บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 327

บทที่ 327 คนไร้ยางอายคือนายน้อยฉิน!

ทางใต้ของอำเภอเป่ยซี มีถิ่นทุรกันดารอยู่ห่างออกไปแปดร้อยลี้

ชาวบ้านหลายร้อยคนกำลังมุ่งหน้าไปยังอำเภอเป่ยซีอย่างเปิดเผย

ในกลุ่มนี้มีทั้งบุรุษ สตรี คนชรา และเด็กเล็ก ทุกคนต่างผอมโซ เสื้อผ้าอาภรณ์สกปรกมอมแมม

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มคือคนเดียวที่รู้ทิศทาง เขากำกิ่งไม้ที่เก็บขึ้นมาจากข้างทาง ก้าวขาไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างเงียบ ๆ

เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลัง ใบหน้าของเขาซีดเซียวเนื่องจากขาดสารอาหารเป็นเวลานาน แต่กลับมีดวงตาที่สดใสและมีความหวังเปล่งประกายอยู่

ดรุณีน้อยที่ติดตามเขามาอายุสิบสามแล้ว ทว่าเมื่อมองแวบแรก นางดูเหมือนเด็กน้อยอายุเจ็ดแปดขวบเท่านั้น รูปร่างนางผอมโซ แต่ครั้นพูด น้ำเสียงของนางกลับเปี่ยมไปด้วยความมาดมั่น “ท่านพ่อ เรามาถึงเขตเป่ยซีแล้ว เราไม่จำเป็นต้องหิวอีกแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

สามวันก่อน ภรรยาของผู้นำคนกลุ่มนี้อดอาหารจนตายในป่า เช่นเดียวกับพ่อแม่และบุตรชายคนโตของเขา แต่บุตรสาวคนเล็กซึ่งอ่อนแอที่สุดกลับสามารถยืนหยัดอดทนมาได้

หลังประสบกับชีวิตและความตายมานับไม่ถ้วน คนนำทางก็กลายเป็นคนมองโลกตามความจริง ในใจเขารู้ดีว่า เขาและคนอีกหลายร้อยชีวิตที่อยู่ข้างหลังไม่มีทางให้หวนกลับได้อีก

หากอำเภอเป่ยซีเป็นดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ตามข่าวลือ พวกเขาก็จะตั้งรกรากในอำเภอเป่ยซี

หากสถานการณ์เปลี่ยนไป พวกเขาก็คงไม่อาจหอบสังขารอ่อนแอและเหนื่อยล้ากลับไปได้แล้ว ไม่ว่าดินเหลืองที่ไหนก็ฝังคนได้เหมือนกันไม่ใช่หรือ

แม้ว่าอนาคตจะไม่แน่นอน แต่คนนำทางยังคงฝืนยิ้มพลางลูบศีรษะบุตรสาว นั่นไม่เพียงแต่ทำให้เด็กน้อยมีความหวัง แต่ยังเป็นการให้ความหวังกับตัวเองด้วย

“นามฉินเฟิง โด่งดังไปทั่วแคว้น”

“นายอำเภอเป่ยซีแห่งนี้ก็คือนายน้อยฉิน!”

เมื่อนางได้ยินชื่อของฉินเฟิง ดวงตาของเด็กหญิงก็สดใสกว่าที่เคย ในช่วงหลายปีแห่งการหลบหนีจากภัยแล้ง นางเคยได้ยินผู้คนที่เดินทางสัญจรผ่านไปมานับไม่ถ้วนกล่าวถึง ‘ฉินเฟิง’

แต่ละคนล้วนบอกว่า ฉินเฟิงคนนั้นเป็นคนดีไม่เกรงกลัวอำนาจ อุทิศตนเพื่อราษฎร ทุกย่างก้าวของเขากำจัดเนื้อร้ายจนหมดสิ้น นำความสงบสุขมาสู่ชาวบ้าน

เด็กหญิงยังอ่อนวัยเกินกว่าจะเข้าใจผลประโยชน์และความอันตรายอันซับซ้อน แต่นางก็เข้าใจสิ่งหนึ่ง…

หากใต้หล้านี้มีพระโพธิสัตว์ที่สามารถกอบกู้ความทุกข์ทรมานได้จริง เช่นนั้นพระโพธิสัตว์ก็คงเป็นฉินเฟิง

…

กลางดึก ยามจื่อ*[1]

ฉินเฟิงกำลังนอนหลับสนิทพลันก็รู้สึกว่าแขนของเขาถูกใครบางคนคว้าไว้ เดิมทีคิดว่าเป็นเสี่ยวเซียงเซียง จึงยื่นแขนออกไปกอด แต่แทนที่จะสัมผัสกับร่างเล็กและอ่อนนุ่ม ร่างในอ้อมแขนของเขาตอนนี้กลับแข็งแกร่งบึกบึน ไม่ต่างอะไรกับท่อนไม้

ฉินเฟิงลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างกะทันหัน และทันทีที่เขาลืมตาขึ้นก็เห็นผ้าสีดำชิ้นหนึ่ง… ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ตอนนี้มีถุงผ้าสีดำคลุมหน้าของเขาไว้

พริบตาต่อมา ก้อนผ้าขนาดเท่ากำปั้นก็ถูกยัดเข้ามาในปากของฉินเฟิง นั่นเกือบจะทำให้ปากเขาฉีกแล้ว

ฉินเฟิงกรีดร้องสุดกำลัง หมายจะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ทำได้เพียงส่งเสียงฮึดฮัดอย่างอ่อนแรง จากนั้นแขนขาของก็ถูกมัดด้วยเชือกจากด้านนอก

กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น

นายน้อยฉินตื่นเต็มตา ความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจู่โจมหัวใจของชายหนุ่ม

ทักษะของคู่ต่อสู้เก่งกาจจนน่าหวาดกลัว ต้องเป็นนักฆ่ามืออาชีพแน่ ๆ!

หรือว่าจะเป็นพี่สี่จิน?!

หรือนักฆ่าที่ได้รับการว่าจ้างจากตระกูลหลิน?

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีฐานะอย่างไรก็ล้วนเพียงพอจะทำให้ฉินเฟิงตื่นตระหนก ท้ายที่สุดนี่คือค่ายเทียนจี มีทหารคอยลาดตระเวนทั้งกลางวันและกลางคืน มีคบไฟขนาดยักษ์สิบหกดวงในลานส่องสว่างทั่วทั้งค่าย ไม่ว่าใครก็ยากจะลอบเข้ามาได้!

แต่อีกฝ่ายหลบเลี่ยงสายตาของทหารค่ายเทียนจี แทรกซึมเข้ามาในพื้นที่หลักของค่ายเทียนจีได้สำเร็จ ทั้งยังลักพาตัวฉินเฟิงได้โดยง่ายอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน