บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 317

บทที่ 317 ถ้วยสุราหลิวหลี

ทันใดนั้น นายน้อยคนหนึ่งก็เอ่ยถามเสียงดัง “ฉินเฟิง เจ้าไม่ได้บอกว่ามีของขวัญชิ้นใหญ่หรือ? ของขวัญชิ้นอื่น ๆ คืออะไรเล่า?”

ฉินเฟิงไม่ได้ปิดบังซ่อนเร้น ประกาศออกมาทันที “นอกจากแท่นฝนหมึกแล้ว ยังมีกริชที่ผลิตในค่ายเทียนจีของข้าและน้ำตาลหนึ่งจินด้วย!”

สิ้นประโยค…

เมื่อครู่มีคนอยู่ในลานบ้านกี่คน ตอนนี้ก็ยังมีเท่าเดิม

บรรดานายน้อยที่กำลังจะจากไปด้วยความโกรธ จู่ ๆ ก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ มือหยิบผลไม้แห้งขึ้นกัด เริ่มพูดคุยอย่างสนุกสนาน ราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุอยากจะออกจากงานกลางคันมาก่อน

“ฮะฮ่า ข้าได้ยินมานานแล้วว่าอาวุธที่โรงผลิตค่ายเทียนจีมีคุณภาพสูง กริชเล่มนั้นย่อมสามารถเก็บไว้เล่นในอนาคตได้”

“อาวุธของค่ายเทียนจีได้รับการทดสอบจากการต่อสู้จริง! ฆ่าพวกเป่ยตี๋จนหมวกสงครามกระเด็น ชุดเกราะหลุดลุ่ย ข้าอยากซื้อของจากค่ายเทียนจีมานานแล้ว น่าเสียดายที่การรักษาความลับในค่ายแข็งแกร่งเกินไป ไม่มีทางเข้าถึงได้เลย”

“ข้าเคยเห็นดาบคาดเอวของทหารองครักษ์แห่งค่ายเทียนจี! วัสดุนั้นแตกต่างจากดาบของกองทหารอย่างมาก ว่ากันว่าสามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียว! ปกติแล้วความสามารถในการทำลายเกราะของดาบสั้นไม่เพียงพอ แต่ดาบคาดเอวของค่ายเทียนจีกลับตัดชุดเกราะหนักได้ น่าทึ่งมากจริง ๆ”

“ได้น้ำตาลกลับไปสักหนึ่งจินก็ไม่เลว ตอนนี้ราคาน้ำตาลยังขึ้นเรื่อย ๆ ว่ากันว่าได้รับผลกระทบจากการขาดแคลนอ้อย”

“ใช่ ราคาน้ำตาลเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามส่วนแล้ว และความต้องการซื้อก็ยังคงมีมากกว่าของที่วางขายนัก”

“จริงสิ! แล้วเรามาทำอะไรที่นี่กัน?”

จากนั้นเหล่าบุตรหลานทั้งหมดก็เริ่มโหวกเหวกโวยวาย ตะโกนไปที่ฉินเฟิง กระตุ้นให้ชายหนุ่มเริ่มการประมูลอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้จบลงโดยไว พวกเขาจะได้ไปที่หอวิจิตรศิลป์เพื่อชมเสิ่นชิงฉือ หรือไม่ก็รีบไปรับกริชและน้ำตาลที่แจก ดีกว่ามัวนั่งอยู่ตรงนี้

ฉินเฟิงหัวเราะเบา ๆ สั่งให้คนรับใช้หยิบของชิ้นแรกขึ้นมา พลางทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพการประมูล ชายหนุ่มกล่าวแนะนำอย่างช้า ๆ “มีเพียงสามสิ่งในโลกนี้เท่านั้นที่สามารถดึงเอาฐานะสูงส่งของนายน้อยทุกท่านออกมาได้ เครื่องทองแม้ว่ามีค่าแต่ก็ดูเชยเกินไป หยกแม้ดูสง่างามแต่ก็แสนธรรมดา ในความคิดของข้า ทั้งสามสิ่งดังกล่าว หนึ่งคือสมบัติทั้งสี่ของห้องหนังสือ ก่อให้เกิดความสง่างามของปัญญาชน สองคือกระบี่จุดประกายความกล้าหาญตามแบบฉบับนักรบ และสิ่งสุดท้าย แฝงทั้งความสง่างามของปัญญาชนและความห้าวหาญของนักรบ นั่นก็คือถ้วยสุรา”

ท่ามกลางสายตาจับจ้องของทุกคน ฉินเฟิงพลันยกผ้าสีแดงบนถาดขึ้น ชุดถ้วยสุราหลิวหลีชุดหนึ่งที่ปราณีตเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังมีรูปลักษณ์แวววาวราวผลึกใสปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้ชม

ชุดแก้วหลิวหลีนี้ประกอบด้วยเหยือกสุราและถ้วยสุราหกแก้ว

มันถูกสร้างขึ้นโดยการใช้เครื่องเป่าขึ้นรูปและตัดแต่งเล็กน้อย

แทบไม่ต้องพูดถึงฝีมืออันใดเลย

แต่ก็เข้าตำรา ‘ความใสแวววาวปกปิดความน่าเกลียดทั้งหมดได้’

ฉากที่มีเสียงดังแต่เดิมเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาเกือบทั้งหมดจับจ้องถ้วยสุราบนเวที

“ข้ามองไม่ผิดใช่หรือไม่! นั่นคือ… ชุดถ้วยสุราหลิวหลี?”

นายน้อยผู้รอบรู้คนหนึ่งกลืนน้ำลายพลางเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ถึงแม้เพชรจะใสแต่พื้นผิวของมันก็แข็งเกินไป ไม่สามารถแกะสลักเป็นภาชนะได้ นอกจากนี้ยังมีหยกที่โปร่งใสมาก แต่ความโปร่งใส่ของมันเทียบไม่ได้กับสิ่งนี้เลย อีกทั้งยังหายากมากอีกด้วย ดังนั้น… ชุดถ้วยสุรานี้ต้องทำมาจากหลิวหลีเป็นแน่!”

นายน้อยที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึง “ข้าได้ยินมาว่าซีอวี้อันห่างไกลเคยมอบแก้วหลิวหลีเป็นเครื่องบรรณาการ แต่ส่วนใหญ่ทำเป็นลูกปัด บางครั้งก็เป็นภาชนะหนึ่งหรือสองชิ้น และทั้งหมดล้วนถูกเก็บไว้ในพระคลัง แม้แต่ซีอวี้ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดหลิวหลียังไม่สามารถแกะสลักหลิวหลีได้ ทว่าฉินเฟิงกลับแกะสลักชุดถ้วยสุราหลิวหลีได้อย่างง่ายดายอย่างนั้นรึ?!”

ในตอนนี้เองใครบางคนก็คนถามเสียงดัง “ฉินเฟิง เจ้าโยนเศษหลิวหลีที่เหลือจากการแกะสลักชุดถ้วยสุราหลิวหลีไปที่ไหน? ขายให้ข้าได้หรือไม่”

เศษหลิวหลีที่เหลือ?

ฉินเฟิงเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาทันที

ตามความเข้าใจของคนเหล่านี้ หลิวหลีเป็นแร่ธรรมชาติเหมือนหยกสินะ

คงคิดว่าชุดแก้วหลิวหลีนี้แกะสลักอย่างระมัดระวังจาก ‘หลิวหลีธรรมชาติ’ ก้อนใหญ่

ความเข้าใจผิดนี้แน่นอนว่าเป็นประโยชน์ต่อฉินเฟิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน