บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 305

บทที่ 305 ทุกคนล้วนเป็นเบี้ย

การฆ่าขุนนางราชสำนักถือเป็นความผิดที่มิอาจให้อภัย

ไม่ว่าฉินเฟิงจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่ถึงขั้นเสียสติ

แม้ว่าเขาจะทุบตีซุนเฟิ่งจนมารดาจำหน้าไม่ได้ ขอเพียงอีกฝ่ายยังมีลมหายใจอยู่ อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่การทุบตีขุนนางราชสำนักเท่านั้น

แต่หากฆ่าซุนเฟิ่งจริง ๆ เรื่องราวจะแตกต่างออกไป

กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ที่อยู่ด้านนอกตะโกนขึ้นอีกครั้ง

พลันฉินเฟิงวางถ้วยชาลง เอามือไพล่หลัง เยื้องย่างขึ้นไปแถวกำแพงและเหยียดยืดกายอย่างเกียจคร้าน แล้วโผล่เพียงหัวออกไป ชายหนุ่มมองลงไปที่จ้าวหลี ผู้บัญชาการกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ พร้อมแสยะยิ้ม “ท่านผู้บัญชาการใหญ่ ท่านด่าไม่เหนื่อย แต่ข้าฟังจนเหนื่อยแล้ว ข้าว่าให้พี่น้องเฝ้าอยู่ข้างนอก ส่วนท่านก็เข้ามาเลยเถอะ เรามาคุยเรื่องรองแม่ทัพของกองทัพใหม่กันดีกว่า”

“บุตรชายของท่าน จ้าวอวี้หลงยังอยู่ที่เมืองหลวงอยู่กระมัง?”

จ้าวหลีมีท่าทีดุดัน เขาไม่สนใจส่วนได้ส่วนเสียภายในเรื่องนี้เลย ฉินเฟิงฝ่าฝืนกฎต้องห้าม หน้าที่ของเขาคือจับอีกฝ่ายกลับไปพิจารณาคดีเท่านั้น

แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘รองแม่ทัพ’ อารมณ์ของจ้าวหลีก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไอแห้ง ๆ สองครั้งเพื่อปกปิดความกระดากอาย “วันนี้เจ้าก่อความผิดร้ายแรง ไม่อาจรักษาชีวิตน้อย ๆ ของเจ้าไว้ได้อีก ยังจะพูดถึงรองแม่ทัพอันใดเล่า? เกรงว่าผู้บัญชาการค่ายเทียนจีคงจะต้องเปลี่ยนมือแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉินเฟิงก็หาได้แก้ต่าง เขาเพียงยักไหล่ “ในเมื่อท่านผู้บัญชาการใหญ่ไม่สนใจ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ”

นายน้อยเจ้าสำราญหันไปมองแม่ทัพค่ายตะวันตก “ท่านแม่ทัพ ท่านกลับไปถามผู้บัญชาการค่ายตะวันตกหน่อยว่า เขายินดีที่จะส่งนายน้อยของเขามาที่ค่ายเทียนจีหรือไม่?”

ได้ยินฉินเฟิงถามเช่นนั้น ท่านแม่ทัพค่ายตะวันตกยังไม่ทันได้ตอบกลับ จ้าวหลีก็พลันตะโกนแทรกขึ้นมา “ฉินเฟิง! นี่ไม่ใช่ที่ที่จะพูดคุย ไว้คุยกันหลังจากที่ข้าเข้าไปเถอะ!”

ขณะพูด จ้าวหลีก็รีบลงจากหลังม้าพลางโบกมือให้แม่ทัพค่ายตะวันตก “พวกเจ้ากลับไปซะ ที่นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเจ้า”

เมื่อเห็นว่าจ้าวหลีจะเข้าไปในค่ายเทียนจีจริง ๆ รองแม่ทัพก็รีบหยุดเขาไว้อย่างรวดเร็ว “ท่านผู้บัญชาการใหญ่โปรดคิดใหม่อีกครั้งเถอะ! นี่อาจเป็นแผนของฉินเฟิง หากท่านทำผิดพลาด…”

จ้าวหลีร้อนใจอย่างยิ่ง ไหนเลยจะมีความอดทนฟังคำพูดของรองแม่ทัพ เขาปัดมือของอีกฝ่ายออก แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เจ้าจะไปรู้อะไร! การปิดล้อมค่ายเทียนจีทำไปเป็นพิธีเท่านั้น หากต้องลงดาบกับฉินเฟิงจริง ๆ คงมีพระราชโองการประกาศออกมานานแล้ว”

“อำเภอเป่ยซีขับไล่กองทัพของเฉินซือแห่งเป่ยตี๋ และปกป้องเมืองเอาไว้ได้ ฝ่าบาทจะไม่เห็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร? สำหรับการจับกุมคนในเมืองหลวง ถึงแม้จะเป็นความผิดร้ายแรง แต่ก็ต้องดูด้วยว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร และอีกฝ่ายก็เป็นเพียงหัวหน้ากรมโยธาขั้นเจ็ดตัวเล็ก ๆ เท่านั้น

นอกจากนี้ เจ้านั่นสกัดกั้นและฆ่าทหารส่งสาร นับว่าเป็นความผิดร้ายแรง หากเขาก้าวขาหน้าออกจากค่ายเทียนจี ขาหลังก็จะถูกศาลต้าหลี่จับเอาไว้ ไม่ว่าทางใดล้วนต้องตายอยู่ดี”

“รายชื่อแม่ทัพถูกจองโดยหนิงหู่และสวีโม่แล้ว เหลือรองแม่ทัพเพียงสองคนเท่านั้น ข้าต้องหาหนทางที่ดีสำหรับลูกชายของข้า หากเจ้าขัดขวางเรื่องสำคัญอีกครั้ง ระวังจะโดนข้าต่อย!”

หารู้ไม่ว่า ในเวลานี้หัวใจของฉินเฟิงกำลังมีเลือดไหลซิบ

ในมือฉินเฟิงกุมรายชื่อรองแม่ทัพทั้งสองไว้อย่างแน่นหนา นับว่าพวกเขาเป็นสมบัติก้นหีบ

พลทหารในเมืองหลวงต่างก็จับตาดูรายชื่อทั้งสองนี้และกระตือรือร้นที่จะนำลูกหลานของตัวเองเข้าร่วมค่ายเทียนจี

ท้ายที่สุดแล้ว…

ช่วงเวลานี้ กองทัพทั้งสองอาณาจักรยังอยู่ในช่วงลองเชิง รวมถึงหน่วยข่าวกรองและการส่งสารด้วย กว่าสงครามจะปะทุขึ้นและสิ้นสุดอาจต้องใช้เวลาอีกนาน

เมื่อเห็นค่ายเทียนจียึดเมืองเป่ยซีเป็นจุดศูนย์กลางและประสบความสำเร็จเหนือชั้นหลายครั้งหลายครา เหล่าทหารเมืองหลวงจะไม่อิจฉาได้อย่างไร?

กล่าวตามตรงคือ

ยิ่งสงครามขยายใหญ่ขึ้น ความรับผิดชอบยิ่งมากขึ้น

หากเกิดสงครามใหญ่ระหว่างสองอาณาจักร ข้อผิดพลาดในการสั่งการใด ๆ ย่อมส่งผลกระทบต่อชะตากรรมของแว่นแคว้นและนำไปสู่ภัยพิบัติร้ายแรง

เมื่อเปรียบเทียบแล้ว อำเภอเป่ยซีเป็นทางเลือกดีที่สุดสำหรับการชุบทองของเส้นทางขุนนาง

สิทธิ์ในการเลือกรองแม่ทัพมีมูลค่านับพันทองคำ!

การสละตำแหน่งหนึ่งให้กับกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ในครั้งนี้เป็นเพราะสถานการณ์บีบบังคับอย่างช่วยไม่ได้

ค่ายเทียนจีถูกล้อม รอเป็นเวลานานก็ยังไม่เห็นราชโองการใด ๆ เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้จิ้งจอกเฒ่านั่นใช้โอกาสตีเขาแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน