บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 325

บทที่ 325 พี่หญิงรอง ท่านต้องชดเชยให้ข้า!

หลิ่วหงเหยียนรีบหยิบตั๋วเงินขึ้นมาแล้วนับอย่างรอบคอบ ดวงตาของนางตื่นตะลึงมากขึ้นเรื่อย ๆ นางคิดว่าตนกำลังฝันจึงนับอีกครั้ง คุณหนูรองตระกูลฉินตกใจจนตาเบิกกว้าง

ฉินเทียนหู่ที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนี้จึงถามอย่างร้อนรน “ยัยหนูรอง ฉินเฟิงนำเงินกลับมาได้เท่าไรกันแน่?”

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลิ่วหงเหยียนถึงจะได้สติกลับมา มือที่ถือตั๋วเงินสั่นเล็กน้อย นางเอ่ยงึมงำ “สาม…สามล้านหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินจำนวนดังกล่าว มือของฉินเทียนหู่ก็สั่น เขาเกือบจะทำถ้วยชาตกลงกับพื้นแล้ว

“เท่า… เท่าไรนะ?”

หลิ่วหงเหยียนเหลือบมองฉินเฟิงที่มีท่าทีสลดหดหู่ กัดริมฝีปากบางเบา ๆ ใบหน้าน้อย ๆ แดงปลั่ง “ท่านพ่อ ท่านได้ยินไม่ผิดเจ้าค่ะ ทั้งหมดสามล้านหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงิน ทั้งหมดล้วนเป็นตั๋วเงินของโรงแลกเงินสามอันดับแรกในสามสิบหกอำเภอของเมืองหลวง สามารถถอนได้ตลอดเวลา ไม่ผิดเพี้ยนแน่นอนเจ้าค่ะ”

แม้แต่ฉินเทียนหู่ผู้เคยประสบกับคลื่นลมมรสุมที่รุนแรงนับไม่ถ้วนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายในเวลานี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ท้องพระคลังได้จัดสรรเงินทุนให้กับกองทัพแนวหน้า

กองทหารชายแดนเจ็ดแสนตำลึงเงิน ทหารรถม้าศึกและทหารม้า ทั้งสองหน่วยห้าแสนตำลึงเงิน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ค่าใช้จ่ายทางทหารสำหรับกองทัพแนวหน้าทั้งหมดตลอดทั้งปีเป็นเงินเพียงหนึ่งล้านเจ็ดแสนตำลึงเงินเท่านั้น!

ทว่าฉินเฟิงแค่ออกไปเดินเล่นเพียงวันเดียวก็นำเงินกลับมามากกว่าสามล้านตำลึงแล้ว!

ดังสุภาษิตที่ว่า ขนแพะงอกออกมาจากตัวแพะเอง

ฉินเทียนหู่รู้สึกกลัวอยู่ภายในใจ กังวลว่าวันหนึ่งฉินเฟิงจะ ‘ขูดรีด’ ทั้งต้าเหลียงจนเกลี้ยง

“เฟิงเอ๋อร์… เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าไปเอาเงินมากมายเพียงนี้มาจากไหน?”

ฉินเทียนหู่กังวลเสียจนเขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกบุตรชาย ในวันปกติเขาจะเรียกฉินเฟิงว่าไอ้เด็กเดรัจฉานหรือไอ้ลูกเวร เวลาอารมณ์ดีก็จะเรียกอีกฝ่ายว่าเจ้าเด็กตัวเหม็น

แต่เมื่อไหร่ฉินเฟิงถูกเรียกว่า ‘เฟิงเอ๋อร์’ นั่นหมายความว่าในเวลานั้นฉินเทียนหู่รู้สึกตื่นเต้นหาใดเปรียบ

หลิ่วหงเหยียนเองก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

นางจัดการกับเงินมาเกือบทั้งชีวิต แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีผู้ใดสามารถสร้างรายได้เป็นล้านในวันเดียว!

เมื่อเปรียบเทียบกับท่านพ่อและพี่หญิงรองที่ตื่นเต้นอย่างมาก ฉินเฟิงไม่เพียงไม่มีความสุข แต่ยังมีสีหน้าเศร้าสลดและหดหู่ใจอย่างที่สุด ชายหนุ่มระบายความขมขื่นออกมาทันที “ข้าต้องทนโดนเอาเปรียบจนจะตายอยู่แล้ว หากฝ่าบาทไม่ได้โผล่มา วันนี้ข้าคงนำเงินกลับมาได้เจ็ดถึงแปดล้านตำลึงเงินและโรงหลิวหลีก็จะกลายเป็นหนึ่งในเสาหลักอุตสาหกรรมของค่ายเทียนจีได้ ในอนาคตย่อมมีผลกำไรไม่มีวันหมดสิ้น”

เจ็ด… เจ็ดถึงแปดล้านตำลึงเงิน?!

ฉินเทียนหู่กับหลิ่วหงเหยียนสบตากันอย่างตกใจราวกับว่าอยู่ในความฝัน

ฉินเฟิงไม่ได้อ้อมค้อม เล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนตระกูลเซี่ยทันที

หลังจากรับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ฉินเทียนหู่ก็สงบลง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวอย่างจริงใจ “ไม่ขาดทุน! เจ้าช่างบ้าดีเดือดนัก แรกเริ่มพาพี่น้องหลี่จางกับหลี่หลางออกจากอำเภอฝูอวิ้น นี่เป็นการแตะเกล็ดย้อนของฝ่าบาท ประการที่สองสวี่ฉางในฐานะหูตาของฝ่าบาทถูกฆ่าปิดปาก มิหนำซ้ำเจ้ายังทำให้กรมยุติธรรมตกอยู่ในสถานการณ์น่าอับอายและกักตัวสาวใช้ของกุ้ยเฟยอีก… มีหลายสิ่งหลายอย่างทั้งในและนอก ถ้าขุดลึกลงไป ไม่ว่าเรื่องใดก็เพียงพอที่จะเอาชีวิตเจ้าทั้งนั้น”

“ตอนนี้ฝ่าบาทหักเงินห้าล้านตำลึงจากเจ้าและนำโรงหลิวหลีไปจึงนับว่าหายกัน”

ฉินเฟิงพยักหน้า ในขณะที่รับมือกับตาเฒ่าฉิน เขาก็แอบเหลือบมองหลิ่วหงเหยียน พบว่าหลิ่วหงเหยียนรู้สึกประหลาดใจกับเงินจำนวนมหาศาล แต่ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉินเฟิงยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าพี่หญิงรองท่านนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็นภายนอก!

สำหรับเรื่องโรงหลิวหลี ในเมื่อไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว ฉินเฟิงก็ไม่ยุ่งยากใจอีกต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน