บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 263

บทที่ 263 ทหารในระบบหน่วยงาน

ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นแผ่นดินใต้พระบาทโอรสสวรรค์

ต่อให้เป็นสามัญชนก็ต้องเคยพบเห็นพิธีการยิ่งใหญ่มานานัปการ

และพิธีการยิ่งใหญ่ระดับนี้ หากมิใช่การบวงสรวงของราชวงศ์ ก็ย่อมต้องเป็นงานศพของแม่ทัพระดับขุนนาง

มิใช่ว่าผู้อื่นมีเงินไม่พอจัดงานศพยิ่งใหญ่ เพียงแต่อยู่ในบรรดาศักดิ์ใดได้จัดงานศพตามขั้นนั้น ด้วยกรมพิธีการมีข้อบังคับเคร่งครัด

แต่บัดนี้ทหารองครักษ์เพียงไม่กี่คนได้จัดงานศพเทียบเท่าระดับแม่ทัพ ว่ากันสถานเบาเรียกว่าจองหอง ว่ากันสถานหนักเรียกว่าจาบจ้วง

ทว่าชาวบ้านในที่นี้มองปราดเดียวก็เห็นรถม้าของผู้ช่วยเสนาบดีกรมพิธีการ

เพียงแต่กรมพิธีการมิได้มาเพื่อตรวจสอบ หากแต่ยินดีเข้าร่วมงานศพ ‘ข้ามขั้น’ เช่นนี้ด้วยตนเอง

นี่ถือว่าผิดปกติยิ่ง!

ส่วนเหล่าบัณฑิตเมืองหลวงย่อมไม่พลาด พวกเขามารวมตัววิพากษ์วิจารณ์งานศพนี้เช่นกัน มิหนำซ้ำยังมีผู้ที่เขียนเรื่องราวอันเป็นประวัติการณ์นี้ลงจดหมายด้วยความตื่นเต้น เพื่อส่งไปหาสหายทางไกลอีกด้วย

แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่สามัญชนกระทำ แต่ด้วยรับสั่งจากกรมพิธีการ เสมียนจำนวนหนึ่งก็ได้บันทึกงานศพนี้ลงจดหมายเหตุเช่นกัน ในจดหมายเหตุนี้ บรรยายด้วยคำสวยหรูว่า ฝ่าบาทรักพลทหารดั่งทายาท จัดพิธีอาลัยแก่ทหารองครักษ์ผู้สละชีพ แม้เกิดมาด้วยความต่ำต้อย กระนั้นก็มีเกียรติยศสูงส่ง ชีวิตเลอค่ายิ่งใหญ่ดุจขุนเขา ผู้ใดยอมตายเพื่อแคว้น ฝ่าบาทย่อมจดจำไว้ในพระทัย

มิหนำซ้ำยังบันทึกต่อหน้าฉินเฟิง

เห็นท่าทางของเสมียนแล้วฉินเฟิงนึกอยากจะตบหน้าสักฉาด เข้าใจยึดผลงานผู้อื่นเสียจริงเชียว

เดิมทีงานศพครานี้ ฉินเฟิงจัดขึ้นเพื่ออาลัยทหารองครักษ์ผู้พลีชีพอย่างกล้าหาญ แต่บัดนี้กลับกลายเป็นความดีความชอบของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง กลายเป็น ‘โฆษณาชวนเชื่อ’ ที่ใช้ซื้อใจคนไปเสียได้

ช่วงเวลาต่อมา ด้วยการมาเยือนของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงและพระโอรสทั้งสองก็ทำให้งานศพที่ยิ่งใหญ่อลังการอยู่แล้วเกินจะควบคุมขึ้นมา

บรรดานายน้ออยที่มาเพื่อร่วมสนุกเท่านั้นต่างส่งเสียงอุทาน

“แม้แต่ฝ่าบาทก็มาด้วยรึ? โอ้สวรรค์!”

“ต่อให้ทหารองครักษ์เหล่านี้มีคุณูปการใหญ่หลวงด้วยส่วนสังหารจงหลิง กระนั้นก็ไม่ถึงขั้นที่แม้แต่ฝ่าบาทต้องมาเข้าร่วมพิธีศพด้วยเช่นนนี้กระมัง หากรู้อย่างนี้ข้าก็น่าจะไปเป็นทหารองครักษ์ด้วย!”

“เจ้าจะไปรู้อะไร ทหารองครักษ์แบ่งเป็นหลายประเภท เป็นทหารองครักษ์ของฉินเฟิงกับเป็นทหารองครักษ์ลาดตระเวนต่างกันอย่างสิ้นเชิง เจ้าคิดว่าฝ่าบาทเสด็จมาเพื่อทหารองครักษ์หรือ? พระองค์ทรงเห็นแก่ฉินเฟิงชัด ๆ”

“ชิ เจ้ารู้อยู่ผู้เดียวรึ! ราชวงศ์ต้าเหลียงแซ่หลี่ หาได้แซ่ฉิน! ต่อให้ฉินเฟิงหน้าใหญ่เพียงใด จะถึงขั้นฝ่าบาทต้องยอมเสด็จด้วยพระองค์เองเชียวรึ? คอยดูเถิด อีกไม่นานพิธีศพนี้จักแซ่ซ้องไปทั่วต้าเหลียง ถึงครานั้น พลทหารในใต้หล้าล้วนต้องสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ โดยเฉพาะกับทหารชายแดนทิศเหนือที่กำลังจิตใจสั่นคลอน นี่นับเป็นยาขนานแรง!”

เมื่อได้รับคำอธิบายจาก ‘ผู้รู้’ ฝูงชนจึงได้กระจ่างแจ้ง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเข้าร่วมพิธีศพนี้ พระองค์มิได้เห็นแก่หน้าผู้ใดทั้งนั้น เพียงแต่ทำเพื่อสร้างขวัญกำลังใจแก่เหล่าทหาร

ตามแผนเดิมของฉินเฟิง งานศพนี้ใกล้ได้เวลาปิดฉากลงในยามหัวค่ำ เวลาที่เหลือปล่อยให้ครอบครัวผู้ตายอยู่เฝ้าศพเป็นพอ

ทว่าสุดท้าย กำหนดการไวมิเท่าการเปลี่ยนแปลง

มิหนำซ้ำฮ่องเต้ต้าเหลียงก็เสด็จมาแล้วหาได้รีบร้อนกลับไป ราวกับต้องการใช้โอกาสนี้สำรวจค่ายเทียนจีให้พอใจ ถึงอย่างไรฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ต้องพำนักอยู่แต่ในวังต้องห้าม น้อยนักที่จะมีโอกาสออกมา ถึงแม้จะมีเฮยเว่ยคอยรายงานเรื่องราวของค่ายเทียนจีอย่างละเอียด กระนั้นก็มิสู้มาดูด้วยตาตนเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน