บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 268

บทที่ 268 เผลอแตะเกล็ดใต้คอมังกร

สายตาฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงพลันอึมครึมลง บรรยากาศในท้องพระโรงเคร่งเครียดขึ้น

อู๋เหมี่ยนไหวพริบปฏิภาณดีเยี่ยม เมื่อตระหนักได้ว่าใช้วาจาไม่สมควรจึงรีบคุกเข่ายอมรับผิด “ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรอง ต่อให้กระหม่อมกล้ากว่านี้อีกร้อยเท่าก็มิบังอาจว่าร้ายราชวงศ์พ่ะย่ะค่ะ ความภักดีของกระหม่อมมีฟ้าดินเป็นพยาน…”

ไม่รอให้อู๋เหมี่ยนแสดงความภักดีให้เสร็จ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ขัดขึ้นเสียงเย็น “เจ้ามิต้องลนลานเพียงนั้น ลุกขึ้นเถิด”

อู๋เหมี่ยนพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก

ฮ่องเต้ต้าเหลียงเบนสายตาไปที่ฉินเฟิง

ชั่วพริบตานั้น นายน้อยเจ้าสำราญรู้สึกถึงแรงกดดันอันแรงกล้า

หรือนี่คือเกล็ดใต้คอของมังกร ผู้ใดแตะต้องเป็นถึงตาย

ยามนี้ฉินเฟิงเข้าใจแล้วว่า เหตุใดกรมขุนนางถึงต้องการส่งเขาไปเมืองฝูอวิ้นถึงเพียงนั้น ที่แท้ก็ต้องการให้เขาพัวพันกับเรื่องหมองใจในราชวงศ์จนแหลกเหลวในที่สุดนี่เอง

ดวงตาลึกล้ำไร้ที่สิ้นสุดของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจดจ้องอยู่บนร่างฉินเฟิง ยามเอื้อนเอ่ย น้ำเสียงก็ขึงขังกว่าปกติ “กรมขุนนางส่งเจ้าไปช่วยจัดระเบียบชีวิตราษฎรในเมืองฝูอวิ้น เจิ้นอยากฟังความเห็นเจ้า”

วาทศิลป์ของราชัน หนึ่งฟัง สองพิจารณา สามคาดเดา

หากถูกความหมายโดยตรงตบตา แม้นตายยังมิรู้ว่าเพราะเหตุใด

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงถามถึงราษฎรในเมืองฝูอวิ้นที่ไหน นี่กำลังถามฉินเฟิงว่าคิดเห็นอย่างไรกับหมิงอ๋องซึ่งกึ่งพำนักกึ่งถูกกักขังอยู่ในเมืองฝูอวิ้นเห็น ๆ

ยามนี้ฉินเฟิงผู้เอ้อระเหยลอยชายจนชินยังต้องจริงจังขึ้นมา สมองนายน้อยฉินหมุนแล่นอย่างรวดเร็ว

เขาลังเลเพียงครู่ สุดท้ายก็ถูกฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงคาดคั้น “เรื่องนี้ตอบยากนักหรือ?!”

ฉินเฟิงใจกระตุกวูบ มิกล้าลังเลอีก ชายหนุ่มรีบอธิบาย “ผู้ใดได้เป็นนายอำเภอของสามสิบหกอำเภอรอบ ๆ เมืองหลวงล้วนมิใช่พวกดาษดื่น และหากผู้ใดมิได้ถูกเลื่อนขั้นเพราะมีความดีความชอบในการว่าราชการ ในเมืองหลวงมีข้อกำหนดอย่างไม่เป็นทางการว่า หากต้องการอยู่ในตำแหน่งสูง นอกจากการเลื่อนขั้นตามปกติแล้วยังมีอีกทางหนึ่ง นั่นคือขัดเกลาตนเองในสามสิบหกอำเภอ”

“ถึงอย่างไรสามสิบหกอำเภอนี้ก็ล้วนเป็นสุดยอดอำเภอแห่งแคว้นต้าเหลียง หากปกครองสุดยอดอำเภอได้ดี วันหน้าย่อมรับตำแหน่งสำคัญได้ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ”

เวลานี้ท้องพระโรงเงียบเชียบ

มิมีผู้ใดกล้าเอ่ยแทรก

แม้แต่หลี่ซวี่จากกรมคลังผู้เป็นศัตรูคู่แค้นกับฉินเฟิงมานานและมักจะหาจังหวะแทงเขาอยู่เสมอ ก็ยังไม่ส่งเสียงใด

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมิสู้จะพอใจในคำตอบฉินเฟิงเท่าใด “เรื่องนี้ต้องให้เจ้ามาบอกเจิ้นหรือ? เจ้าหันไปมองขุนนางในราชสำนักเอาเถิด มีผู้ที่เคยรับตำแหน่งนายอำเภอของทั้งสามสิบหกอำเภอมาตั้งเท่าใด”

เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับเรื่องที่ห้ามกล่าวถึงแล้ว!

ฉินเฟิงมิกล้าเฉไฉ เขาพูดตรงเข้าประเด็น “ความหมายของกระหม่อมชัดเจนแล้วพ่ะย่ะค่ะ นายอำเภอเมืองฝูอวิ้นยากที่จะทำการใดที่มิใช่ปัญหาของเมืองฝูอวิ้นสำเร็จ”

เมื่อเขาเอ่ยวาจานี้ สีหน้าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอึมครึมในบัดดล

บรรยากาศทั้งท้องพระโรงเหน็บหนาวถึงขีดสุด

แม้กระทั่งฉินเฟิงก็รู้สึกกดดันเหลือมาก เสียงของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าดุดันกว่าเก่า “เจ้าโทษหมิงอ๋องหรือ?!”

“หมิงอ๋องเป็นน้องชายเจิ้น ในอดีตปกปักรักษาชายแดน บัญชาการทหารได้ดุจเทพ ชัยชนะใหญ่หลายหนที่มีบันทึกในประวัติศาสตร์ของรัชกาลล้วนเป็นฝีมือของหมิงอ๋อง คุณูปการด้านสงครามของเขาชื่อก้องแซ่ซ้องไปทั่วหล้า! บัดนี้อายุมากแล้วจึงรักษาตัวในเมืองฝูอวิ้น นับว่าสมเหตุสมผล! นายอำเภอเมืองฝูอวิ้นหวาดกลัวต่อบารมีหมิงอ๋อง กลัวนั่นกลัวนี่ ผิดที่ความใจเสาะของพวกเขาต่างหาก หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับหมิงอ๋องไม่”

“เจิ้นว่าเจ้าจงใจปรักปรำหมิงอ๋องชัด ๆ!”

แม้นผู้ที่ถูกด่าอยู่คือฉินเฟิง ทว่าฉินเทียนหู่กลับเหงื่อไหลโซมกาย

ในท้องพระโรงแห่งนี้ หารือได้ทุกเรื่อง เว้นแต่ราชวงศ์สกุลหลี่นั้น…ว่ามิได้

ถึงแม้ฉินเฟิงจะกดดันเหลือแสน แต่ก็ยังถือว่าสงบใจได้

ภายนอกฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงสาธยายเสียยกใหญ่ แท้จริงแค่อยากให้คนนอกฟังเท่านั้น

หากเขาปกป้องหมิงอ๋องถึงเพียงนี้จริง ไฉนเลยจะเนรเทศไปยังเมืองฝูอวิ้น แล้วไฉนเลยจะแต่งตั้งบุตรชายคนรองของหมิงอ๋องด้วยยศหนานซึ่งเป็นบรรดาศักดิ์ขั้นล่างสุด นี่มิได้เป็นการตบหน้าหมิงอ๋องหรอกหรือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน