บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 283

บทที่ 283 มีผู้ที่ไร้ยางอายกว่าข้าอยู่จริงหรือ?

ฉินเฟิงไม่ใช่คนโง่ เจ้าสารเลวหลี่จางเก่งมากเรื่องการจีบสาว พูดจาหยอกล้อได้เป็นชุด ๆ หากยอมให้เขานั่งรถม้าคันเดียวกันกับพี่หญิงทั้งสามคน ชายหนุ่มไม่อยากจะนึกถึงถึงผลที่ตามมา

ข้าปฏิบัติต่อเจ้าดังซื่อจื่อ แต่เจ้ากลับอยากเป็นพี่เขยของข้ารึ?

ไม่มีทาง!

ฉินเฟิงคว้าแขนเสื้อของหลี่จางแล้ว ‘ลาก’ เขาออกจากรถม้า …ถ้าเขาไม่ได้ ใครก็อย่าหวังว่าจะได้!

ฉินเฟิงแค่นยิ้ม “ซื่อจื่อผู้สง่างามจะนั่งร่วมกับสารถีได้อย่างไร? ช่างไม่เหมาะสม ๆ! โปรดมากับข้าเถิด มานั่งรถม้านำขบวน พวกเราจะได้ระลึกความหลังกัน”

หลี่จางขมวดคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ระหว่างพวกเรามีความหลังอันใดให้พูดคุยกันเล่า?”

หยุดพูดไร้สาระเสียที!

ฉินเฟิงคว้าตัวหลี่จางไว้แน่น โยนเขาเข้าไปในรถม้านำขบวน แล้วตนเองก็ปีนตามขึ้นไป

ท้ายที่สุดแล้วภายในรถม้าคันนี้ก็ยังมีเสี่ยวเซียงเซียงกับชูเฟิงอยู่ ถ้าเขาไม่อยู่ด้วย แล้วเกิดเจ้าสารเลวหลี่จางฉวยโอกาสลงมือกับสาวใช้ทั้งสอง ฉินเฟิงจะต้องสับเขาด้วยมีดอย่างแน่นอน

ขบวนรถยังคงเคลื่อนต่อไปตามถนนหลวง

ในรถม้าคันหน้า ฉินเฟิงกับหลี่จางนั่งมองหน้ากัน ทั้งสองฝ่ายต่างมีรอยยิ้มประดับ แต่ในจริงกลับเหม็นขี้หน้ากันนัก ช่วงขณะที่นั่งเผชิญหน้านี้ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

เป็นไปตามที่ฉินเฟิงคาด ไม่นานดวงตาหัวขโมยของหลี่จางก็เริ่มชำเลืองมองชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียง

แล้วดวงตาของเขาก็ปรากฏความประหลาดใจ “คาดไม่ถึงว่าสาวใช้ข้างกายพี่ฉินจะสวยหยาดฟ้ามาดินเช่นนี้ จวนหมิงอ๋องมีสาวใช้หลายสิบคน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับสองคนนี้แล้ว พวกนางก็เหมือนกากสุรา ห่างชั้นกันนัก”

หลี่จางประสานหมัดให้ฉินเฟิง แววตาของเขาแน่วแน่ “พี่ฉิน ข้าตั้งใจที่จะเป็นสหายของเจ้า!”

ในที่สุดฉินเฟิงก็เข้าใจ

ก่อนหน้านี้ที่หลี่หลางเห็นชูเฟิง เขาก็ตกอยู่ในความกระวนกระวายเช่นกัน

แต่หลี่จางที่เป็นบุตรชายคนโตกลับเลวร้ายยิ่งกว่า!

ตามข้อมูลที่ฉินเฟิงมีในมือ บุตรชายทั้งสองของหมิงอ๋องยังไม่ได้แต่งงาน อีกทั้งยังอยู่ภายใต้คำสั่งที่เข้มงวดของบิดา พวกเขายังไม่เคยสัมผัสเรื่องระหว่างชายหญิงเลยด้วยซ้ำ

ในยุคที่คนทั่วไปเริ่มต้นสร้างครอบครัวเมื่ออายุสิบสี่หรือสิบห้าปี นับว่าเป็นปาฏิหาริย์โดยแท้ที่สองพี่น้องยังคงรักษาพรหมจรรย์ไว้ได้ทั้งที่อายุอานามเท่านี้แล้ว

ฉินเฟิงเพิกเฉยต่อหลี่จาง เขาขยับเข้าไปใกล้สองสาวใช้ แล้วโอบกอดชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียงไว้ในแขนซ้ายและขวา ก่อนจะเลิกคิ้วให้อีกฝ่ายอย่างจงใจยั่วยุ

ทว่าความไร้ยางอายของหลี่จางกลับมีมากกวาที่ฉินเฟิงจินตนาการ เมื่อเห็นฉินเฟิงโอบกอดบ่าวรับใช้ซ้ายขวา เขากลับเสนอต่อหน้าให้ ‘แบ่งปัน’ เขาด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ความเขินอายบนใบหน้าของชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียงพลันถูกแทนที่ด้วยความโกรธ

ฉินเฟิงรู้สึกเดือดดาลกับประโยคนี้เช่นกัน เขาปล่อยสาวใช้ทั้งสองพลางกำหมัดแน่น ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ “เมื่อครู่นี้เจ้าพูดว่ากระไรนะ? ข้าได้ยินไม่ชัด พูดอีกครั้งสิ!”

หลี่จางเหลือบมองหมัดของฉินเฟิง จากนั้นก็มองไปที่ชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียง หลังชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียแล้ว เขาก็หายใจเข้าลึก ๆ “พี่ฉิน เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! ข้าเป็นสุภาพบุรุษจะแย่งคนงามของผู้อื่นได้อย่างไร? ข้าหมายถึง จวนตระกูลฉินของเจ้าเต็มไปด้วยคนงาม หากเจ้ามีล้นเหลือ ในอนาคตช่วยเก็บไว้ให้ข้าสักคนได้หรือไม่ก็เท่านั้น”

“เมื่อถึงเวลานั้น ครอบครัวของเราทั้งสองก็สามารถสร้างสัมพันธ์ด้วยการสมรสได้ เรื่องดีงามเช่นนี้ไยไม่สนใจเล่า?”

ฉินเฟิงส่งเสียง “อ้อ” ยาว ๆ แล้วแสยะยิ้ม “ไม่มีทาง!”

หลี่จางขมวดคิ้วเล็กน้อย “พี่ฉิน เจ้าตระหนี่เกินไปแล้ว มีสาวใช้มากมายในจวนตระกูลฉิน เจ้าคนเดียวไม่สามารถใช้เวลากับพวกนางทั้งหมดได้หรอก”

ฉินเฟิงบุ้ยริมฝีปาก “ใครบอกว่าข้าใช้เวลากับทุกคนไม่ได้? ข้าสุขภาพดีมาก เข้าใจหรือไม่? ซื่อจื่อ ก่อนหน้านี้ข้ายังเคารพเจ้าในฐานะราชวงศ์จึงปฏิบัติต่อเจ้าด้วยความสุภาพเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เจ้าทำให้ข้าผิดหวังนัก”

หลี่จางยักไหล่ เขาไม่คิดเช่นนั้น “แห้งจนตายกับน้ำท่วมจนตาย! พี่ฉิน เจ้าจะรู้ได้อย่างไรถึงความทุกข์ทรมานของข้า? ในอำเภอฝูอวิ้นนี้อันใดล้วนแต่ดีไปหมด เว้นเสียแต่ว่าไม่กำเนิดหญิงงาม! ไม่ง่ายเลยกว่าข้าออกจากอำเภอฝูอวิ้นได้ อย่าว่าแต่การแต่งงาน ข้าไม่มีแม้แต่คนให้คบหาเสียด้วยซ้ำ!”

พูดถึงแล้วก็น่าเศร้า…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน