บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 27

บทที่ 27 ทำการค้า

ฉินเฟิงนับนิ้วไปมา เขาคำนวณบัญชีต่อหน้าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง “ในเมื่อฝ่าบาทจะยืมเงินจากกระหม่อม แน่นอนว่าคงไม่สามารถจ่ายดอกเบี้ยคืนได้ ดังนั้นดอกเบี้ยส่วนนี้จะถูกแทนที่ด้วยสิทธิ์ในทรัพย์สินทางปัญญา”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงดูงุนงง “ทรัพย์สินทางปัญญา? เจิ้นไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ฉินเฟิงพยายามอธิบายอย่างช้า ๆ “พูดง่าย ๆ คือ ในภายภาคหน้าสินค้าที่กระหม่อมทำออกมาขาย คนอื่นจะไม่สามารถขายได้ ความคิดของกระหม่อมจะได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายของต้าเหลียง หากผู้ใดขโมยความคิดของกระหม่อมจะต้องถูกลงโทษ”

แม้ว่านายน้อยฉินจะเป็นพ่อค้าหน้าเลือด แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับสิทธิ์ในทรัพย์สินทางปัญญา พูดภาษาชาวบ้านคือ ข้าขโมยของเจ้าได้ แต่เจ้าห้ามขโมยของข้า!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเข้าใจความหมายของฉินเฟิง แต่ก็ส่ายพระพักตร์ “ไม่เคยมีแบบอย่างมาก่อน”

ฉินเฟิงอยากจะดุอีกฝ่ายว่าโง่จริง ๆ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งตระกูลต้องโทษประหารจึงทำได้เพียงยับยั้งคำพูด จากนั้นก็ปั้นรอยยิ้มการค้าและเริ่มเจรจาต่อรอง “ถ้าฝ่าบาทยินยอมที่จะสร้างแบบอย่างไว้ กระหม่อมจะช่วยฝ่าบาทสร้าง… กองกำลังหน้าไม้ที่แข็งแกร่งสามกอง กองดาบใหญ่หกกอง และกองกำลังทหารราบชั้นยอดหนึ่งหมื่นนาย”

นี่เทียบเท่ากับกองทัพที่มีสามกองกำลัง ข้าไม่เชื่อว่าฝ่าบาทจะไม่สั่นคลอน!

พระเนตรของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงวูบไหวแวววาว “เจ้ารู้หรือไม่ ความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงมีโทษสถานใด”

ฉินเฟิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และพูดต่อไป “แต่กระหม่อมเองก็ไม่ค่อยมีเงินนัก ฝ่าบาทต้องให้กระหม่อมเตรียมตัวเป็นเวลาสามปี โดยในหนึ่งปีจะมีการส่งมอบหนึ่งกองกำลัง แน่นอนว่า ต้องเขียนสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร”

หลังจากพูดจบนายน้อยตระกูลฉินก็เปิดกองฎีกาที่อยู่ถัดจากฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง เขาหยิบกระดาษเปล่า พู่กัน และหมึกออกมาเขียนตัวอักษรบิด ๆ เบี้ยว ๆ ก่อนจะลงนามตนเอง จากนั้นก็ผลักมันไปหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ด้วยหน้าตาแช่มชื่น “ขอเพียงฝ่าบาทลงนาม สัญญาของเราก็จะเสร็จสมบูรณ์”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้หรือไมว่าถ้าเจิ้นลงนามบนนี้จะหมายความว่าอย่างไร หากวาดวงกลมแทนเล่า?”

ฉินเฟิงเอียงศีรษะและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “เช่นนั้นก็ได้ กระหม่อมค่อนข้างเชื่อใจฝ่าบาท”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงส่ายพระพักตร์พลางแย้มพระโอษฐ์ จากนั้นก็วาดวงกลมในช่องลงนาม

สัญญามีสองชุด ชุดหนึ่งสำหรับฮ่องเต้ และอีกชุดหนึ่งฉินเฟิงเก็บไว้กับตัวเอง

ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขากระซิบกระซาบข้างพระกรรณฮ่องเต้แผ่วเบา “ฝ่าบาท กระหม่อมวางแผนที่จะเปิดหอสุราในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฝ่าบาทสนใจที่จะร่วมลงทุนหรือไม่”

“โอ้?” ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงตรัสพร้อมแย้มพระสรวล “ว่ามาสิ”

นายน้อยตระกูลฉินลดเสียงของตนให้ได้ยินกันเพียงเขาและคู่สนทนา ทันทีที่กล่าวความคิดออกมา ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ทรงพระเกษมสันต์อย่างยิ่ง พระองค์ไม่ได้ตรัสอันใด เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงว่ารับปากเท่านั้น

ชายหนุ่มประสบความสำเร็จทางการเจรจา เขาเดินออกจากโต๊ะและกลับไปยืนตำแหน่งเดิม

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกระซิบกับฉินเทียนหู่ “เสนาบดีฉิน ไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น ลุกขึ้นเถิด”

ฉินเทียนหู่ยืนขึ้นช้า ๆ จ้องมองฉินเฟิงอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ลอบถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ฮ่องเต้หันกลับมาที่บุรุษหนุ่มเบื้องหน้า ก่อนจะตรัสถามเรื่องที่ยังกังขา “เรื่องแผนภาพได้รับการตัดสินแล้ว เจ้าลองอธิบายเรื่องกลยุทธ์ทางการทหารซิ หรือมันก็ถูกคัดลอกมาด้วยเช่นกัน”

“กราบทูลฝ่าบาท กลยุทธ์ทางการทหารนั้นเป็นกระหม่อมสรุปออกมาเองพ่ะย่ะค่ะ” คนถูกถามตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงหรี่พระเนตร “สรุปอย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน