บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 316

บทที่ 316 เริ่มการประมูล

แต่จะว่าไปแล้ว…

ฉินเฟิงมองสวี่ฉางอย่างไรก็ล้วนไม่เข้าตา

ไม่มีใครชอบถูกจับตามองตลอดทั้งวันและถูกนำไปรายงานทุกอย่าง ไม่เว้นกระทั่งเรื่องหยุมหยิม

ขอความเป็นส่วนตัวให้ข้าหน่อยไม่ได้หรือ?

ถ้าไม่ใช่เพราะอำนาจบารมีของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ฉินเฟิงคงจะไล่สวี่ฉางออกไปนานแล้ว

ไม่คาดคิดว่าหลิ่วหงเหยียนจะทำให้เขาประหลาดใจโดยไม่คาดฝัน การลงมือของนางรวดเร็วเฉียบขาดเป็นอย่างยิ่ง

ดีกว่าบุรุษอย่างฉินเฟิงเป็นร้อยเท่า

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของเหล่าบุตรหลานในลานบ้าน ฉินเฟิงก็ไม่ชักช้าอีก ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปบนแท่น

เดิมทีเหล่าบุตรหลานแห่งเมืองหลวงโกรธมากเมื่อพบว่าผู้จัดการประมูลครั้งนี้คือฉินเฟิง พวกเขารู้สึกเหมือนถูกหลอก สถานที่จัดงานพลันเอ็ดอึงทันที

“งานประมูลคืนนี้ไม่ได้จัดโดยหนิงกั๋วกงหรอกหรือ? ฉินเฟิงมาจากไหนกัน?”

“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ? เห็นได้ชัดว่าไอ้เจ้าฉินเฟิงรู้ดีว่าตนเองชื่อเสียงฉาวโฉ่ จึงยืมบารมีของหนิงกั๋วกงล่อเรามาที่นี่”

“ฮึ่ม! ในเมื่องานประมูลไร้สาระนี้จัดขึ้นโดยฉินเฟิง เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว พี่น้องทั้งหลาย พวกเราไปกันเถอะ อย่าให้โอกาสฉินเฟิงทำร้ายบุตรหลานในเมืองหลวงอีกเลย!”

เมื่อเห็นบุตรหลานทุกคนลุกขึ้น เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์พลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในใจนางร้อนรนนัก

งานประมูลจัดอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ หากล่มก่อนจะเริ่ม จะมิกลายเป็นเรื่องตลกของเมืองหลวงหรอกหรือ?

เจ้าฉินเฟิงมีชื่อเสียงเหม็นโฉ่อยู่แล้ว ไหแตกแล้วก็ปล่อยให้แตกไป เดิมทีเขาไม่สนใจชื่อเสียงของตนเองเลย

ทว่าหนิงกั๋วกง เซี่ยปี้ อาจจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วย เกรงว่าบารมีที่สั่งสมมาหลายปีจะถูกทำลายอย่างป่นปี้แล้ว

แต่เมื่อเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มองไปยังฉินเฟิง นางกลับพบว่าบุรุษผู้นี้ไม่ได้กังวลใจเลยแม้แต่น้อย

เขาถึงกับเอามือเท้าสะโพก มองดูเหล่าบุตรหลานที่ออกไปด้วยรอยยิ้ม มีสีหน้าราวกับ ‘เจ้าอยากจะเข้าร่วมหรือไม่เข้าร่วมก็ตามใจ’ อย่างไรอย่างนั้น

และตอนที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กำลังจะขึ้นไปบนแท่นด้วยตนเองเพื่อขวางบรรดาบุตรหลานให้รั้งอยู่ ฉินเสี่ยวฝูก็ตะโกนเสียงดังไปทางฉินเฟิงซึ่งอยู่บนเวที

“นายน้อย ของขวัญสำหรับแขกพร้อมแล้วขอรับ”

“อย่างที่ท่านบอก เมื่อการประมูลสิ้นสุดลงและบรรดาแขกกลับ พวกเขาทั้งหมดจะได้รับห่อของขวัญชิ้นใหญ่คนละห่อ”

ห่อของขวัญชิ้นใหญ่?

นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน!

บรรดาบุตรหลานในที่นั้นต่างมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม พวกเขาไม่ขาดแคลนเงิน จึงดูถูกผลกำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉินเฟิงมอบให้

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครสนใจห่อของขวัญชิ้นใหญ่ แต่ฉินเฟิงยังคงตั้งใจชี้ไปที่บุตรหลานคนหนึ่งและพูดอย่างไร้ยางอาย “โอ้? นายน้อยท่านนี้ถามว่าของขวัญชิ้นใหญ่คืออะไรหรือ?”

ชายหนุ่มตกตะลึง “ข้าถามเมื่อใดกัน?”

ฉินเฟิงไม่สนใจ เพิกเฉยต่อการทักท้วงของนายน้อยคนนั้นและประกาศเสียงดังอย่างไร้ยางอาย “มีของขวัญสามชิ้นในห่อของขวัญชิ้นใหญ่ ชิ้นหนึ่งเป็นแท่นฝนหมึกที่ปรับแต่งโดยหอวิจิตรศิลป์… จะมีตั๋วเล็ก ๆ อยู่ในถุงของขวัญ ทุกท่านสามารถไปที่หอวิจิตรศิลป์ได้ด้วยตัวเองเพื่อใช้ตั๋วรับของ”

เมื่อเหล่าบุตรหลานที่เพิ่งแค่นจมูกเหยียดหยามได้ยินคำว่า ‘หอวิจิตรศิลป์’ ก็เหมือนกับสุนัขจรจัดที่ได้กลิ่นเนื้อ พวกเขาเฮโลกลับมาจำนวนมาก

แท่นฝนหมึกมีมูลค่าเท่าไรกัน?

แม้ว่าจะเป็นแท่นฝนหมึกฮุยโม่ที่ดีที่สุดในเมืองหลวงและสั่งทำเฉพาะ ราคาก็เพียงไม่กี่ร้อยตำลึงเงินเท่านั้น

แต่สิ่งสำคัญคือแท่นฝนหมึกนี้มาจากหอวิจิตรศิลป์ต่างหาก

ใบหน้าของบุตรหลานหลายคนเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความตื่นเต้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน