยความประสงค์ดี “หากเป็นในอดีต ต่อให้เจ้าปั่นป่วนจนวุ่นไปทั้งเมืองหลวง ผู้คนจักคิดเพียงว่าเจ้าเป็นพวกเจ้าเล่ห์ไม่เอาอ่าว ทว่าบัดนี้ เจ้าถูกลดขั้นเป็นนายอำเภอเป่ยซี แต่สามารถกลับมายังเมืองหลวงได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ซ้ำยังสังหารจงหลิงแห่งเป่ยตี๋สำเร็จ เผยให้เห็นถึงกำลังรบชั้นเยี่ยมขององครักษ์”

“ต่อแต่นี้ไป ไม่ว่าศัตรูในราชสำนักหรือที่อื่นล้วนต้องหาทางเอาชีวิตเจ้า”

“แม้แต่ในเมืองหลวงแห่งนี้ก็ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

กับคำกล่าวเกินจริงเช่นนี้ของเซี่ยปี้ ฉินเฟิงมิได้เคลือบแคลงสักนิด

ท้ายที่สุด อย่างไรความสามารถด้านการค้าของฉินเฟิงก็ไม่เป็นภัยต่อศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่

ทว่าการไปเยือนอำเภอเป่ยซีครานี้ได้พิสูจน์ความสามารถของเขาแล้ว

โดยเฉพาะความสามารถด้านยุทธการ

เรื่องนี้ถือเป็นภัยคุกคามถึงชีวิตศัตรู ไม่ว่าจะคนใดก็ตาม

เป็นดั่งคำพังเพยคำเดิมที่ว่า อำนาจทางการเมืองมาจากความสามารถทางทหาร ทันทีที่ฉินเฟิงมีสิทธิ์มีเสียงในการทหาร จักคุกคามผลประโยชน์ของผู้อื่นได้ง่ายดาย แม้แต่กับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง!

เพียงแต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงเห็นแก่ความภักดีของตระกูลฉิน กอปรกับมีปรีชาสามารถ จึงไม่ถูกขุนนางชั่วช้าเป่าหู ตระกูลฉินถึงมิเคยเป็นที่ไม่ไว้วางพระทัยของฝ่าบาท

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ทุกคนหวั่นเกรง!

ดวงตาเซี่ยปี้ทอประกายคมปราบวาบหนึ่ง “ยิ่งเจ้าเป็นที่โปรดปรานในเมืองหลวงเพียงใด ก็ยิ่งได้รับอำนาจทางทหารมากขึ้นเพียงนั้น และยิ่งเข้าใกล้ความตายเข้าไปเรื่อย ๆ ด้วย เจ้าอย่าได้มองข้ามความเด็ดเดี่ยวของคนเหล่านั้นที่ต้องการกำจัดเจ้า ขอเพียงมีโอกาส ต่อให้อยู่บนถนนหลักในเมืองหลวง หรือต่อให้อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท คนเหล่านั้นย่อมเอาชีวิตเจ้าโดยไม่ลังเล”

“ราชสำนักเป็นศึกเอาชีวิตกันเรื่อยมา”

แม้เซี่ยปี้จะมิได้แถลงนามว่า ‘คนเหล่านั้น’ เป็นผู้ใด

กระนั้นฉินเฟิงก็เดาออก คงไม่พ้นมหาเสนาเกา ไท่เป่าหลิน พระสนมกุ้ยเฟย และองค์ชายรอง

ยิ่งฉินเฟิงแต่งงานกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เร็วเพียงใด ก็จะได้รับการคุ้มครองจากตระกูลเซี่ยเร็วเพียงนั้น

ไม่ว่าในราชสำนักหรือฝ่ายทหาร เซี่ยปี้ล้วนสามารถสนับสนุนตระกูลฉินได้โดยมิต้องปิดบัง หาได้เป็นอย่างยามนี้ที่ทุกอย่างไม่เป็นไป ‘ตามครรลอง’

ฉินเฟิงสูดหายใจ ค่อย ๆ ลุกขึ้นและคำนับเซี่ยปี้ “ขอบคุณท่านพ่อตาที่ชี้แนะ ข้าจักจำไว้ ทว่าเรื่องแต่งงาน รอให้สงครามแคว้นจบลงก่อนแล้วค่อยหารืออีกครั้งเถิด มิใช่ข้านั้นไม่รู้จักมองสถานการณ์ หากแต่มิต้องการไขว้เขว”

แน่นอนว่าเซี่ยปี้เข้าใจความกังวลของฉินเฟิง

ถึงอย่างไรฉินเทียนหู่ก็เป็นขุนนางผู้บัญชาการศึก สงครามแคว้นเกี่ยวพันถึงเกียรติยศและความอยู่รอดของตระกูลฉินในภายภาคหน้า

ขณะเดียวกัน ภาพของเซี่ยปี้ในใจฉินเฟิงกลับตาลปัตร

ผู้คนรู้เพียงว่าเซี่ยปี้คือหนึ่งในสี่ยอดฝีมือแห่งเมืองหลวง เป็นขุนพลฝ่ายบู๊

หารู้ไม่ว่า ความแยบคายของเซี่ยปี้หาได้ด้อยไปกว่าขุนนางฝ่ายบุ๋นเหล่านั้นเลย!

เซี่ยปี้รู้ดีว่าการดองกันระหว่างตระกูลฉินและตระกูลเซี่ยมิอาจจัดโดยเร่งรีบ อย่างน้อยก่อนสงครามแคว้นจบคงยากจะดำเนินการ

ทว่าคืนนี้การให้ฉินเฟิงนอนค้างในจวนตระกูลเซี่ย นี่ก็เป็นการประกาศถึงความสัมพันธ์ตระหว่างตระกูลฉินและตระกูลเซี่ยต่อเมืองหลวง หรือแม้กระทั่งคนทั้งต้าเหลียงได้เป็นอย่างดี

ฉินเฟิงถือเป็น ‘ลูกเขยทางพฤตินัย’ แล้ว หากผู้ใดลงมือกับฉินเฟิง ย่อมสร้างความขุ่นเคืองต่อเซี่ยปี้แน่นอน คนโฉดเหล่านั้นจักต้องคิดให้มากขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน