เข้าสู่ระบบผ่าน

บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 302

บทที่ 302 เจ้าบอกข้าว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?!

เรื่องเล็กน้อย?

คำนี้เหมือนกับเข็มที่แทงเข้าไปในหัวใจของฉินเฟิงโดยตรง

เขาหันกลับมาอย่างเฉยเมย มองไปที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่รีบร้อนเข้ามา แล้วถามกลับ “พี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับข้ามา บัดนี้เลือดพวกเขาอาบย้อมเป่ยซี เจ้าบอกข้าว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?”

“อำเภอเป่ยซีได้รับความเสียหาย ผู้คนหลายพันเสียชีวิตเพียงเพราะมีคนขัดขวางและสังหารผู้ส่งสารระหว่างทาง เจ้าบอกข้าว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ”

“แม่ของข้า พี่หญิงสาม หลินฉวีฉี พวกเขาล้วนอยู่ในเป่ยซี! ทันทีที่อำเภอเป่ยซีถูกเป่ยตี๋ยึดครอง ครอบครัวและพี่น้องของข้าจะถูกสังหารทั้งหมด… เจ้ากำลังบอกกับข้าว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ?!”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามสามข้อของฉินเฟิง ความตำหนิในดวงตาของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็หายไปทันที

ตอนฉินเฟิงไปที่ศาลต้าหลี่เพื่อทำธุระ เรื่องสงครามในเป่ยซีได้แพร่กระจายไปในหมู่ขุนนางในเมืองหลวง

หลังจากรับรู้สถานการณ์ที่น่าเศร้าในอำเภอเป่ยซี เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้ว่าด้วยพฤติกรรมของฉินเฟิง เขาจะต้องทำให้เมืองหลวงเกิดความวุ่นวายแน่

แต่สถานที่แห่งนี้อยู่ใต้ฝ่าพระบาทโอรสสวรรค์ ฉินเฟิงไม่อาจทำผิดพลาด…

ฉินเซี่ยสองตระกูล เจริญรุ่งเรืองด้วยกัน เสื่อมถอยไปด้วยกัน

ไม่ว่าจะเป็นความเจริญรุ่งเรือง ความเสื่อมถอยของตระกูล หรือเป็นเพราะเหตุอันใด แต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็จะไม่ยอมให้ฉินเฟิงกระทำการโดยประมาท

ทว่า…

ตั้งแต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์รู้จักฉินเฟิง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นดวงตาที่ดุร้ายของเขา ราวกับว่าเขาไม่ใช่ฉินเฟิงที่นางรู้จัก

คำด่าทอที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์คิดมาตลอดทางติดอยู่ในลำคอ นางไม่สามารถกลืนลงไปหรือพูดออกมาได้

ฉินเฟิงไม่สนใจเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่ตกตะลึงอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มหันหลังมุ่งหน้าไปยังค่ายเทียนจีทันที

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กัดริมฝีปากเบา ๆ ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า และสุดท้ายก็ตัดสินใจตามไป

แม้จะไม่สามารถหยุดฉินเฟิงได้ แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถห้ามปรามได้บ้าง

ช่วงเวลาเดียวกับที่ฉินเฟิงกำลังมุ่งหน้ากลับไปที่ค่ายเทียนจีด้วยอารมณ์คุกรุ่น ประตูของกรมโยธาก็ถูกเปิดออกโดยทหารค่ายเทียนจี

เสนาบดีกรมโยธาไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในวัง ในกรมโยธายามนี้จึงมีเพียงผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาเท่านั้นที่อยู่ดูแล

เมื่อเห็นผู้คุมค่ายเทียนจีวิ่งอาละวาด ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธายังไม่ทันได้วางถ้วยชาลงก็รีบวิ่งออกจากห้องโถง ตะโกนลั่นใส่ทหารค่ายเทียนจีมากกว่าสิบคน “พวกเจ้าบังอาจนัก! รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือสถานที่สำคัญของกรมโยธา พวกเจ้าเข้ามาสร้างความวุ่นวายได้รึ?!”

อู๋เว่ยหัวหน้าหน่วยสามที่โจมตีเขตเป่ยซีพร้อมกับฉินเฟิงและเคยต่อสู้กับจงหลิงมีสีหน้าเขียวคล้ำ เขาคร้านเกินกว่าจะแสดงความสุภาพใด ๆ กล่าววาจาเสียงดังจนเกือบจะเข้าขั้นพยายามข่มขู่ “นายน้อยของข้ามีคำสั่ง! คุมตัวซุนเฟิ่งหัวหน้างานกรมโยธาไปที่ค่ายเทียนจีเพื่อให้ความร่วมมือในการสอบสวน ท่านผู้ช่วยโปรดอำนวยความสะดวก!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาก็ขว้างถ้วยชาในมือลงบนพื้น ตวาดเสียงเกรี้ยว “ให้ตายเถอะ! ค่ายเทียนจีของเจ้านับเป็นสิ่งใด? กล้าจะจับกุมผู้คนในเมืองหลวง ทั้งยังจะจับกุมขุนนางในกรมของข้า เจ้ากลับไปบอกฉินเฟิงเถิดว่า นอกจากกรมขุนนาง กรมยุติธรรม และศาลต้าหลี่ ต่อให้เป็นกรมกลาโหมก็ไม่มีคุณสมบัติจะจับกุมผู้ใด!”

“ไอ้คนแซ่ฉิน แม้ว่าจะได้รับความโปรดปราน แต่ก็เป็นเพียงนายอำเภอตัวเล็ก ๆ ทั้งยังมิมียศอันใด! ส่วนตำแหน่งผู้บังคับบัญชาค่ายเทียนจีรึก็เป็นเพียงตำแหน่งที่ไร้ชื่อและว่างเปล่า!”

สิ้นเสียงกราดเกรี้ยว องครักษ์มากกว่าร้อยนายที่ประจำการอยู่กรมโยธารีบเข้ามาล้อมทหารค่ายเทียนจีในบัดดล

ไม่มีระลอกคลื่นวูบไหวในดวงตาของอู๋เว่ย เขาโบกมือหนึ่งครั้ง ทหารทั้งสิบห้าคนที่อยู่ข้างหลังหยิบคันธนูสั้น ชักดาบ เบิกตากว้างจับจ้องไปยังทหารองครักษ์กรมโยธา

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาโกรธเกรี้ยวนัก “ประเสริฐแท้! ค่ายเทียนจีของพวกเจ้าอยากจะเห็นเลือดในกรมโยธาของข้ารึ? ไอ้เด็กฉินเฟิงมันมีกี่หัวให้ตัดเล่า?”

อู๋เว่ยจ้องผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาพลางพูดเน้นทีละคำ “ในเมื่อนายน้อยมีคำสั่ง แม้ว่าจะเป็นภูเขาดาบทะเลเพลิงพวกข้าก็จะทำให้ถึงที่สุด”

อู๋เว่ยเพิกเฉยต่อผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาที่โกรธเกรี้ยว มองดูขุนนางกรมโยธาด้วยดวงตาดุร้ายราวนกอินทรี เขาตวาดเสียงดังและทรงพลัง “ใครก็ตามที่กล้าขัดขวางค่ายเทียนจี ฆ่า!”

เมื่อเผชิญกับแรงกดดันที่ปล่อยออกมาจากทหารค่ายเทียนจี ทหารผ่านศึกที่ประจำการอยู่กรมโยธาตลอดทั้งปี ไหนเลยจะมีแรงต้านลมฝน ได้แต่กลืนน้ำลายทีละคน มือที่จับดาบสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้

แม้แต่ทหารพรานชั้นยอดของเป่ยตี๋ก็ไม่สามารถเทียบได้กับทหารค่ายเทียนจี

แค่องครักษ์ของกรมโยธาเพียงร้อยคน หากสู้กันขึ้นมา พวกเขาย่อมถูกทหารค่ายเทียนจีทำให้เลือดอาบอย่างแน่นอน

บทที่ 302 เจ้าบอกข้าว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?! 1

บทที่ 302 เจ้าบอกข้าว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?! 2

Verify captcha to read the content.ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ