บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 297

บทที่ 297 ตัดหัวแขวนประจาน

เช้าวันรุ่งขึ้น ยามตะวันเริ่มทอแสงรำไร ฉินเฟิงก็พาพี่หญิงทั้งสามตรงไปยังศาลาว่าการ

เขานำสมุดบัญชีที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะของศาลาว่าการออกมาส่งให้หลิ่วหงเหยียนคำนวณ

ในขณะเดียวกันก็สั่งให้ฉินเสี่ยวฝูวิ่งไปยังโรงเก็บธัญพืชอำเภอผิงเหยาเที่ยวหนึ่ง

จนกระทั่งยามซื่อ เวลาก่อนเที่ยงจึงนับภาษีที่ดินแต่ละรายการเสร็จ

เมื่อพิจารณาจากรายได้ภาษีในปีก่อนหน้า ส่วยธัญพืชของอำเภอผิงเหยาอยู่ที่ประมาณแสนต้าน

ทันทีที่ฉินเสี่ยวฝูกลับมาจากการตรวจสอบคลังธัญพืช ฉินเฟิงจึงได้รู้ว่าคลังธัญพืชถูกทิ้งร้างมานานแล้ว

ไม่มีแม้แต่ฝุ่นละอองอยู่ข้างใน

ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงเย็นและถอนหายใจ “ส่วยธัญพืชของอำเภอผิงเหยาขาดดุลเสียที่ไหน? เห็นได้ชัดว่าถูกถ่ายออกไป!”

“ในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้ ส่วยธัญพืชของอำเภอผิงเหยาเริ่มลดลงเรื่อย ๆ ในช่วงเจ็ดปีแรกเสบียงลดลงทั้งหมดสามแสนต้าน ในช่วงสามปีนับตั้งแต่ตำแหน่งนายอำเภอว่างลง ไม่ได้ส่งส่วยธัญพืช คำนวณจากหนึ่งแสนต้านต่อปี ตั้งแต่ต้นจนจบ แค่ลำพังในช่วงสิบปีนี้ก็สูญเสียส่วยธัญพืชไปทั้งหมดหกแสนต้านแล้ว”

“เสบียงเหล่านี้เพียงพอจะเลี้ยงได้หนึ่งกองทัพใหญ่ทีเดียว”

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังทอดถอนใจ องครักษ์ค่ายเทียนจีพลันวิ่งเข้ามาในศาลาว่าการและประสานหมัดรายงาน “นายน้อย โจวอวี้ฝูถูกพาตัวออกไปนอกประตูแล้ว ส่วนพ่อบ้านจวนตระกูลเกาชิงฆ่าตัวตายเมื่อคืนนี้เพื่อหลีกหนีความผิด นอกจากนี้ทุกคนในจวนตระกูลเกาล้วนถูกควบคุมไว้แล้ว สามารถไต่สวนได้ทุกเวลาขอรับ”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉินเฟิงรู้สึกกระสับกระส่ายและจิตใจอ่อนแรงตั้งแต่เมื่อคืน

ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนของโจวอวี้ฝูก็ดังขึ้นจากนอกศาลาว่าการ

“ฉินเฟิง เจ้าใจกล้านัก เจ้าไม่เห็นมหาเสนาเกาอยู่ในสายตาจริง ๆ ใช่หรือไม่?!”

“ข้าเป็นคนสนิทของมหาเสนาเกา ถ้าเจ้าขยับเส้นขนข้าแม้แต่เส้นเดียว มหาเสนาเกาจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่”

เดิมทีฉินเฟิงต้องการสอบสวนโจวอวี้ฝู แต่ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ ก็คร้านจะพูดมากความอีกต่อไป เขาทำเพียงโบกมือ “ไม่จำเป็นต้องไต่สวน ตัดหัวของโจวอวี้ฝูและพ่อบ้านตระกูลเกา แล้วแขวนประจานไว้ที่ประตูเมืองซะ”

“จริงสิ” ฉินเฟิงพลันนึกบางอย่างได้กะทันหัน เขาถามอย่างไม่ใส่ใจ “มีญาติสายตรงของเกาหมิงอยู่ในจวนตระกูลเกาหรือไม่?”

ทหารองครักษ์พยักหน้า “มีลุงเพียงคนเดียว ที่เหลือเป็นญาติห่าง ๆ ขอรับ”

เท่าที่ฉินเฟิงรู้ บิดามารดาของเกาหมิงเสียชีวิตไปนานแล้ว ส่วนภรรยากับลูก ๆ ของเขาอาศัยอยู่ด้วยกันในเมืองหลวง ในเมื่อในจวนมีลุงเพียงคนเดียว เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องส่งเขาไปเมืองหลวงเพื่อไต่สวน

ฉินเฟิงขยิบตาหนึ่งที องครักษ์ค่ายเทียนจีก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว “ลุงของมหาเสนาเกาต่อต้านการจับกุมจึงถูกประหารชีวิตแล้ว”

เสิ่นชิงฉืออยู่ข้าง ๆ แม้จะไม่มีคุณสมบัติจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจของทางการ แต่เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงจะสังหารลุงของเกาหมิง ภายในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล “ฉินเฟิง อย่างไรนั่นก็คือลุงของเกาหมิง ประหารก่อนแล้วรายงานทีหลัง เช่นนี้เกรงว่า…”

ก่อนที่เสิ่นชิงฉือจะพูดจบ ฉินเฟิงก็ขัดจังหวะเบา ๆ “เรื่องนี้ ข้าไม่ได้สังหารเขาโดยไม่ใคร่ครวญ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน