บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 279

บทที่ 279 คนเขาช่วยเจ้าต่างหาก

หมิงอ๋องเอามือไพล่หลังมองดูท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย เมื่อเห็นว่าหลี่หลางจมูกช้ำ หน้าบวมเป่ง ตกอยู่ในสภาพน่าอับอาย หมิงอ๋องเพียงแค่หยิบถ้วยชาจากโต๊ะหินขึ้นมาเงียบ ๆ แล้วโบกมือให้บุตรชาย

หลี่หลางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาตลอดทาง เมื่อเห็นบิดาห่วงใยตนเองเพียงนี้ก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนสะอื้นเบา ๆ “ยังคงเป็นท่านพ่อที่ห่วงใย รู้ว่าลูกกระหายน้ำ ขอบคุณท่านพ่อ…”

ในตอนที่หลี่หลางเอื้อมมือหมายจะรับ ถ้วยชาก็หมุนคว้างกลางอากาศ กระแทกหน้าผากเขาอย่างแม่นยำ

ดวงตาของหมิงอ๋องเบิกกว้าง “ขอบคุณปู่เจ้าน่ะสิ!”

หลี่หลางเอามือกุมศีรษะ ถอยออกไปหลายก้าว พลางพูดอย่างน้อยใจ “ปู่ของข้า จี้อ๋องน่ะหรือ ไฉนต้องขอบคุณเขาด้วย”

หมิงอ๋องสะบัดกาชาในมือแล้วพูดด้วยสีหน้าทะมึน “ให้ตายเถอะ! ดูตัวเจ้าสิ มีท่าทางของเชื้อพระวงศ์อยู่บ้างหรือไม่? ข้าเสียหน้าเพราะเจ้าหมดแล้ว! ฉินเฟิงเป็นแค่ปัญญาชนที่ไม่มีแรงบีบคอไก่ด้วยซ้ำ แต่กลับทุบตีเจ้าจนมีสภาพเช่นนี้ได้ หนำซ้ำยังบอกให้ข้าเอาเงินไปไถ่ตัวเจ้ากลับมาอีก เหอะ! เจ้าช่างทำให้พ่อภาคภูมิใจจริง ๆ!”

หลี่หลางมีสีหน้าหดหู่ เขาเอ่ยปากบ่น “ถ้ามีแค่ฉินเฟิงลูกคงเด็ดหัวเขามาแล้ว แต่เขามีหนิงหู่อยู่ข้างกาย เจ้าหมอนั่นเกิดมาพร้อมกับพลังเหนือคนทั่วไป ทั้งยังเคยออกรบ เป็นการยากที่จะจัดการกับเขา ยิ่งไปกว่านั้นข้างกายฉินเฟิงยังมีสาวใช้ที่งดงามราวกับบุปผาและเป็นวรยุทธ์อีกด้วย”

หมิงอ๋องทราบดีถึงวรยุทธ์ของหลี่หลาง ประกอบกับทหารส่วนตัวหลายสิบนาย อีกฝ่ายสามารถรุมกระทืบหนิงหู่จนมารดาจำหน้าเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เช่นนั้นจุดเปลี่ยนสำคัญคือสาวใช้ตัวน้อยนั่นเป็นแน่

หมิงอ๋องแค่นเสียงเย็นชาในใจ ‘เจ้าเด็กสารเลวคนนี้เห็นได้ชัดว่าต้องการสตรี พอเห็นแม่นางใบหน้างดงามก็เกิดลังเลขึ้นมา’

แต่ทุกเรื่องต้องว่ากันตามลำดับอาวุโส แม้แต่ซื่อจื่อก็ยังไม่ได้เข้าพิธีวิวาห์ ไม่ว่าหลี่หลางจะอยากมีใครเคียงข้างแค่ไหนก็ทำได้เพียงอดกลั้นรอไปก่อน

หมิงอ๋องคร้านเกินกว่าจะทะเลาะกับหลี่หลางจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ทหารอยู่ที่ใด?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลี่หลางก็มืดลงทันที “ตาย… ตายหมดแล้วขอรับ”

ทันทีที่สิ้นประโยค ดวงตาของหมิงอ๋องพลันเบิกกว้าง จ้องมองบุตรชายไม่วางตาพลางกัดฟันกรอด “ถูกฉินเฟิงฆ่าหรือ?”

หลี่หลางส่ายหัว “ไม่ใช่ ก่อนที่ข้าจะหมดสติ ข้าเห็นเงาชายชุดดำสองสามคน”

โทสะและอารมณ์ที่คุกรุ่นของหมิงอ๋องสลายไปทันที หว่างคิ้วขมวดแน่น พึมพำอยู่กับตัวเอง

“ชายชุดดำ?! ฆ่าทหารทั้งหมดที่อยู่เมืองหลวง ฆ่าล้างทั้งหมดแต่กลับไร้คลื่นลมใด ๆ หรือว่าอีกฝ่ายจะเป็นองครักษ์ชุดดำ?”

ดวงตาของหมิงอ๋องลึกล้ำกว่าที่เคย เขารีบถามอย่างรวดเร็ว “ชายชุดดำพวกนั้นมากันกี่คนแน่?”

หลี่หลางเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่จำรายละเอียดไม่ได้จริง ๆ จึงตอบอย่างคลุมเครือ “ลูกจะรู้ได้อย่างไร? ตอนนั้นถูกฉินเฟิงตีจนหมดสติ จำได้ราง ๆ ว่าสองถึงสามคน”

หมิงอ๋องเข้าใจทุกอย่างทันที เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าข้าเดาไม่ผิด คนชุดดำเหล่านั้นปรากฏตัวขึ้นหลังจากที่หนิงหู่เอาชนะทหารของเราได้แล้วใช่หรือไม่?”

หลี่หลางรู้สึกประหลาดใจจึงกล่าว “ท่านพ่อ ท่านรู้ได้อย่างไร? อย่างกับว่าท่านอยู่ในที่เกิดเหตุอย่างไรอย่างนั้น”

หมิงอ๋องไม่ได้รีบร้อนอธิบายแต่แอบทอดถอนหายใจ หลังจากนั้นไม่นานก็ขมวดคิ้ว “เจ้าห้ามไปมีปัญหากับฉินเฟิงอีก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเข้าเมืองหลวงเลย”

หลี่หลางระงับความโกรธมาตลอดทาง ใจจริงเขาอยากจะฉีกฉินเฟิงเป็นชิ้น ๆ พอได้ยินเช่นนี้เขาจึงโพล่งขึ้นมาทันที “ไม่เข้าเมืองหลวงก็ช่างเถิด แต่ลูกไม่ขออยู่ร่วมฟ้ากับโจรสุนัขอย่างฉินเฟิง ท่านพ่อจะให้ข้าปล่อยเขาไปได้อย่างไร?”

หากเป็นก่อนหน้า ถ้าหลี่หลางกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหมิงอ๋อง หมิงอ๋องย่อมไม่พูดพร่ำอันใดและตบบ้องหูเจ้าลูกคนนี้ไปแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ลงมือ เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “ฉินเฟิงไม่เพียงแต่ไม่มีความแค้นกับเจ้า แต่มีบุญคุณกับเจ้าต่างหาก เจ้าเติบโตที่อำเภอฝูอวิ้นมาตั้งแต่เด็ก รู้เรื่องในเมืองหลวงน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายชุดดำที่ปรากฏตัวในวันนี้คือผู้ใด?”

หลี่หลางอ้าปากค้าง เขาติดหนี้บุญคุณฉินเฟิงเนี่ยนะ? บิดาพูดเรื่องตลกอันใด!

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางจริงจังที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของหมิงอ๋อง หลี่หลานจึงไม่กล้าถามอย่างหุนหันพลันแล่น เพียงตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ลูกไม่ทราบ”

หมิงอ๋องสูดหายใจลึกแล้วพูดทีละคำอย่างชัดเจน “องครักษ์ชุดดำ คมกริชของฝ่าบาท” จากนั้นเขาก็เล่าให้บุตรชายฟังเกี่ยวกับที่มาที่ไปขององครักษ์ชุดดำโดยละเอียด

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ความโกรธบนใบหน้าของหลี่หลางก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนกทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน