บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 322

บทที่ 322 ราคาประมูลมหาศาล

พระโพธิสัตว์หลิวหลีองค์นี้ไม่จำเป็นต้องแนะนำใด ๆ เลย อย่าว่าแต่รูปสลักที่มีรูปร่างชัดเจนเช่นนี้ ต่อให้เป็นเพียงหินหลิวหลีที่หายากก็มีค่าควรเมือง*[1] อยู่แล้ว

ฉินเฟิงพูดอย่างเด็ดขาดฉับไว “ราคาเริ่มต้นสำหรับพระโพธิสัตว์หลิวหลีนี้ยังคงเป็นหนึ่งตำลึงเงิน!”

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ทั่วทั้งบริเวณจะต้องมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์เดือดพล่านอย่างแน่นอน

ทว่าในเวลานี้บุตรหลานทุกคนต่างเบ้ปาก

พวกเขาล้วนมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตาราวกับบอกว่า ‘เชื่อเจ้า ก็บ้าแล้ว’

“คนแซ่ฉิน เลิกอ้อมค้อมสักที เจ้าพูดมาเลย พระโพธิสัตว์หลิวหลีองค์นี้ เจ้าวางแผนจะขายในราคาเท่าใด!”

“นั่นสิ เอาแต่ใช้กลอุบายไร้สาระอยู่ได้ ปากก็บอกว่าเริ่มประมูลที่หนึ่งตำลึงเงิน แต่ก็ยังส่งหน้าม้ามาปั่นราคาไม่ใช่หรือ? คำพูดของเจ้าเชื่อไม่ได้แม้เพียงคำเดียว”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของทุกคน ฉินเฟิงก็ลูบจมูกไปมา คิดในใจว่าความน่าเชื่อถือของตนแย่มากเลยหรือ?

เพื่อแสดงความซื่อสัตย์ ชายหนุ่มจึงตบหน้าอกและให้คำมั่นสัญญา “คราวนี้ หากข้าหลอกพวกเจ้าอีก รูปสลักโพธิสัตว์หลิวหลีองค์นี้จะมอบให้กับพวกเจ้าโดยไม่เก็บเงินแม้แต่อีแปะเดียว”

ทุกคนต่างหวาดกลัวกับการถูกฉินเฟิงหลอก

จึงยังคงมีความกังวลอยู่บ้าง

หลังจากนั้นไม่นาน ถึงได้มีชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาผู้หนึ่งพูดออกมาอย่างลองเชิง “สิบตำลึงเงิน?”

ฉินเฟิงหยิบค้อนไม้เล็ก ๆ ขึ้นมา ตะโกนด้วยท่าทีจริงจังทันใด “สิบตำลึงเงินครั้งที่หนึ่ง มีราคาที่สูงกว่านี้อีกไหม สิบตำลึงเงินครั้งที่สอง สิบตำลึงเงินครั้งที่สา…”

เมื่อเห็นฉินเฟิงกำลังจะทุบค้อนไม้ครั้งสุดท้าย ทุกคนก็ตระหนักได้ว่าฉินเฟิงเอาจริง

พวกเขาจึงไม่กล้าลังเลอีกต่อไป และเริ่มเสนอราคากันอย่างบ้าคลั่ง

“สิบตำลึงเงินรึ ล้อเล่นอันใด! ข้าจ่ายหนึ่งพันตำลึงเงิน!”

“รูปสลักพระโพธิสัตว์หลิวหลีองค์นี้สูงสามฉื่อ ตัวหลิวหลีเองเป็นสมบัติล้ำค่าอยู่แล้ว ข้าจ่ายหนึ่งหมื่นตำลึงเงิน!”

“หยุดแย่งได้แล้ว ไม่อย่างนั้นราคาจะสูงขึ้น ใครก็ไม่สามารถซื้อได้! ทำไมทุกท่านไม่ยอมให้ข้าเล่า ข้าจ่ายหนึ่งหมื่นสองพันตำลึงเงิน”

“ไสหัวไป! หลีกทางให้ข้าเถอะ ถ้าขายรูปสลักพระโพธิสัตว์หลิวหลีนี้ก็จะได้เงินมหาศาล! ข้าจ่ายห้าหมื่นตำลึงเงิน!”

เมื่อเห็นบุตรหลานทุกคนทะเลาะกันจนใบหน้าแดงก่ำ มีคนหนึ่งที่อารมณ์ร้ายถึงขนาดผลักคนอื่น ฉินเฟิงก็แสดงรอยยิ้มที่ ‘จริงใจ’ เป็นอย่างยิ่ง

ทุกคนไม่รู้ว่าเพราะมีชุดสุราหลิวหลีเปิดทางให้ รูปสลักโพธิสัตว์หลิวหลีองค์นี้เขาจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งย่าม เพียงแค่ปล่อยให้เหล่าบุตรหลานแข่งขันกันเสนอราคา ไม่ทันไรราคาก็สูงเท่าที่ฉินเฟิงคาดหวังได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ท้ายที่สุด พระโพธิสัตว์หลิวหลีก็ถูกประมูลไปโดยพ่อค้าผู้มั่งคั่งจากอำเภอฉางผิงในราคาห้าแสนตำลึงเงิน

พ่อค้าผู้มั่งคั่งกลัวว่าฉินเฟิงจะเสียใจ ดังนั้นเขาจึงทิ้งตั๋วเงินเอาไว้ ส่งคนรับใช้ของเขาไปยกพระโพธิสัตว์หลิวหลี แล้ววิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

บุตรหลานทุกคนในที่จัดประมูลถอนหายใจด้วยความเสียดาย

“ให้ตายเถอะ! ไอ้เจ้าอ้วนนั่นได้กำไรแล้ว! อย่าว่าแต่ห้าแสนเลย แม้แต่หนึ่งล้านตำลึงเงินก็ยังขายได้!”

“เฮ้อ ใครใช้ให้หมอนั่นเป็นพ่อค้าและมีเงินอยู่ในถุงเล่า พวกเราลูกหลานขุนนาง ต่อให้มีเงินก็ข้ามเส้นไม่ได้ ถ้าใช้เงินหลายแสนตำลึงในคราวเดียว ย่อมหลีกเลี่ยงข้อสงสัยของฮ่องเต้ไม่พ้น”

“วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือ ฉินเฟิงที่คิดแต่ทำกำไรถึงกับขายพระโพธิสัตว์หลิวหลีให้พ่อค้าจากอำเภอฉางผิงคนนั้น”

“ฮึ! ครานี้ฉินเฟิงขาดทุนครั้งใหญ่แล้ว!”

ฉินเฟิงเก็บตั๋วเงินมูลค่าห้าแสนตำลึงไปอย่างเงียบ ๆ

ขาดทุน?

อย่าว่าแต่ห้าแสนตำลึงเลย แม้ว่าจะเป็นห้า… ตำลึงเงิน ฉินเฟิงก็ยังได้กำไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน