บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 285

บทที่ 285 สู้สุดชีวิต

เมื่อได้ยินวาจานี้ของหลี่เซียวหลาน หลินฉวีฉีก็ตาโตอ้าปากค้าง “เพื่อกำจัดพี่ฉินเพียงคนเดียว พวกเขาถึงขั้นยอมบุกยึดเมืองหนึ่งเชียวหรือ? ชาวเป่ยตี๋เสียสติไปแล้วหรือไร?”

สีหน้าของฉินเฉิงซื่อบอกไม่ถูกว่าภาคภูมิหรือละเหี่ยใจมากกว่ากัน นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ชาวเป่ยตี๋มิใช่แค่ไม่ได้เสียสติ หากแต่ผ่านการตรึกตรองมาอย่างรอบคอบแล้ว”

“หน่วยสอดแนมเป่ยตี๋แทรกซึมเข้าแคว้นต้าเหลียงมาจนล่วงรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ต่อให้องครักษ์ชุดดำใต้บัญชาฝ่าบาทจะทุ่มเทกำลังจับกุมสายสอดแนมเป่ยตี๋ กระทั่งในแต่ละเดือนสังหารหน่วยสอดแนมไปหลักหน่วยเป็นอย่างน้อย หลักสิบเป็นอย่างมาก กระนั้นก็ยังยากจะป้องกันทักษะรวบรวมข่าวกรองอันน่าสะพรึงกลัวของชาวเป่ยตี๋”

“ชาวเป่ยตี๋ล่วงรู้ถึงกลยุทธ์การศึกของแคว้นต้าเหลียง ผนวกกับความเสียหายในแนวหน้าและความผันผวนของสถานการณ์การรบ พวกเขาถึงได้ข้อสรุปว่ามูลค่าของฉินเฟิงผู้เดียวเหนือกว่าทหารทั้งกอง หากกำจัดนายน้อยเจ้าปัญญาแห่งแคว้นต้าเหลียงได้ ต่อให้สูญเสียกองกำลังไปหนึ่งกอง ก็ยังนับว่าได้ประโยชน์ ในเมื่อกองกำลังกว่าหมื่นนายนี้บุกเข้ามาในดินแดนสำคัญของแคว้นต้าเหลียง ก็หมายความว่าพวกเขามิได้คิดจะกลับไปแบบมีชีวิต”

หลินฉวีฉียิ่งฟังยิ่งประหวั่นพรั่นพรึง

นี่หรือคือการเดินหมากระหว่างผู้บัญชาการสูงสุดของสองแคว้น

ก่อนสงครามระหว่างแคว้นจะอุบัติ ลำพังการหยั่งเชิงและการผลาญกำลังของทั้งสองฝ่ายก็รุนแรงปานนี้แล้วหรือ

วันหนึ่งเมื่อกองกำลังหลักของทั้งสองฝ่ายประจันหน้า เปิดศึกอย่างเป็นทางการ ถึงวันนั้นจะเป็นภาพการณ์เลือดสาดเพียงใด

หลินฉวีฉีกลืนน้ำลาย มิได้มองข้ามประเด็นสำคัญในถ้อยคำของฉินเฉิงซื่อ เขาเอ่ยอย่างตระหนก “หรือก็คือ…ชาวเป่ยตี๋รู้อยู่แล้วว่าอำเภอเป่ยซีคือเบ็ดที่แคว้นต้าเหลียงหย่อนไว้”

ฉินเฉิงซื่อพยักหน้า สายตาเปี่ยมด้วยความเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “หากอำเภอเป่ยซีถูกยึด สำหรับเป่ยตี๋เท่ากับกำจัดนายน้อยเจ้าปัญญาของแคว้นต้าเหลียงไปได้ แม้นเสียประโยชน์ในการศึก ทว่าได้ประโยชน์เชิงกลยุทธ์ และสำหรับแคว้นต้าเหลียง เมื่อทหารม้า ทหารรถม้าศึก ทหารชายแดน สามฝ่ายผนึกกำลังสังหารกองทัพนับหมื่นที่เหลือของเฉินซือ ก็ย่อมสามารถบั่นทอนกำลังพลของเป่ยตี๋ไปได้มาก ส่วนอำเภอเป่ยซีก็ย่อมยึดกลับมาได้ง่าย ๆ นับว่ามีข้อดีมากกว่าข้อเสีย”

“หากเรารักษาอำเภอเป่ยซีไว้ได้ สำหรับเป่ยตี๋มิได้ต่างจากการลองผิดลองถูกก่อนสงครามเริ่ม พวกเขาจักเปลี่ยนแปลงกลยุทธ์อย่างสิ้นเชิง ละทิ้งทิศตะวันตกซึ่งแข็งแกร่งดุจหินผา แล้วบุกแนวตะวันออกเต็มกำลัง สำหรับแคว้นต้าเหลียง วิธีนี้ก็สามารถบั่นทอนขวัญกำลังใจเป่ยตี๋ได้อย่างสาสม”

หลินฉวีฉีพยักหน้าอย่างหมดแรง คลี่ยิ้มฝืดเฝื่อน “เข้าใจแล้ว อำเภอเป่ยซีรักษาไว้ได้หรือไม่ล้วนมีประโยชน์สำหรับทั้งสองแคว้น ส่วนชีวิตตระกูลฉินที่เกี่ยวพันกับอำเภอเป่ยซีกลับมิมีผู้ใดเหลียวแล”

แม้ว่าโหดร้าย กระนั้นก็เป็นความจริงที่มิอาจหลีกหนี

นับตั้งแต่แรกเริ่มอำเภอเป่ยซีก็ถูกแคว้นต้าเหลียงทอดทิ้งอยู่แล้ว มิหนำซ้ำยังถูกรีดเค้นประโยชน์ออกมาจนถึงเสี้ยวสุดท้าย

รอจนทหารทั้งสามฝ่ายผนึกกำลังสังหารชาวเป่ยตี๋ ก็จักประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า ‘ภายใต้การบัญชาการของฝ่าบาทผู้ปรีชาสามารถและการต่อสู้อาบเลือดของแม่ทัพทั้งหลาย ในที่สุดก็ไล่ต้อนฝ่ายศัตรูจนยอมล่าถอย ชิงอำเภอเป่ยซีกลับมาได้เสียที’

ถึงตอนนั้น ฝ่าบาทจักได้ใจราษฎร แม่ทัพทั้งหลายเองก็ได้ความดีความชอบ แม้แต่พลทหารยังได้รางวัลบำนาญ

ส่วนชีวิตของชาวบ้านอำเภอเป่ยซีก็เป็นไปตามคำกล่าวที่ว่า ‘ยอดแม่ทัพหยัดยืนบนกระดูกนับหมื่น’

จวบจนบัดนี้ มีเพียงฉินเฟิงที่ยังช่วยเหลือส่งกำลังมายังที่นี่ เห็นแก่ชีวิตของตระกูลฉินและราษฎรเป็นหลัก คิดหยุดยั้งการรุกรานของเป่ยตี๋โดยไม่คำนึงถึงเรื่องอื่น

หลินฉวีฉีพลันกำหมัดแน่น เอ่ยเสียงขึงขัง “พี่ฉินเข้าใจอยู่แล้วว่าหากเราเป็นเนื้อบนเขียง ผู้อื่นจักเป็นมีดคอยเฉือน แล้วเหตุใดถึง…”

ไม่รอให้หลินฉวีฉีกล่าวจบ ฉินเฉิงซื่อก็เอ่ยแทรก “ตระกูลฉินอยู่ที่เมืองหลวง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เฟิงเอ๋อร์คุ้นเคยและให้ความสำคัญล้วนอยู่ที่เมืองหลวง ใต้เท้าฝ่าบาท… เขาเองก็มีความจำเป็น จากนี้ไปห้ามกล่าวถึงเรื่องนี้อีก! ก่อนเฟิงเอ๋อร์ออกเดินทางได้ฝากฝังอำเภอเป่ยซีไว้กับเจ้า นั่นหมายความว่าเขาเชื่อใจเจ้า อย่าได้ใช้อารมณ์บุ่มบ่ามจนทำลายความทุ่มเทของเขา!”

หลินฉวีฉีไฉนเลยจะไม่เข้าใจ นี่เป็นเพียงความทุ่มเทที่ไหน หากแต่เป็นชีวิตของทั้งตระกูลต่างหาก

ทั่วทั้งเมืองหลวงมีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าฉินเฟิงเป็นที่โปรดปรานเหนือผู้ใด เขาใช้ชีวิตราวเทพเซียน

แต่ใครเล่าจะรู้ว่า เขานั้นต้องคอยระวังตัวราวกับเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็ง หากเผลอไผลอาจต้องย่อยยับป่นปี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน