บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 304

บทที่ 304 ไม่ฆ่าแล้วยังประทานรางวัล

อีกด้านหนึ่ง เลขาธิการกรมกลาโหมและนายกองหน่วยลาดตระเวนเดินเคียงไหล่กันไปยังกรมกลาโหม พูดคุยและหัวเราะไปพลาง ไร้ความเยียบเย็นอย่างการประจันหน้ากันครั้งก่อน

นายกองหน่วยลาดตระเวนส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น “ใต้เท้าเลขาธิการ หากไม่ใช่เพราะท่านมาตรงเวลา ข้าคงไม่พบข้อแก้ตัวดี ๆ ที่จะปล่อยให้องครักษ์ค่ายเทียนจีออกไป”

เลขาธิการกรมกลาโหมยักไหล่ “ใต้เท้าของข้าคาดเดาการณ์มานานแล้ว การเคลื่อนไหวเพียงจุดเดียวจะกระทบทั้งหมด ทุกหน่วยในเมืองย่อมต้องส่งกองกำลังมารวมกันอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงออกมาคลี่คลายสถานการณ์ หากมีปัญหาอะไรในอนาคต เพียงให้กรมกลาโหมเป็นผู้แบกรับเป็นใช้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นายกองหน่วยลาดตระเวนก็ลดเสียงลง ถามด้วยเสียงต่ำ “ใต้เท้าฉินไม่กลัวฮ่องเต้ทรงพิโรธหรือ?”

เลขาธิการกรมกลาโหมแค่นเสียง “เจ้าไม่เข้าใจ! ใต้เท้าของข้ารับใช้ฮ่องเต้มาหลายปีเพียงนี้ เขาล้วนรู้ว่าอันใดทำได้และอันใดทำไม่ได้”

พระราชวังต้องห้าม ณ ห้องทรงพระอักษร

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาคุกเข่าอยู่ที่พื้น กราบทูลฟ้องความผิดของฉินเฟิงเสียงดัง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่แม้แต่จะเงยหน้า เขากำลังเขียนบางอย่างในราชโองการ บางคราก็ตอบผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาอย่างไม่ใส่ใจว่า “อ้อ เป็นเช่นนี้เอง เจิ้นเข้าใจแล้ว”

ในที่สุดฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ส่งพระราชโองการแก่หลี่จ้าน พลางถาม “ทหารส่งสารจากอำเภอเป่ยซียังอยู่ในค่ายเทียนจีหรือไม่?”

หลี่จ้านพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ยังอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็ดี ประหยัดกำลังได้ไม่น้อย เจ้าให้ทหารส่งสารผู้นั้นนำราชโองการกลับไปยังอำเภอเป่ยซี แต่งตั้งหลินฉวีฉีเป็นนายอำเภอและถอดถอนฉินเฟิงจากตำแหน่งนายอำเภอ และแต่งตั้งเป็นเป็นสือฮู่”

เมื่อได้ยินบรรดาศักดิ์ ‘สือฮู่’ หลี่จ้านก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ สือฮู่? ต่ำที่สุดในบรรดาศักดิ์นะพ่ะย่ะค่ะ”

ในบรรดาศักดิ์ต่าง ๆ ของต้าเหลียง นอกจากอ๋อง กง โหว ป๋อ จื่อ และหนาน ที่เหลือได้แก่ ว่านฮู่โหว เชียนฮู่โหว ไป่ฮู่โหว และสือฮู่…

แม้สือฮู่จะถือได้ว่าเป็นตำแหน่งกิตติมศักดิ์ แต่ก็ไม่คู่ควรกับคำว่า ‘โหว’ จริงๆ

จึงเรียกเพียงสือฮู่เท่านั้น

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงแค่นเสียง ‘หึ’ เบา ๆ ตรัสอย่างไม่พอใจนัก “เจ้าหนุ่มนั่นใช้ประโยชน์จากคุณูปการของเจิ้น ส่งทหารไปจับกุมคนในเมืองหลวง เจิ้นไม่ได้ประหารเขาเก้าชั่วโคตรก็นับว่าแสดงความเมตตาแล้ว! ทำไม? เจิ้นแต่งตั้งเขาเป็นสือฮู่ เขายังกล้าบ่นอีกหรือ?”

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาที่คุกเข่าอยู่เบื้องล่างมีสีหน้าตกตะลึง

เดี๋ยวก่อนนะ…

หมายความว่าอย่างไรนี่? ฉินเฟิงก่อโทษมหันต์ ฝ่าบาทไม่ประหารเขาแล้วยังพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้อีกหรือ?

สือฮู่… ก็นับเป็นโหวเหมือนกัน!

อย่าได้เห็นว่าซาลาเปาถั่วแดงไม่ใช่เสบียงกรัง!*[1]

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงคล้ายจะลืมผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาไปแล้ว เขาหรี่ตาลงพลางทอดถอนใจ “แม้แต่เจิ้นก็ไม่คิดว่า เมืองเป่ยซีที่เสี่ยงต่อการถูกปิดล้อมจากกองทหารเป่ยตี๋หนึ่งหมื่นนายจะรอดมาได้ ที่สำคัญ ผู้นำกองทัพเป่ยตี๋ครานี้คือเฉินซือ”

หลี่จ้านกล่าวสมทบอย่างรวดเร็ว “ในแง่ของชื่อเสียงบารมี เฉินซือเทียบเท่ากับจงหลิง ในแง่ของตำแหน่งขุนนาง เฉินซือเป็นรองแม่ทัพ ส่วนจงหลิงเป็นเพียงขุนพลหยาเจี้ยง… ยิ่งกว่านั้น จงหลิงเชี่ยวชาญการรบขนาดเล็ก เช่นการจู่โจมกองโจร ส่วนเฉินซือเป็นมือขวาของผู้บัญชาการกองหน้าเป่ยตี๋ เขาเก่งกาจนัก บัญชากองทัพราวกับเทพเจ้า”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงพยักหน้าด้วยแววตาชื่นชมที่หาได้ยาก “อำเภอเป่ยซีเล็ก ๆ ซึ่งยากจนไม่เป็นสองรองใครในพื้นที่ สังหารจงหลิงก่อน จากนั้นก็ปล่อยให้เฉินซือกลับไปพร้อมกับความผิดหวัง นี่เพียงพอจะเพิ่มบารมีให้ต้าเหลียงแล้ว! ในเวลาครึ่งปีหรืออย่างน้อยสามเดือน เป่ยตี๋จะไม่มีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ใด ๆ อีก นี่นับว่าซื้อเวลาวางแผนอันมีค่าให้กับพวกเรา”

“นอกเหนือจากการแต่งตั้งหลินฉวีฉีเป็นนายอำเภอ แต่งตั้งฉินเฟิงเป็นสือฮู่ และยกเว้นการเก็บภาษีที่ดินของอำเภอเป่ยซีเป็นเวลาสามปี จะมีอะไรเหมาะสมไปกว่านี้อีก”

หลี่จ้านกล่าวประจบสอพลออย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาททรงพระอัจฉริยภาพพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกำลังจะก้มศีรษะลงและอนุมัติฎีกาต่อ เมื่อมองจากหางตาก็พบว่าผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธายังคงคุกเข่าอยู่ด้านล่าง จากนั้นจึงนึกถึงความวุ่นวายที่ฉินเฟิงก่อขึ้นในเมืองหลวง พลางโบกมือให้ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธา “เจ้าถอยกลับไปเถอะ ความผิดของฉินเฟิง ศาลต้าหลี่จะลงโทษเขาเอง”

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธามีสีหน้าราวกับเห็นผี ทว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยกลับไปด้วยความไม่พอใจ…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน