บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 303

บทที่ 303 ความผิดของชาวหม่านอี๋

ทหารม้าเกราะหนักหลายพันนายจากกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์เข้าล้อมค่ายเทียนจี

ขณะเดียวกัน รองผู้บัญชาการค่ายตะวันออก ผู้บัญชาการค่ายตะวันตก ต่างก็นำทหารราบเกราะหนักนับพันคน เคลื่อนตัวไปยังค่ายเทียนจีอย่างช้า ๆ ด้วยฝีเท้าที่พร้อมเพรียง

ฉินเฟิงยืนอยู่บนหอคอย มองไปยังกองทหารรักษาการณ์ของเมืองหลวงที่ติดอาวุธแน่นหนารอบค่ายเทียนจี สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย

เพราะตั้งแต่ตอนที่ออกคำสั่งให้จับคน บทสรุปก็ถูกกำหนดให้เป็นเช่นนี้แล้ว

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อยู่ใต้หอคอย นางได้ยินเสียงฝีเท้าหนักนอกกำแพง ดวงหน้างามก็ซีดลงด้วยความตกใจ รีบตะโกนอย่างร้อนรน “ฉินเฟิง เจ้าสร้างปัญหาใหญ่แล้ว! ไม่ได้รับอำนาจจากทางการ แต่กลับตั้งกองกำลังจับคนที่เมืองหลวง มิหนำซ้ำคนผู้นั้นยังเป็นขุนนางอีก นี่มันต่างอะไรกับการกบฏ?”

“เจ้ารีบไปอธิบายให้กองทหารรักษาการณ์ในเมืองหลวงฟังเร็วเข้า ไปที่ศาลต้าหลี่เพื่อรับโทษ บางทีเจ้าอาจจะ…”

ช่วงขณะที่พูดนั้น จู่ ๆ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เงียบลง ดวงตาของนางฉายแววความสิ้นหวังเด่นชัด

เรื่องมาถึงเพียงนี้แล้ว ยามนี้ไม่ว่าฉินเฟิงจะไปที่ใด เขาย่อมถูกปฏิบัติเหมือนกบฏและถูกลงโทษทันทีอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง

ฉินเฟิงค่อย ๆ เดินลงจากหอคอย ก้าวลงขั้นบันไดอย่างเชื่องช้า

เขาไม่สนใจการห้ามปรามของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ชายหนุ่มมองไปทางซุ่นเฟิงที่ถูกอู๋เว่ยคุมตัวมา แล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา “ข้าจะถามเจ้าเพียงครั้งเดียว ใครสั่งให้เจ้าไปที่โรงพักม้าเพื่อสกัดกั้นและฆ่าผู้ส่งสาร?”

ซุนเฟิ่งมองไปรอบ ๆ

นอกจากฉินเฟิงที่ดูไม่มีพิษสง รอบบริเวณมีทหารค่ายเทียนจีที่ดุร้ายยืนกระจายอยู่เต็มพื้นที่

สีหน้าของซุนเฟิ่งฉายความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้ม แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้านอกค่ายก็กลับมารู้สึกมั่นใจอีกครั้ง เขายิ้มเย้ยหยัน “คนแซ่ฉิน เจ้ารอรับความตายซะเถอะ!”

ดวงตาของฉินเฟิงนิ่งสงบ นายน้อยฉินโบกมือให้อู๋เว่ย

อู๋เว่ยเข้าใจทันที เขาตะโกนเสียงต่ำ “คุมตัวซุนเฟิ่งไปที่คุก วิธีทรมานศัตรูที่พวกเจ้าร่ำเรียนมา ไม่ใช่ว่าหาคนทดลองลงมือจริงไม่ได้หรอกหรือ? ลงมือกับเจ้าหมอนี่แหละ!”

เมื่อได้ยินดังนี้ สีหน้าของซุนเฟิ่งก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาส่งเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ข้าเป็นหัวหน้างานกรมโยธา เป็นขุนนางขั้นเจ็ด ฉินเฟิงเจ้ากล้าลงมือกับข้ารึ! คนแซ่ฉิน ค่ายเทียนจีต้องถูกบดขยี้โดยกองทหารรักษาการณ์เป็นแน่!”

ซุนเฟิ่งถูกทหารองครักษ์ของค่ายเทียนจีพาออกไป เสียงของเขาเบาลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งหายลับ

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงยังมีความโกรธแค้นล้นเต็มอก ไม่ลังเลที่จะเข้าสู่ด้านมืดแม้เพียงนิด เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้ว่านางไม่สามารถห้ามปรามเขาได้ นางหันหลังวิ่งไปที่ห้องบัญชี เคาะประตูตะโกนใส่หลิ่วหงเหยียนที่อยู่หลังโต๊ะ “พี่หญิงรอง ท่านรีบไปห้ามฉินเฟิงเร็วเข้า เขาบ้าไปแล้ว!”

หลิ่วหงเหยียนไม่เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ นางกล่าวเสียงเรียบ “ใครอยากไปก็ไป ข้าไม่ไป”

“ซุนเฟิ่งผู้นั้นสมควรตายแล้ว”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แทบไม่เชื่อหูตนเอง ดวงตาของนางเบิกกว้าง จ้องมองไปที่หลิ่วหงเหยียนอย่างว่างเปล่า

หลิ่วหงเหยียนเป็นคนมีสติที่สุดในตระกูลฉิน ถ้าเป็นในอดีต นางคงจะคว้าหูของฉินเฟิงแล้วลากกลับจวนไปแล้ว ทว่าคราวนี้ไยเห็นฉินเฟิงก่อความผิดร้ายแรง นางกลับยังมองด้วยสายตาเย็นชาได้อยู่เล่า?

อีกอย่าง…

แม้แต่กองทหารรักษาการณ์ในเมืองหลวงก็มาแล้ว ไฉนใต้เท้าฉินยังไม่ปรากฏตัว? หรือไม่สนใจว่าฉินเฟิงจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรเลยหรือ?

ยังมีอีก…

เสิ่นชิงฉือ!

จิ่งเชียนอิ่ง!

ทำไมถึงหายเงียบกันไปหมด?

เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงแต่ฉินเฟิงเท่านั้นที่บ้า ทุกคนในตระกูลฉินต่างก็บ้าคลั่งกันไปหมดแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน