บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 296

บทที่ 296 ลางสังหรณ์ร้าย

ปลายยามโฉ่ว ณ อำเภอผิงเหยา

ฉินเฟิงที่เพิ่งหลับไปไม่นาน จู่ ๆ พลันสะดุ้งตื่น เขาเหยียดมือออกเช็ดแผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ประหลาด…

พวกลิ่วล้อในอำเภอผิงเหยาเกือบจะถูกทหารองครักษ์ของค่ายเทียนจีสังหารจนสิ้นแล้ว ขอเพียงรอขึ้นศาลในวันพรุ่งนี้ก็จะสามารถแก้ไขปัญหาในอำเภอผิงเหยาได้ แต่เหตุใด… ภายในใจถึงรู้สึกหนักอึ้งเช่นนี้?

ฉินเฟิงคิดไม่ตก อีกทั้งยังไม่รู้สึกง่วง เขาจึงลุกออกจากห้อง เมื่อเดินไปที่หน้าต่างห้องรับแขกบนชั้นสองเพื่อสูดอากาศก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาตามหลังมา ก่อนที่เขาจะหันกลับไปดูก็ได้ยินเสียงของหลี่จางดังขึ้น

“พี่ฉิน เจ้าก็นอนไม่หลับเหมือนกันหรือ?”

หลี่จางรวบผมและสวมกวาน เสื้อผ้าเป็นระเบียบเรียบร้อย ดูไม่ต่างจากตอนกลางวัน เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้เข้านอนด้วยซ้ำ

หลี่จางไม่สนใจเมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่ส่งเสียง ไม่หันกลับมา และปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นอากาศ

เขาแค่นั่งอยู่ที่โต๊ะโดยคำนึงถึงเรื่องของตัวเอง รินชาที่เหลืออยู่บนโต๊ะให้ตัวเอง ดื่มมันลงไปจนหมดโดยไม่ลังเล และเปล่งเสียง ‘ฮ่า’ ออกมาจากปาก ท่าทางพออกพอใจ

“อำเภอเป่ยซีกำลังตกอยู่ในอันตราย มารดา พี่หญิง พี่น้องทุกชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย หากเป็นข้า ข้าก็คงไม่อาจข่มตาหลับลงได้”

“แต่อีกไม่นานเจ้าจะคุ้นเคยกับชีวิตแห่งความหวาดกลัวนี้”

“เหมือนกับข้า”

แน่นอนว่าฉินเฟิงเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของหลี่จางซึ่งสรุปได้ด้วยประโยคเดียวว่า การอยู่ใกล้ชิดฮ่องเต้ก็เหมือนกับการอยู่กับพยัคฆ์

ทว่าฉินเฟิงไม่ต้องการหารือเรื่องนี้กับหลี่จาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าหรือไม่อยากเผชิญหน้า แต่มันไม่จำเป็นต่างหาก

ฉินเฟิงหันหลังกลับ แล้วเดินไปที่ประตู เมื่อเดินผ่านหลี่จาง เขาก็เอื้อมมือไปตบไหล่ของอีกฝ่ายพลางกล่าวอย่างไม่จริงจัง “ถ้าเจ้าต้องการลากข้าลงน้ำล่ะก็ เก็บแรงไว้เถอะ”

เมื่อมองไปยังแผ่นหลังของฉินเฟิง สายตาเจ้าเล่ห์ยามปกติของหลี่จางก็เลือนหายแทนที่ด้วยแววตาแน่วแน่หาใดเปรียบ “เจ้าไม่ใช่ทั้งขุนนางที่ดีและไม่ใช่คนดี ข้าขอมอบหนึ่งคำแก่เจ้า ‘ต่างอุดมการณ์’ ไม่อาจร่วมทาง!”

ฉินเฟิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน จากไปโดยไม่หันกลับมอง

ไม่จำเป็นต้องให้หลี่จางเปลืองคำพูดกับหลักการอันยิ่งใหญ่พวกนั้น หัวใจของฉินเฟิงก็ชัดเจนราวกับกระจกใส สำหรับหนทางถัดไปจะเป็นอย่างไร ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน ไม่จำเป็นต้องเตรียมแผนการหรือทิ้งทางหนีทีไล่ให้ตัวเองด้วยซ้ำ

เพราะว่าบุรุษที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองมีความสามารถมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

การเตรียมการใด ๆ ที่ทำไว้ล่วงหน้าแทบจะไม่รอดพ้นสายตาของเขา…

หลังจากกลับมาที่ห้อง ฉินเฟิงพลิกกายไปมายากจะนอนหลับ เขาจึงประสานมือหลังศีรษะ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างในค่ำคืนอันหนาวเหน็บอย่างเหม่อลอย

ในเวลาเดียวกัน ณ จวนตระกูลเกา รถม้าที่มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงเพื่อขอความช่วยเหลือได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว

โจวอวี้ฝูเดินออกมานอกประตูพร้อมกับบ่าวรับใช้หลายคน ขณะที่กำลังจะยกขาขึ้นรถ พลันก็ได้ยินเสียงกระซิบดังเข้าหู

เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นทหารแปลกหน้าสองคนยืนอยู่ตรงมุมไม่ไกล ทั้งคู่สวมชุดสีดำ แบกธนูสั้นไว้บนหลัง และแหน็บดาบสั้นอยู่ที่เอว

องครักษ์ค่ายเทียนจีสองคนโอบไหล่กัน มองดูโจวอวี้ฝูด้วยความสนใจพลางหัวเราะขบขัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน