บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 341

บทที่ 341 ท่านเป็นของข้าแล้ว

ใบหน้าที่ซีดเซียวของฉินเฟิงเปลี่ยนเป็นสีดอกกุหลาบทันที ราวกับว่าเขากำลังรอคอยดวงดารากับแสงจันทร์และในที่สุดชั่วพริบตานั้นก็มาถึง ดวงตาของชายหนุ่มสดใส เขาเอ่ยด้วยความคาดหวัง “แต่งให้ข้าก็ได้หรือ?”

แก้มที่ไร้สีเลือดของจิ่งเชียนอิ่งเปล่งประกายสีแดงทันที

จากความเข้าใจที่นางมีต่อฉินเฟิง เจ้าเด็กคนนี้จะต้องเรียกร้องอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้จิ่งเชียนอิ่งจึงเตรียมใจไว้แล้ว แต่ถึงจะเตรียมจิตใจไว้แล้ว เมื่อฉินเฟิงพูดว่า ‘แต่งให้ข้า’ ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางก็อดหัวใจจะเต้นรัวเร็วขึ้นมาไม่ได้ ตอนนี้แก้มของนางร้อนราวกับโดนไฟลวกแล้ว

เมื่อเห็นความเงียบของจิ่งเชียนอิ่ง ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง เขาทรุดตัวกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นชิงฉือและพูดอย่างน่าสงสาร “ข้าไม่คู่ควรกับพี่หญิงสี่จริง ๆ…”

แม้ว่านางจะรู้ว่าฉินเฟิงถอยเพื่อรุก จงใจกระตุ้นนาง แต่จิ่งเชียนอิ่งก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล ในเมื่อนางได้พูดออกไปแล้ว จะกลับคำได้อย่างไร? คุณหนูสี่ดูเหมือนกำลังเสี่ยงชีวิต นางกัดฟันพูด “ตามใจเจ้า!”

หลังจากสิ้นประโยค จิ่งเชียนอิ่งราวกับหมดสิ้นเรี่ยวแรง ร่างกายของนางโอนเอนไปมา

ต่อให้นางจะมีวรยุทธ์แข็งแกร่งแค่ไหน มีบุคลิกที่เย็นชาเพียงใด แต่ก็ยังคงเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่ง

เมื่อต้องเผชิญกับเหตุการณ์สำคัญของชีวิตจึงยากที่จะสงบสติอารมณ์ได้

การป้องกันทางจิตใจที่ได้รับการฝึกฝนมานานกว่าสิบปีพังทลายลงในทันที

ตอนนี้คุณหนูสี่รู้สึกเหมือนร่างถูกไฟเผาก็ไม่ปาน

ทุกคนหารู้ไม่ว่า เดิมทีฉินเฟิงแค่ต้องการเปลี่ยนหัวข้อและหยุดจิ่งเชียนอิ่งไม่ให้คิดอะไรไปเรื่อย

ใครจะคาดคิดว่าพี่หญิงสี่จะรับปากจริง ๆ

สำหรับฉินเฟิง นี่เป็นความยินดีที่ตั้งตัวไม่ทัน!

ฉินเฟิงรู้สึกตื่นเต้นจนเด้งตัวขึ้น บาดแผลที่ไหล่ของเขาได้รับผลกระทบ เจ็บปวดจนต้องทำหน้าบูดบึ้ง แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ เพียงจ้องมองไปที่จิ่งเชียนอิ่ง ทำท่าทีราวกับว่าตนกำลังฝันไป “พี่หญิงสี่ ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่? ท่านจะแต่งให้ข้าจริงหรือ ฮะฮ่าฮ่า ดีมากเลย ดีจริง ๆ!”

“อย่าว่าแต่อาการบาดเจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เลย ต่อให้ข้าต้องตายก็คุ้มค่า!”

เมื่อเห็นฉินเฟิงโบกไม้โบกมืออย่างมีความสุขราวกับเป็นเด็กน้อย

จิ่งเชียนอิ่งก็ทั้งรู้สึกโกรธและเขิน นางสับสนไปหมด แต่นอกจากนั้นแล้วนางยังรู้สึกถึงอารมณ์แปลก ๆ ที่ไหลผ่านหัวใจอีกด้วย มันอบอุ่นและสบายอย่างอธิบายไม่ถูก

“คนโง่!”

ใบหน้าของจิ่งเชียนอิ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา แต่นางกลับไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีสัญญาณของความไม่สบายใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิ่วหงเหยียนและเสิ่นชิงฉือ

ฉินเฟิงดีใจจนลืมตัว เวลานี้อาการเจ็บที่ไหล่ก็จี๊ดขึ้นมาราวกับกล้ามเนื้อฉีกขาด ความเจ็บปวดแสนสาหัสกัดกินจิตใจ อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องด้วยความทรมาน แล้วล้มตัวลงบนเตียง

หลิ่วหงเหยียนกับเสิ่นชิงฉืออุทานพร้อมกัน พวกนางกำลังจะตรวจดูสถานการณ์ของฉินเฟิง

แต่ทันใดก็เห็นเงาบอบบางร่างหนึ่งแวบผ่านไปต่อหน้าต่อตา

จิ่งเชียนอิ่งพุ่งไปที่ข้างเตียงก่อนใคร จับฉินเฟิงไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดด้วยความโกรธและปวดใจ “เจ้าเด็กคนนี้ ได้รับบาดเจ็บอยู่แท้ ๆ ไยจึงได้ประมาทเล่า? นอนลงไปเสียดี ๆ!”

เมื่อรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอ่อนโยนของจิ่งเชียนอิ่ง แม้ฉินเฟิงจะเจ็บปวดก็รู้สึกมีความสุข เขาส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาเป็นครั้งคราว

หากเป็นในอดีต นายน้อยเจ้าสำราญคงจะมีความกังวลอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับจิ่งเชียนอิ่งได้ก้าวไปอีกขั้นแล้ว ฉินเฟิงย่อมต้องการคว้าโอกาสที่ได้มาอย่างยากลำบากและใช้ประโยชน์อย่างไร้ศีลธรรม

เช่นเดียวกับเด็กซุกซน ศีรษะของเขาเอาแต่ถูไปมาอย่างสบายใจในอ้อมแขนของจิ่งเชียนอิ่งที่ปกติมักจะทำตัวเย็นชาและห่างเหิน

แม้ว่าใบหน้าของจิ่งเชียนอิ่งจะแดงก่ำด้วยความเขินอาย แต่นางก็ไม่ได้หยุดการกระทำที่ไร้มารยาทของฉินเฟิง นางแค่กอดเขาเอาไว้และปล่อยให้ทำตัวออดอ้อน

ฉากนี้อยู่ในสายตาของหลิ่วหงเหยียนกับเสิ่นชิงฉือ

สตรีทั้งสองนางพลันรู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกินอยู่เล็กน้อย…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน