บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 265

บทที่ 265 เหตุวุ่นวายในชายแดน

เทียบกับโรงงานแล้ว โครงสร้างที่เหลือเป็นที่สนใจของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงยิ่งนัก

อย่างส่วนที่พัก เท่าที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจำได้ ที่พักในกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ก็เป็นเพียงที่นอนรวมเท่านั้น

ทว่าที่พักในค่ายเทียนจีกลับเต็มไปด้วยเตียงเดี่ยว อีกทั้งยังทำความสะอาดห้องไว้อย่างสะอาดสะอ้าน

เห็นได้ชัดว่าทหารองครักษ์เหล่านี้ได้รับการปฏิบัติที่มิได้ด้อยไปกว่าทหารระดับนายกองเลย

ไหนจะสำนักบัญชีเสมือนหอเทียนลู่ขนาดย่อมอีก สมุดบัญชีต่าง ๆ วางเรียงบนชั้นหนังสืออย่างเป็นระเบียบ มิหนำซ้ำแต่ละชั้นยังมีการทำเครื่องหมายบอกเวลาไว้อย่างชัดเจน ชั้นหนังสือนั้นบ่งบอกถึงปีได้อย่างแม่นยำ ส่วนหนังสือและหน้าสมุดหนังสือก็ระบุบอกถึงวันและเดือนอย่างไม่คลาดเคลื่อน

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งขึ้นมาพลิกดู เนื้อหาที่บันทึกละเอียดจนแม้แต่ฮ่องเต้ยังอดอ้าปากค้างมิได้

ไม่ต้องเอ่ยถึงรายจ่ายจำนวนเยอะ ๆ หรือรายจ่ายทางการ เพราะแม้แต่รายจ่ายยิบย่อยก็ยังมีการบันทึกไว้อย่างละเอียด

มุมปากฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม ยัดสมุดบัญชีกลับลงไปบนชั้น ไม่ว่ากับฉินเฟิงหรือค่ายเทียนจี เขาล้วนรู้สึกวางใจได้เปราะหนึ่งแล้ว

ขอเพียงได้เห็นสำนักบัญชีนี้ โครงสร้างที่เหลือไม่ต้องดูก็ได้

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเอามือไพล่หลัง หมุนกายเดินไปทางลานแยก

…

ณ ฐานทัพใหญ่แนวหน้าเป่ยตี๋

ผู้บัญชาการแนวหน้าอ่านข่าวกรองที่สายสืบเพิ่งส่งกลับมา พลันสายตาก็เยียบเย็นขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่ออ่านเสร็จ ก็ยัดกระดาษลงซองจดหมายอีกครา ยื่นให้กุนซือพลางเอ่ยเสียงเข้ม “ให้ทหารส่งสาส์นนำกลับไปถวายไต้อ๋อง ต้องจัดการอย่างไรต่อไป ไต้อ๋องจักตัดสินพระทัยเอง”

กุนซือมิกล้าชักช้า รีบเก็บจดหมายใส่อกเสื้อ แล้วออกจากกระโจมทันที

ผู้บัญชาการแนวหน้าปรายตามองรองแม่ทัพที่เงียบสงัดอยู่ข้างกาย พลางคาดคั้นเสียงเย็น “พาศพของจงหลิงกลับมาไม่ได้แล้วจริงหรือ”

รองแม่ทัพโอบหมวกเกราะ ก้มหน้าตอบกลับ “วันที่จงหลิงปราชัย เขาถูกบั่นศีรษะ ศีรษะนั้นถูกส่งไปยังเมืองหลวงแคว้นต้าเหลียงแล้ว ส่วนศพถูกส่งไปที่เมืองชายแดนแคว้นต้าเหลียง แขวนอยู่บนประตูเมือง มีทหารชายแดนเฝ้ายามทุกคืนวัน หนึ่งเพื่อสร้างขวัญกำลังให้ทหารแคว้นต้าเหลียง สองเพื่อบั่นทอนขวัญกำลังของทหารฝ่ายเรา นอกเสียจากพิชิตเมืองชายแดน หาไม่แล้วเรื่องชิงศพจงหลิงกลับมาไม่มีทางเป็นไปได้”

สีหน้าผู้บัญชาการแนวหน้าหนาวสะท้านราวเกล็ดน้ำค้าง ผ่านไปเนิ่นนาน เขาชักกระบี่ออกมาอย่างรุนแรง พลันฟาดฟันโต๊ะยาวหนาหกนิ้วตรงหน้าขาดเป็นสองท่อน เสียงคำรามกราดเกรียวดังสะท้อนไปทั่วฐานทัพ “เจ้าเด็กฉินเฟิง ฆ่าขุนพลชั้นดีของเราอย่างจงหลิง ทำลายขวัญกำลังทหารเป่ยตี๋ แค้นนี้มิอาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกันได้!”

“หึ เขาจัดพิธีศพให้องครักษ์สามนายที่เสียสละตนเองอย่างยิ่งใหญ่ในเมืองหลวงแคว้นต้าเหลียงหรือ?! ข้าอยากเห็นเหมือนกันว่าค่ายเทียนจีของเจ้านั่นจะฝังศพได้สักกี่ร่าง!”

“เด็ก ๆ สั่งการลงไป ส่งทหารม้าสามพันนายแยกย้ายกันไปเข่นฆ่าได้ตามอำเภอใจ ข้าจักทำให้ชาวบ้านในรัศมีสิบลี้ของชายแดนต้าเหลียงต้องสังเวยด้วยเลือดให้จงหลิง!”

ตอนที่ทหารส่งสาส์นกำลังจะออกจากกระโจม กุนซือกลับมาพอดี เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็รีบเรียกทหารส่งสาส์นไว้

ก่อนจะก้าวเข้ามาในกระโจมอย่างรวดเร็วและประสานมือ “ท่านแม่ทัพ หุนหันพลันแล่นมิได้เด็ดขาด”

“นับตั้งแต่เข้าเดือนนี้ กลยุทธิ์ก่อกวนชายแดนเพื่อผลาญกำลังพลฝ่ายศัตรูได้ผลไม่ดีนัก หมู่บ้านตามชายแดนแคว้นต้าเหลียงล้วนมีทหารคอยเฝ้ารักษาการณ์ อาศัยบ้านเรือนในหมู่บ้านเปลี่ยนกลศึกเป็นตั้งป้อมปราการป้องกัน และกลศึกนี้มิใช่ข้อได้เปรียบของทหารม้า ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป ฝ่ายที่ถูกผลาญกำลังจักเป็นเป่ยตี๋เราเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้บัญชาการแนวหน้าก็ตวาดเสียงขุ่นเคือง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เมืองชายแดนย่อมต้องขาดแคลนกำลัง หมายความว่าเราสามารถระดมพลบุกและยึดได้ในคราเดียว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน