บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 314

บทที่ 314 ถูกยึดอำนาจ

ไม่นานเซี่ยปี้ก็กล่าวเสริม “หอสุราธารหยกนั้นเพียงแขวนชื่อของอวิ๋นเอ๋อร์ แต่อย่างไรก็เป็นทรัพย์สินของพวกเจ้า”

เขาใช้กระบวนท่าตบหน้าหนึ่งทีแล้วให้พุทราหวาน จากนั้นก็ตบซ้ำอีกครา

ความผสมผสานกันของไม้อ่อนและไม้แข็งทำให้ฉินเฟิงวิงเวียนไปหมด

เมื่อเห็นลูกเขยนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำ เซี่ยปี้ก็เลิกคิ้ว “เป็นอย่างไร? เจ้าไม่กล้ารับปากกระทั่งคำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ หรือเจ้าไม่ให้ความสำคัญกับอวิ๋นเอ๋อร์ของข้าเลย ยังไม่ทันแต่งงานก็กันท่าภรรยาราวกับนางเป็นขโมยแล้ว?”

คำพูดนี้ช่าง…

แม้ว่าฉินเฟิงจะไร้ศีลธรรมถึงเพียงใด เขาก็ไม่สามารถคิดเล็กคิดน้อยกับครอบครัวของตนเอง ชายหนุ่มชั่งน้ำหนักครู่หนึ่งแล้วกัดฟัน “ได้! ข้าจะมอบหอสุราธารหยกให้กับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ เมื่อข้ากลับไปที่ค่ายเทียนจี ข้าจะส่งคนไปรับช่วงต่อให้”

จบคำ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็แค่นเสียงและกล่าวอย่างเหยียดหยาม “ไม่ต้องลำบากหรอก ทรัพย์สินทั้งหมดของค่ายเทียนจีอยู่ในการควบคุมของพี่หญิงรอง แค่แขวนชื่อของเจ้าเท่านั้น พี่หญิงรองต่างหากที่เป็นเจ้านายที่แท้จริงหลังม่าน ข้าเพียงอยากแจ้งให้ทราบ ไม่ว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ ข้าก็เป็นเจ้าของหอสุราธารหยกเรียบร้อยแล้ว”

อะไรนะ?!

ฉินเฟิงมองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ด้วยความเหลือเชื่อราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ “เจ้าหมายความว่าอะไร?”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยความลำพอง “เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ? พี่หญิงรองได้มอบหอสุราธารหยกให้ข้าเป็นสินสอดแล้ว”

พรูด!

ฉินเฟิงแทบจะกระอักเลือดออกมา

ไม่ว่าจะเป็นหอสุราธารหยกหรือกิจการน้ำตาล ฉินเฟิงไม่ได้ถือหุ้นส่วนใด ๆ พูดกันตามตรงแล้ว เขาเป็นเพียงคนทำงานรับจ้าง

การเงินและหุ้นส่วนทั้งหมดอยู่ในกำมือของหลิ่วหงเหยียน

หลิ่วหงเหยียนสามารถตัดสินใจเรื่องใหญ่ ๆ เช่นการขายหอสุราได้ในประโยคเดียวและไม่จำเป็นต้องถามความคิดเห็นของเขา

แต่ถึงอย่างไรฉินเฟิงก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้หอสุรานั้น ตอนนี้ตับของฉินเฟิงสั่นไปหมด

แม่งเอ๊ย! ขาดทุนแล้ว ขาดทุนมหาศาล!

แม้ว่าภายในอกจะไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่ชายหนุ่มก็จนใจด้วยไม้ได้กลายเป็นเรือไปแล้ว

ความดูหมิ่นที่ฉินเฟิงมีต่อเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์สลายหายไปแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะโง่เขลาที่เกือบจะเป็นการประจบประแจง “อวิ๋นเอ๋อร์ หอสุราธารหยกนั้นเป็นหนึ่งในรากฐานชีวิตอันสำคัญของข้า เจ้าต้องกุมมันไว้ให้แน่น ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีอันใดผิดพลาด”

เมื่อเห็นฉินเฟิงกระดิกหางประจบเอาใจ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะแค่เสียงเบา ๆ “พี่หญิงรองพูดไม่ผิดจริง ๆ เจ้ารู้จักแค่เงิน ไม่รู้จักคน”

“หึ! หากในอนาคตเจ้ากล้ามายั่วยุข้าอีก ข้าจะขายหอสุราธารหยกในราคาต่ำ ๆ ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะทำอย่างไร…”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำข่มขู่ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ฉินเฟิงพลันหน้าซีดเผือกด้วยความตกใจ เขากังวลจนพูดติดขัด “ยะ… ยะ… อย่า! ข้ากลัว กลัวแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์ ต่อไปถ้าเจ้าสั่งให้ข้าไปทางตะวันออก ข้าย่อมไม่กล้าไปทางตะวันตก”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์หรี่ตาลง

นับตั้งแต่นางได้พบกับฉินเฟิง นางเคยเห็นเขาเชื่อฟังขนาดนี้ที่ใดกัน?

ภายในใจนางเรียกได้ว่าลำพองเป็นอย่างยิ่ง

ในดวงตาของเซี่ยปี้เต็มไปด้วยความโล่งใจเช่นกัน ภายในใจรู้สึกขอบคุณหลิ่วหงเหยียนนัก

ใต้หล้ารู้เพียงว่าบุตรีคนรองของตระกูลฉินนั้นอ่อนโยนและมีคุณธรรม แต่หารู้ไม่ว่า หลิ่วหงเหยียนเป็นผู้มีความลึกล้ำมากที่สุดในบรรดาคุณหนูทั้งสี่คนของตระกูล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน