บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 298

บทที่ 298 แผนการนับสิบปี

“ตั้งแต่สมัยอดีต อำนาจทางทหารของมหาเสนาถูกกีดกัน อำนาจทางการทหารถูกแบ่งแยกระหว่างกรมกลาโหม ศาลไท่พู หน่วยองครักษ์ กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ ค่ายตะวันออกและค่ายตะวันตกในเมืองหลวง ซึ่งอยู่ในการควบคุมของฮ่องเต้เท่านั้น ตำแหน่งของมหาเสนา แม้ว่าจะเป็นตำแหน่งเพียงในนาม แต่ก็ยังเป็นหนึ่งในซานกง มีบรรดาศักดิ์พิเศษ และยังสามารถควบคุมฮ่องเต้ได้ตามระบบบรรพบุรุษของต้าเหลียง”

“ดังนั้น… ตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้ เป็นเรื่องยากสำหรับเกาหมิงที่ชราวัยแล้วจะแบกรับได้”

ขณะพูด ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็หยิบจดหมายที่เตรียมไว้ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยนให้องครักษ์ชุดดำ “เจิ้นไม่ใช่คนไร้ความเมตตา ส่งจดหมายไปที่ศาลต้าหลี่ทันทีที่ฉินเฟิงกลับมายังเมืองหลวง”

องครักษ์ชุดดำหยิบจดหมายขึ้นมาและกำลังจะหมุนตัวกลับ แต่กลับถูกฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงรั้งไว้อีกครั้ง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมีท่าทางครุ่นคิด “ลุงของเกาหมิงผู้นั้นมีนามว่ากระไรนะ?”

“อ้อ เจิ้นนึกออกแล้ว หลี่เล่อ”

“ใช่ เป็นเขา เขาเคยหนีออกจากอำเภอผิงเหยาหรือ?”

องครักษ์ชุดดำคุกเข่าลงบนพื้นดังตึง แม้ว่าเขาจะเป็นนักฆ่าเลือดเย็นที่ไม่ควรมีจิตใจไหวหวั่น เขาก็ยังตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เมื่อจู่ ๆ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างกะทันหัน

เสียงขององครักษ์ชุดดำสิ้นหวังอยู่ครู่หนึ่ง “ฝ่าบาท กระหม่อมลืมเรื่องนี้ไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ… “

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็เหลือบมองจากหางตา “ลืมแล้วหรือ?”

องครักษ์ชุดดำกลืนน้ำลาย “เรื่องนี้ผ่านมาสิบปีแล้ว ทุกอย่างเกี่ยวกับหลี่เล่อได้รับการบันทึกไว้ในสารลับขององครักษ์ชุดดำ เพียงแต่หลายวันนี้กระหม่อมพยายามสุดกำลังเพื่อจับกุมสายลับเป่ยตี๋จึงลืมเรื่องนี้จนหมดสิ้นพ่ะย่ะค่ะ”

ท้ายที่สุดแล้วองครักษ์ชุดดำก็เป็นมนุษย์เช่นกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะจดจำรายละเอียดทุกอย่างครบถ้วน

ทว่าฮ่องเต้ที่อยู่ตรงหน้ากลับจำเรื่องนี้ได้อย่างแม่นยำ และไม่ลืมแม้แต่นามของลุงเกาหมิงด้วยซ้ำ!

ช่างเป็นความสามารถด้านการจดจำที่น่าหวาดผวานัก!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงหาได้ดุด่าองครักษ์ชุดดำอย่างรุนแรง ทว่ากลับประสานมือไพล่หลัง ตรัสอย่างลึกซึ้งว่า “สิบปีก่อนเจิ้นเริ่มวางหมาก ส่งหลี่เล่อไปสร้าง ‘ชื่อ’ ในอำเภอผิงเหยา เพื่อที่จะเป็นจุดอ่อนให้เจิ้นกำจัดเกาหมิงในยามจำเป็น… หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ขุนนางบู๊และบุ๋นในราชสำนักทั้งหมดจะมองเจิ้นอย่างไร? ประชาชนทั้งใต้หล้าจะมองเจิ้นอย่างไร?”

องครักษ์ชุดดำกัดฟัน “กระหม่อมสมควรตายหมื่นครั้งพ่ะย่ะค่ะ ไม่ต้องให้ฝ่าบาทบัญชา กระหม่อมจะกลับไปที่หน่วยองครักษ์ชุดดำเพื่อรับการลงโทษ”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงยกพระหัตถ์ขึ้น “ไม่จำเป็น ตอนนี้กำลังของหน่วยองครักษ์ชุดดำล้วนอยู่ที่เป่ยตี๋ เจิ้นจึงทำให้เจ้าลำบากด้วยการสั่งให้รับภารกิจมากมาย และที่เจิ้นถามก็เพียงแค่อยากรู้ว่าบัดนี้หลี่เล่อเป็นอย่างไรบ้าง?”

แววตาขององครักษ์ชุดดำเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ไม่กล้าลังเลแม้แต่ครึ่ง รีบตอบอย่างรวดเร็ว “ในระหว่างที่ทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีตรวจค้นจวนตระกูลเกา หลี่เล่อต่อต้านการจับกุมและถูกประหารชีวิตทันที เช่นเดียวกับโจวอวี้ฝู เขาถูกแขวนศีษระไว้ที่ประตูเมืองเพื่อปลอบใจประชาชนพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็เปลี่ยนเป็นขบคิด “ครั้งหนึ่งเจิ้นเคยสัญญากับหลี่เล่อว่าเขาจะมีเกียรติตลอดชีวิต ตราบใดที่เขาเข้ามายังเมืองหลวง เจิ้นจะปกป้องเขาให้ไร้ความกังวล ด้วยคำสัญญาของเจิ้น ไหนเลยเขาจะต่อต้านการจับกุมและทำร้ายชีวิตของตระกูลตนเองได้? เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าหนูฉินเฟิง เขากังวลว่าจะมีคนขัดขวางชิงตัวหลี่เล่อจึงใช้วิธีนี้จัดการสังหารให้ราบคาบ”

องครักษ์ชุดดำอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ฉินเฟิงผู้นี้ ความคิดล้ำลึกนัก! เขาเข้าใจพระทัยของฮ่องเต้ทะลุทะลวงแล้ว”

ตอนนี้ยากที่จะบอกได้ว่าพระเนตรของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นหรือความขอบคุณ

…

ระหว่างที่องครักษ์ชุดดำออกจากห้องทรงพระอักษร แขกชุดขาวก็ได้เข้ามายังวังหลัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน