บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 306

บทที่ 306 หมื่นบุปผางามเฉิดฉาย

มหาเสนาเกาซึ่งครั้งหนึ่งแม้กระทั่งผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ยังต้องแหงนหน้ามอง บัดนี้กำลังคุกเข่าลงเบื้องหน้าผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ ทั้งยังเรียกท่านขุนนางอย่างนอบน้อม โชคชะตาช่างเล่นตลกจริง ๆ

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ไล่มือประสานไว้ข้างหลัง มองดูมหาเสนาเกาพลางทอดถอนใจอย่างวูบโหวง “ใต้เท้าเกาเคยเป็นกระดูกสันหลังของต้าเหลียง มีลูกศิษย์นับไม่ถ้วน ท่านรุ่งโรจน์ถึงเพียงนั้น? เหตุใดถึงเลอะเลือนเช่นนี้ ตกอยู่ในกำมือเล็ก ๆ ของฉินเฟิงเสียได้?”

“ฉินเฟิงหยิ่งผยองอวดดี ท่านเพียงปล่อยเขาไป ไม่ช้าก็เร็วย่อมมีคนจัดการเขาอย่างแน่นอน ดังคำกล่าวว่ากรรมนั้นย่อมสนอง เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา บัดนี้ท่านกลับลงมือด้วยตนเอง ท่านมหาเสนาผู้สง่างามไปจัดการกับคนเสเพลคนหนึ่ง แม้ท่านชนะก็เป็นชัยชนะที่ไม่ยุติธรรม พ่ายแพ้ก็พ่ายแพ้จนไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีก… จะลำบากไปเพื่อกระไรกัน?”

เมื่อเผชิญกับคำสั่งสอนของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ เกาหมิงส่ายศีรษะ เขาสิ้นหวังนัก “เขาอยากขี่ลม ลมก็มา เขาอยากล่องเรือคลื่นก็มา ข้าหาได้พ่ายแก่ฉินเฟิง ข้าเพียงพ่ายแก่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังฉินเฟิงซึ่งคอยพลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝนต่างหาก…”

เดิมทีผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ต้องการไว้หน้าเกาหมิงเนื่องจากมิตรภาพในอดีต

ทว่าเมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป

ช่วงเวลาเดียวกันนี้ องครักษ์ชุดดำซึ่งยืนอยู่นอกประตูก็ก้าวเข้ามา เขาหยิบพระราชโองการจากเกาหมิงด้วยมือซ้าย โยนจดหมายโยกย้ายตำแหน่งใส่มือของเกาหมิงด้วยมือขวา “ตำแหน่งรองเจ้ากรมกรมพิธีการ มีคนเข้ามาเติมที่ว่างแล้ว เพื่อเป็นการยกย่องในความอุตสาหะและคุณงามความดีของใต้เท้าเกา จึงแต่งตั้งให้ท่านเป็นนายอำเภอผิงเหยา ซึ่งบังเอิญเป็นดินแดนบรรพบุรุษของท่านพอดี ท่านรับงานนี้แล้วกลับไปพักผ่อนอย่างเพลิดเพลินกับชีวิตบั้นปลายเถอะ!”

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ทอดถอนใจ เกาหมิงหรือจะไม่รู้ว่าการพูดคำเหล่านี้ในที่สาธารณะหมายความว่าอย่างไร? ทว่าเกาหมิงเพียงปฏิเสธจะยอมแพ้และยืนกรานจะต่อสู้

ช่วงเวลานี้สำหรับเกาหมิงแล้ว ตำแหน่งขุนนางที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างรองเจ้ากรมกรมพิธีการและนายอำเภอผิงเหยา ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

โชคดีที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงยังระลึกถึงไมตรีครั้งเก่าก่อน ไม่ได้ฆ่าเขาในทันที นี่นับว่าไม่ง่ายเลย

ภายใต้การถอนหายใจของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่และการจับตามองขององครักษ์ชุดดำ เกาหมิงไม่มีเวลาแม้แต่จะเก็บของ ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เขาลากครอบครัวขึ้นรถม้าสองคัน ออกเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อเกษียณอายุ แต่แท้จริงแล้วก็คือถูก ‘เนรเทศ’ ออกไป

พระราชวังต้องห้าม ณ วังหลัง ภายในโรงดอกไม้ทิศตะวันตก

ในศาลาที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้นับพัน ฉีหยางจวิ้นจู่ลบวิสัยซุกซนดื้อรั้นตามปกติของนางสิ้น กลายเป็นหญิงสาวที่เชื่อฟังอย่างยิ่ง “หากเกาหมิงรู้จักระมัดระวังตน อย่างน้อยเขาก็ยังสามารถรั้งอยู่ในเมืองหลวงและรับตำแหน่งเป็นรองเจ้ากรมกรมพิธีการได้ แต่นี่ช่างดีจริง ๆ เขาถูกลดตำแหน่งกลับไปที่เมืองผิงเหยาเสียแล้ว”

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ค่ายเทียนจีนั้นเอิกเกริกนัก แต่กลับมีเพียงเสียงฟ้าร้องทว่าไร้ฝน ได้ยินว่า… จ้าวหลี ผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ถึงกับผลักจ้าวอวี้หลงบุตรชายของเขาให้กับฉินเฟิง”

“ส่งทหารไปจับกุมคนกลางถนน แปลกจริง ๆ ที่ฝ่าบาทไม่เอ่ยถึงโทษมหันต์เพียงนี้ด้วยซ้ำ”

องค์หญิงใหญ่กำลังก้มศีรษะปักหน้าพัด นางยิ้มบางและเอ่ยอย่างสงบ “นั่นก็ยากสำหรับฝ่าบาทเหมือนกัน อำเภอเป่ยซีเล็ก ๆ เพิ่งเอาชนะเฉินซือให้ถอยกลับไปได้ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ฝ่าบาทไม่อาจทำเป็นไม่เห็นได้กระมัง? แต่งตั้งบรรดาศักดิ์สือฮู่และให้กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ล้อมค่ายเทียนจี ประการแรกเพื่อกระตุ้น ประการที่สองเพื่อหักล้างความชอบและความผิด นี่เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด แต่ในทางกลับกัน มหาเสนาเกาไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ ช่างน่าสะท้อนใจนัก… ท่านว่าอย่างไรเล่า พระสนม”

กุ้ยเฟยที่นั่งตรงข้ามสวมเสื้อคลุมหงส์สีทองสลับแดงรับกับมงกุฎหงส์สีสดบนศีรษะ

นางอายุเกือบสี่สิบปีแต่ยังแลดูอ่อนวัยราวกับหญิงสาววัยยี่สิบแปดปีก็มิปาน

คิ้วเรียวแสดงถึงจิตวิญญาณแห่งความองอาจ

ดวงตาหงส์หลับไร้ก้นบึ้ง

นอกจากนี้ยังมีบุปผาแดงประทับอยู่หว่างคิ้วอีกด้วย

กุ้ยเฟยผู้สง่างามด้วยรัศมีแห่งความสูงศักดิ์ในทุกอิริยาบถกลับร่วมสนุกสนานกับองค์หญิงใหญ่ มือหยกประครองตราประทับของหกตำหนัก นางกำลังร้อยเข็มกับด้ายอย่างงุ่มง่าม งานปักบนพัดทรงกลมก็ไม่เข้าท่าเข้าทีเช่นกัน สามส่วนชวนให้นึกถึงหงส์ เจ็ดส่วนให้ดูคล้ายเด็ก ๆ นัก

ทว่ากุ้ยเฟยหาได้สนใจ ในทางกลับกัน นางมีพลังในการปักมากขึ้นเรื่อย ๆ รอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่บนใบหน้าและมุมปาก

“สิ่งที่องค์หญิงใหญ่พูดนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน