บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 329

บทที่ 329 ปัญหาความอดอยาก

ขณะนี้อารมณ์ที่หลากหลายตีรวนอยู่ในตัวฉินเฟิง

ชายหนุ่มชอบที่ความสามารถของโม่หลีนั้นแข็งแกร่ง เขายังไม่ทันได้ออกคำสั่ง อีกฝ่ายก็ได้ตรวจสอบสถานการณ์ร้ายแรงนี้มาแล้ว

ด้วยความช่วยเหลือจากคนเช่นนี้ หนทางข้างหน้าจะง่ายขึ้นมากอย่างแน่นอน

ทว่าสิ่งที่น่ากังวลคือ ผู้คนที่หิวโหยหลายหมื่นกำลังคนมุ่งหน้าไปยังอำเภอเป่ยซี อีกทั้งยังออกเดินทางพร้อมกัน หมายความว่าจะต้องมีการจัดกลุ่มและไตร่ตรองล่วงหน้า หากบอกว่าเบื้องหลังเรื่องนี้ไร้การแทรกแซงและปราศจากคำชี้แนะของผู้ไม่ประสงค์ดี ตีให้ตายฉินเฟิงก็ไม่เชื่อ

เมื่อผู้อพยพที่กำลังหิวโหยกลุ่มนี้หลั่งไหลเข้าสู่อำเภอเป่ยซี เรื่องราวก็จะร้ายแรงขึ้น!

เนื่องจากสงครามเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ประกอบกับการที่เฉินซือกำลังจับตาดูอำเภอเป่ยซี กิจการทั้งหมดในอำเภอเป่ยซีจึงถูกระงับโดยสิ้นเชิง

เพียงแค่ดูแลอำเภอเป่ยซีก็เกือบจะทำให้นายน้อยเจ้าสำราญหมดเนื้อหมดตัวแล้ว

หากจู่ ๆ คนอีกนับหมื่นก็โผล่เข้ามาเพิ่ม ปัญหาเรื่องอาหารเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอจะบดขยี้เขาจนตายได้

กระนั้นก็ไม่อาจปล่อยไว้และละเลย!

ประการแรก คนเหล่านี้ล้วนเป็นราษฎรของต้าเหลียง หากไม่ได้รับการดูแลอาจถูกชาวเป่ยตี๋สังหาร ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ฉินเฟิงก็ไม่สามารถยืนอยู่เฉย ๆ ได้ เพราะคนในราชสำนักอาจจะเขียนฎีกากล่าวหาว่าเขาเกียจคร้าน ละเลยความเป็นความตายของราษฎร

ประการที่สอง ผู้อพยพที่หิวโหยเหล่านี้จะทำลายทุ่งนาทั้งหมดในอำเภอเป่ยซีเหมือนกับฝูงตั๊กแตน เมื่อถึงเวลานั้น อำเภอเป่ยซีจะกลายเป็นเมืองโดดเดี่ยว ไม่อาจฟื้นฟูได้อีก

ท้ายที่สุดแล้ว ในปัจจุบันกำลังแรงงานต่ำ การเพาะปลูกต้องอาศัยกำลังคนหรือปศุสัตว์ทั้งหมด จนถึงตอนนี้ อัตราการใช้ประโยชน์ที่ดินในอำเภอเป่ยซียังน้อยกว่าหนึ่งในสิบและส่วนที่เหลือก็เป็นพื้นที่รกร้างทั้งหมด

การจะทำลายเกษตรกรรมในเขตเป่ยซีง่ายดายนัก แต่หากอยากจะสร้างใหม่ นั่นยากพอ ๆ กับขึ้นสวรรค์!

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ คงไม่มีใครอื่นนอกจากตระกูลหลินที่สามารถระดมผู้อพยพผู้หิวโหยจำนวนมากขึ้นมาได้

ตระกูลหลินเชี่ยวชาญหลัก ‘คร่าชีวิตยามป่วยไข้’ เป็นอย่างดี

คราวนี้ จุดอ่อนแอของฉินเฟิงถูกจับได้อย่างสมบูรณ์แบบจริง ๆ

โม่หลีพากลุ่มคนจากไป ส่วนไปที่ใดนั้นฉินเฟิงก็ไม่รู้ ด้วยพวกเขาไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งจนกว่าจะก่อตั้งสำนักองครักษ์เสื้อแพรแล้วเสร็จ

ฉินเฟิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโม่หลีและคนอื่น ๆ มีหน้าตาเป็นอย่างไร…

กระนั้นการทำงานข่าวกรองได้ถึงระดับนี้นับว่ามีความสามารถ ส่วนเรื่องที่ว่าจะสามารถงัดข้อกับองครักษ์ชุดดำได้หรือไม่นั้นต้องใช้เวลาในการทดสอบ

เช้าวันรุ่งขึ้น เพียงฟ้าเพิ่งเริ่มสว่างฉินเฟิงก็ถูกหลิ่วหงเหยียนหิ้วลงจากเตียง ไล่ออกจากค่ายเทียนจีแล้ว

กระทั่งเขาเห็นขันทีตัวน้อยรออยู่นอกประตู ฉินเฟิงจึงจำได้ราง ๆ คล้ายว่า เช้านี้เขาจะต้องไปหารือในราชสำนัก

สิ่งที่ฉินเฟิงกลัวที่สุดคือการหารือราชสำนัก ระหว่างหารือทั้งน่าเบื่อและกินเวลานาน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องผ่านการถกเถียงอยู่เป็นพัก ๆ ทว่าสุดท้ายก็อาจไม่ได้ผลลัพธ์ใด ๆ เลยด้วยซ้ำ

ขณะที่ฉินเฟิงเดินเข้ามาในท้องพระโรงอย่างไม่เต็มใจก็พบว่าบรรยากาศค่อนข้างอึมครึมทีเดียว

ขุนนางใหญ่ที่มักจะพ่นเรื่องต่าง ๆ ออกจากปากไม่หยุด ในวันนี้พวกเขาต่างเงียบงัน ขมวดคิ้วก้มหน้าก้มตา แลดูวิตกกังวล

ฉินเทียนหู่ขยิบตาให้ฉินเฟิง เตือนให้ระวังตัวเอาไว้

ทันใดก่อนฉินเฟิงจะยืนได้อย่างมั่นคง พระสุรเสียงของฮ่องเต้ก็ดังขึ้น “ฉินเฟิง แม้ว่าเจ้าจะเป็นเพียงสือฮู่ตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีตำแหน่งขุนนาง แต่ประสบการณ์ของเจ้ากลับมากกว่าขุนนางในราชสำนัก ภายใต้การปกครองของเจ้า เป่ยซีได้สร้างความสำเร็จที่โดดเด่น เรียกได้ว่าน่าตื่นตาตื่นใจนัก ปัญหาอำเภอผิงเหยาที่หยั่งรากลึก ภายใต้การตรวจสอบของเจ้าก็ได้รับการฟื้นฟู”

ทันทีที่เขาปรากฏตัวก็ได้รับคำชมเลยรึ?

คงจะดีไม่น้อยหากฮ่องเต้ตรัสชมคนอื่น แต่มาชมนายน้อยฉินเสียนี่ ฉินเฟิงไม่มีทางหลงกลจนเลอะเลือนเด็ดขาด มีแต่จะรักษาสติให้ชัดแจ้งเต็มร้อย

มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่แน่!

ภายใต้การจ้องมองอย่างระมัดระวังของฉินเฟิง ฮ่องเต้หรี่พระเนตรลง เผยให้เห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ “ความอดอยากในอำเภอชางผิงถึงจุดที่ฟ้าพิโรธผู้คนอาฆาตแล้ว เดิมทีข้าต้องการแต่งตั้งขุนนางให้ไปจัดการเรื่องนี้ แต่หกกรมกลับไม่สามารถเลือกผู้ที่เหมาะสมได้ เจิ้นจึงอยากถามเจ้า เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน