บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 266

บทที่ 266 ลูกไม้เดิม ๆ อีกแล้วหรือ

หากมิใช่เพราะฉินเฟิงอยู่ในตำแหน่งขุนนาง ไม่อาจมีแค้นชำระแค้นได้อย่างเมื่อก่อน เขาคงถล่มกรมขุนนางเปิดเปิงไปนานแล้ว

เมื่อครู่ตาเฒ่าฉินส่งฉินเสี่ยวฝูมาพร้อมข่าวเพื่อเตือนฉินเฟิงว่ากรมขุนนางมีกลเม็ดมาอีกแล้ว

เมืองฝูอวิ้นเป็นอำเภอที่ย่ำแย่ที่สุดในบรรดาสามสิบหกอำเภอรอบ ๆ เมืองหลวง ไม่เพียงแต่การเงินที่เละไม่เป็นท่า ด้านขุนนางผู้ดูแลก็ไร้ซึ่งคุณธรรมเช่นกัน

หากเมืองฝูอวิ้นอยู่ในพื้นที่แรมร้างห่างไกลก็ว่าไปอย่าง

แต่ที่นั่นตั้งอยู่ใต้ฝ่าพระบาทโอรสสวรรค์ เกี่ยวข้องลึกซึ้งกับเมืองหลวง

การที่เมืองฝูอวิ้นที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นความอับอายแห่งสามสิบหกอำเภอแห่งเมืองหลวงอยู่มาได้นานขนาดนี้ นั่นล้วนเป็นเพราะท่านอ๋องผู้หนึ่งปกครองอยู่

หมิงอ๋องผู้นี้ไม่เพียงแต่เป็นพระอนุชาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ซ้ำยังขึ้นชื่อเรื่องอารมณ์แปรปรวนนัก รับมือด้วยยากยิ่ง

กรมขุนนางทำทีใช้วาจาสวยหรูว่า ฉินเฟิงสร้างคุณงามความดีจากการดูแลเมืองเป่ยซี จึงส่งฉินเฟิงไปยังเมืองฝูอวิ้นเพื่อถ่ายทอดประสบการณ์การปกครองและกลยุทธิ์แก่นายอำเภอเมืองฝูอวิ้น

พูดให้ถูกคือผลักฉินเฟิงเข้ากองไฟอีกครา

ทั้งเมืองหลวงมีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าเมืองฝูอวิ้นถือเป็นแดนต้องห้าม

อย่าว่าแต่ลูกหลานขุนนางเลย แม้แต่บรรดาองค์ชายยังไม่เข้าใกล้เมืองฝูอวิ้นสุ่มสี่สุ่มห้า ขืนทำให้หมิงอ๋องไม่พอใจเข้า ไม่ว่าผู้ใดก็ต้องเจ็บกันบ้าง

ฉินเฟิงดูแลเพียงเมืองเป่ยซีก็ปวดหัวมากพอแล้ว นี่กลับมาเมืองหลวงก้นยังไม่ทันอุ่นก็ถูกผลักไสไปยังเมืองฝูอวิ้นอีกแล้ว

บอกได้เพียงว่า เจ้าพวกกรมขุนนาง… ไม่สิ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังกรมขุนนางใจกล้ายิ่งนัก!

บัดนี้อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานของสงคราม ฉินเฟิงเพิ่งสร้างคุณูปการใหญ่หลวง อีกฝ่ายใจกล้าแก้แค้นกันโต้ง ๆ เยี่ยงนี้เชียวหรือ!

มิหนำซ้ำ เขาฉินเฟิงมิใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านอำเภอเส็งเคร็งอะไรนั่นสักหน่อย พวกเขาทำเช่นนี้ กล้าดีอย่างไร!

ฉินเฟิงทนไม่ไหว เขาไม่สนแรงห้ามจากเสี่ยวเซียงเซียงแล้ว ชายหนุ่มพาฉินเสี่ยวฝูและซูเฟิงมุ่งหน้าไปยังกรมขุนนางทันที

สุดท้ายหลังมาถึงกรมขุนนางกลับพบว่าประตูกรมขุนนางปิดสนิท มีเพียงผู้ดูแลอายุเจ็ดแปดสิบ ฟันร่วงหมดปากไปแล้วเฝ้าอยู่หน้าประตูทั้ง ๆ ที่เนื้อตัวสั่นเทา

ฉินเสี่ยวฝูชี้ผู้ดูแลเฒ่า พลางคำรามเสียงกราดเกรี้ยว “บอกให้ผู้ช่วยเสนาบดีกรมขุนนางออกมาอธิบายให้นายน้อยของข้าฟัง!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉินเฟิงก็อดหัวเราะในใจมิได้

ฉินเสี่ยวฝูผู้นี้หัวใสยิ่งกว่าลิงเสียอีก

ระหว่างทางมาเขาเอ่ยว่าจักล้างบางกรมขุนนางเพื่อระบายความแค้นให้ฉินเฟิง ทว่าเมื่อถึงกรมขุนนางจริง ๆ กลับปอดแหก ไม่ยอมกล่าวถึงเสนาบดีกรมขุนนางสักคำ กลับเลือกรังแกแต่ผู้ที่อ่อนแอกว่า

ตาเฒ่าตรงหน้าเป็นโล่ที่กรมขุนนางโยนออกมาเห็น ๆ แม้นเป็นเพียงผู้ดูแลซึ่งมิได้สลักสำคัญ กระนั้นก็ถือเป็นขุนนางในราชสำนัก กอปรกับอายุมากแล้ว ดินเหลืองแทบฝังมาถึงคอ

ขอเพียงฉินเฟิงกล้าแตะต้องเขา เขาย่อมล้มตายอยู่ตรงนี้ เมื่อนั้นนายน้อยฉินจักมีความผิดฐาน ‘ทำร้ายขุนนางราชสำนักจนถึงแก่ชีวิตกลางถนน’

ฉินเฟิงย่อมมองอุบายของกรมขุนนางออก เพราะอย่างนั้นจึงไม่พูดจา ปล่อยให้ฉินเสี่ยวฝูออกหน้า ถึงเวลามีคนตายขึ้นมา ก็เพียงเอ่ยว่าบ่าวรับใช้ไม่รักดีทำร้ายผู้อื่น อย่างมากฉินเฟิงก็มีโทษเพียงไม่รู้จักควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาเท่านั้น

เมื่อเผชิญกับคำต่อว่าของฉินเสี่ยวฝู ผู้ดูแลก็ตอบกลับเสียงสั่นเทาหลังผ่านไปพักใหญ่ “ท่านผู้ช่วยเสนาบดีออกจากเมืองด้วยมีกิจ อีกทั้งหากมิมีคำสั่งจากท่านเสนาบดี ผู้ใดก็มิอาจเข้าไปยังกรมขุนนางได้ ปีนี้ข้าอายุเจ็ดสิบปีแล้ว โรคร้ายกัดกิน…”

ฉินเสี่ยวฝูเก็บไม้กวาดเงียบ ๆ เขามองค้อนใส่ผู้ดูแลเฒ่า “ข้าหาได้ถามอายุเจ้า อะไรกัน คิดใช้ความชราภาพเป็นข้ออ้างหรือ?!”

ผู้ดูแลเฒ่ายืนอยู่หน้าประตูประดุจเทพคุ้มกัน วางมาดราวกับ ‘หากเจ้ากล้าแตะข้า ข้าจักตายเสียตรงนี้’

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน