บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 342

บทที่ 342 หึงหวงกับเสียหน้า

“เจ้า!”

จู่ ๆ ร่างกายของจิ่งเชียนอิ่งก็ตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้นางได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วของตนเองอย่างชัดเจน

แม้ว่านางจะเคยเผชิญหน้ากับกุ้ยเฟยมาก่อน แต่ตอนนั้นจิ่งเชียนอิ่งก็ยังคงสงบสติอารมณ์ได้ ทว่าในยามนี้ เมื่อมองไปยังใบหน้าอันน่ารังเกียจที่หลับตาลงแน่นของฉินเฟิง นางก็รู้สึกราวกับมีเสียงพูดออกมาว่า ‘ต้องจุ๊บ ๆ ถึงจะหยุด’ คุณหนูสี่ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หัวใจที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งพังทลายลงโดยสมบูรณ์…

แต่เพื่อฉินเฟิงแล้ว จิ่งเชียนอิ่งทำได้เพียงยืนหยัดโดยสละทุกสิ่ง หญิงสาวค่อย ๆ โน้มตัวลงไปด้วยความมุ่งมั่นราวกับพร้อมสละชีพ

และในชั่วพริบตาที่ริมฝีปากห่างกันไม่ถึงหนึ่งชุ่น

ทันใดนั้นฉินเฟิงที่เจ็บหนักก็ผุดตัวเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน สัมผัสอันอ่อนนุ่มแผ่กระจายบนริมฝีปาก ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล่นไปทั่วร่างของจิ่งเชียนอิ่ง ราวกับว่าถูกฝ่ามือของปรมาจารย์ที่มีกำลังภายในแข็งแกร่งปะทะเข้าเต็มเปา ทั้งยังปะทะลงบนตำแหน่งของหัวใจอย่างพอดิบพอดีเสียด้วย

ในขณะนั้นคุณหนูสี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของนางหยุดเต้น

หน้าต่างที่ปิดอยู่เกือบยี่สิบปีจู่ ๆ ก็ถูกลมกระโชกแรงพัดให้เปิดออก จากนั้นดวงอาทิตย์ก็สาดแสงเข้ามา…

จิ่งเชียนอิ่งตกตะลึง ร่างกายของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ฉินเฟิงก็ยิ้มชั่วร้ายออกมาหลังประสบความสำเร็จ “ฮิฮิ พี่หญิงสี่ คราวนี้ท่านเป็นของข้าแล้ว”

เมื่อตระหนักว่านางถูกฉินเฟิงหลอก จิ่งเชียนอิ่งก็ทั้งอายและโกรธจนไม่สามารถระงับโทสะได้อีก นางปล่อยเสียงคำรามที่แทบทำให้หูหนวก “เจ้าสารเลว เบื่อชีวิตแล้วใช่หรือไม่ ได้! ข้าจะส่งเจ้าไปปรโลกเอง!”

อะไรนะ!

ฉินเฟิงมองไปยังฝ่ามือของจิ่งเชียนอิ่งพลางรู้สึกว่าศีรษะของเขาส่งเสียงวิ้ง ๆ ออกมา ครั้นชายหนุ่มถูกจิ่งเชียนอิ่งโจมตี เขารู้สึกราวกับว่าถูกวัวบ้าพุ่งชน โลกเบื้องหน้าพลันหมุนติ้ว

ให้ตายเถอะ ลงมือจริงหรือ?!

ฉินเฟิงร่ำไห้อยู่ในใจ ตนเองไม่ได้ถูกกุ้ยเฟยฆ่าตาย แต่ตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงในบ้าน นี่มันไม่น่าน้อยใจเกินไปหน่อยหรือ?

ภายใต้ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด เสียงร้องที่เหมือนสุกรถูกเชือดของฉินเฟิงก็ดังก้องไปทั่วค่ายเทียนจี

“ช่วยด้วย! จิ่งเชียนอิ่งพยายามจะฆ่าสามีของนาง!”

ฆ่าสามีของนาง?

สามี?!

ใบหน้าของคุณหนูสี่แดงเสียจนไม่รู้ว่านางโกรธหรือเขินอาย จิ่งเชียนอิ่งตะโกนลั่น “อยากร้อง ร้องไป ถ้าวันนี้ข้าไม่จัดการเจ้า ข้าไม่ขอชื่อว่าจิ่งเชียนอิ่งอีก!”

ฉินเฟิงถูกจิ่งเชียนอิ่งจับกดลงบนเตียงและทุบตีอย่างดุเดือดอยู่กว่าหนึ่งก้านธูป แต่ไม่รู้เลยว่าเขากำลังเจ็บเจียนตายหรือกำลังสนุกไปกับมันกันแน่

แต่เสียงหัวเราะผสมเสียงด่าว่าก็ดังไปถึงหูของหลิ่วหงเหยียนแล้ว…

หลิ่วหงเหยียนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น ขณะที่นางลุกขึ้นไปปิดประตูก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าคนใจดำ มีพี่หญิงสี่แล้วก็ลืมพี่หญิงรองอย่างข้า เสียแรงที่ข้าเคยเอ็นดูเจ้า!”

ทว่าการได้ยินเสียงกรีดร้องของฉินเฟิงที่มีพลังในที่สุดหลิ่วหงเหยียนก็วางใจได้ อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าเจ้าเด็กคนนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ในขณะที่นายน้อยเจ้าสำราญกำลังโดนจิ่งเชียนอิ่งเอาคืน เสียงเคาะประตูพลันดังขัดจังหวะ ‘การสื่อสาร’ ที่ใกล้ชิดระหว่างทั้งสอง

ฉินเฟิงจึงผรุสวาทสาปแช่งในใจไปหนึ่งยก

“นั่นใคร! ไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย เห็นไหมว่าข้ากำลังสร้างความสัมพันธ์อันดีกับพี่หญิงสี่อยู่!”

ในตอนที่ฉินเฟิงกำลังดุด่าเสียงดังเพื่อขับไล่ผู้ที่มาทำลายเรื่องดี ๆ ให้ออกไป สายตาก็เหลือบเห็นจดหมายฉบับหนึ่งสอดเข้ามาผ่านรอยแยกของประตู

ไฟโทสะในใจของฉินเฟิงดับมอดลงทันที ชายหนุ่มรีบพูดอย่างรวดเร็ว “พี่หญิงสี่ ท่านอย่าเพิ่งจัดการข้าตอนนี้ รีบเอาจดหมายมาให้ข้าเร็วเข้า”

จิ่งเชียนอิ่งหายใจหอบถี่ รู้สึกว่าการจัดการกับเด็กเหลือขออย่างฉินเฟิงช่างเหนื่อยมากกว่าการรับมือกับยอดปรมาจารย์เสียอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน