บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 257

บทที่ 257 เจ้าคนไร้จิตสำนึก

นายบ่าวหยอกล้อกันจนกระทั่งกลับถึงจวนตระกูลฉิน หลังเปิดประตูเข้าไป ฉินเฟิงก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก

ทั้งที่ตะเกียงโคมไฟถูกแขวนไว้เต็มลาน ทว่ากลับปราศจากผู้คน

ถ่านในเตาอั้งโล่ดับไปนานแล้ว และเตาก็ถูกทิ้งไว้มุมหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ

พอสาวใช้เห็นฉินเฟิง พวกนางต่างก็พากันหลบเลี่ยง ราวกับเห็นเทพแห่งเคราะห์ร้าย

ชายหนุ่มนึกอยู่ว่ามีบางอย่างผิดปกติยิ่ง ตัวเองอุตส่าห์กลับจวนทั้งที แต่กลับมิมีผู้ใดออกมาต้อนรับ

สายใยครอบครัวน่าใจหายเกินไปกระมัง

ฉินเสี่ยวฝูหลบอยู่ไกล ๆ สายตาทอประกายเศร้าสร้อย พลันเตือนด้วยความหวังดี “นายน้อย เมื่อวานคุณหนูทั้งสามรอท่านทั้งวัน สุดท้ายท่านกลับนอนค้างในจวนตระกูลเซี่ยอันแสนอ่อนโยน เหอะ ๆ คุณหนูทั้งสามต้องโกรธท่านเป็นแน่”

ฉินเฟิงลอบถอนหายใจ ได้แต่กัดฟัน มุ่งหน้าไปยังลานของหลิ่วหงเหยียน

ตั้งแต่ยังไม่เข้าประตูลาน ฉินเฟิงก็เห็นหลิ่วหงเหยียนนั่งอยู่บนม้านั่งหิน กำลังสาละวนอยู่กับบัญชี นายน้องฉินจึงทำใจดีสู้เสือ ย่องเข้าไปด้วยสีหน้าเอาอกเอาใจ “พี่หญิงรอง ข้ากลับมาแล้ว…”

หลิ่วหงเหยียนทำเหมือนไม่ได้ยิน นางคำนวณบัญชีต่อไป ไม่แม้แต่จะชายตาแล

ฉินเฟิงได้แต่นึกในใจว่าคราวนี้หลิ่วหงเหยียนคงโกรธมากจริง ๆ เขาจึงรีบกระเถิบไปอยู่ตรงหน้านางด้วยหน้าตาแป้นแล้น “เรื่องนี้มิใช่ความผิดข้า จริง ๆ ผิดที่ตาเฒ่าเซี่ยปี้ เขาลักพาตัวข้าไปยังจวนตระกูลเซี่ยโดยไม่ฟังความ ท่านอย่าโกรธข้าเลย”

หลิ่วหงเหยียนวางบัญชีลง ไม่ยอมมองฉินเฟิง เพียงแต่เอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ไยข้าต้องโกรธ เจ้าหาได้ทำอันใดผิด”

เมื่อวาจานี้ถูกเอื้อนเอ่ย หัวใจชายหนุ่มก็ชาวาบ

สตรีมักปากไม่ตรงกับใจ ปากบอกไม่โกรธ แท้จริงในใจอาจอยากควักมีดมาแทงกันไปข้างแล้ว

ฉินเฟิงกัดฟัน อ้อมไปอยู่ด้านหลังหลิ่วหงเหยียนและกอดนางไว้

คิ้วของคุณหนูรองขมวดหากัน นางต่อว่าเสียงเข้ม “เจ้าทำอะไร! ปล่อย! ข้าเป็นพี่หญิงของเจ้า เจ้ากล้าเสียมารยาทเยี่ยงนี้ได้อย่างไร?!”

นางใช้วาจา ‘ห่างเหิน’ เช่นนี้ ไฉนเลยฉินเฟิงจะกล้าปล่อย เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นพลางขอร้องอ้อนวอน “พี่หญิงรอง ยามข้าอยู่ที่เมืองเป่ยซี ข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ ทันทีที่หลับตาก็เห็นแต่ภาพพี่หญิงรอง กินอะไรไม่ลงจริง ๆ”

“อุตส่าห์กลับมาถึงเมืองหลวงทั้งที คิดแต่อยากรีบมาพบท่าน ผู้ใดเล่าจะคาดคิดว่าตาเฒ่าเซี่ยปี้จะมาลักพาตัวข้าไปก่อน ดึงดันอยากสนทนากับข้าข้ามคืนเพื่อหารือกลยุทธิ์สงคราม… เหตุใดข้าถึงลำเค็ญปานนี้…”

เมื่อรู้ว่าเมื่อคืนฉินเฟิงอยู่กับเซี่ยปี้ มิใช่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์

ใบหน้าเล็ก ๆ อันเย็นยะเยือกของหลิ่วหงเหยียนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และเมื่อได้ยินฉินเฟิงระบายความข้นแค้น นางก็เริ่มทนมิไหว

เพียงแต่ หากให้อภัยเขาง่าย ๆ ก็ดูไม่สมควร

หลิ่วหงเหยียนเลิกฝืนใจตนเอง ปากแค่นเสียงกระเง้ากระงอด “เจ้าคนไร้จิตสำนึก ทุกครั้งที่ส่งทหารส่งข่าวกลับมา เจ้าฝากจดหมายมาให้แต่ท่านพ่อ มิเคยส่งมาบอกข้าบ้างว่าสบายดี เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเพียงใด ข้าว่าเจ้าเพียงแต่พูดไปอย่างนั้น ในใจหาได้มีพี่หญิงอย่างข้าอยู่ไม่”

ฉินเฟิงรีบปล่อยมือ หมุนตัวหลิ่วหงเหยียนให้หันหน้ามาหาตนพลางรีบกล่าว “ฟ้าดินเป็นพยาน! ชีวิตนี้ต่อให้ข้าจะลืมผู้ใดไป แต่ก็ไม่มีทางลืมพี่หญิงรองเด็ดขาด!”

“เมื่อครั้งอยู่เมืองเป่ยซี ยามต่อสู้ดุเดือดกับจงหลิงจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก็เป็นชื่อพี่หญิงรองที่ข้าร้องเรียกในยามคับขัน”

ฝีมือโป้ปดมดเท็จของฉินเฟิงในยามนี้นับว่าช่ำชอง หน้าไม่ยักแดง ใจไม่เต้นแรงเร็วเลยสักนิด

หลิ่วหงเหยียนตาเป็นประกาย “จริงหรือ?”

ทว่าเพียงไม่นานใบหน้านางก็อึมครึมลง ในใจเต็มไปด้วยความกังวล “เมืองเป่ยซีอันตรายถึงเพียงนั้นเลยหรือ? เฟิงเอ๋อร์ของข้าต้องลำบากแล้ว”

เมื่อเห็นหลิ่วหงเหยียนลืมคดีค้างคืนตระกูลเซี่ยไปแล้ว ฉินเฟิงก็ลอบโล่งใจ เขารีบถือโอกาสใส่สีตีไข่การต่อสู้ระหว่างตนกับจงหลิงอย่างออกรส

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน