บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 345

บทที่ 345 ผีหลอกตอนกลางวันแสก ๆ

การเดินทางครั้งนี้แม้จะยาวนานแต่ฉินเฟิงกลับไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่าย

นอกเหนือจากว่ามีจิ่งเชียนอิ่งกับเสี่ยวเซียงเซียงร่วมเดินทางด้วยแล้ว ยังเป็นเพราะโรงฝีมือเคลื่อนที่ที่ฉินเฟิงสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน

รถม้าทั้งสามคันในขบวนต่างก็มีบทบาทเป็นของตัวเอง

รถม้าคันแรกเป็นรถของฉินเฟิง และรถม้าคันกลางมีอู๋เว่ย จ้าวอวี้หลง และผู้ติดตามสองคนกับข้าวของบางส่วน

รถม้าคันสุดท้ายมีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ

ไม่เพียงแต่มีขนาดใหญ่กว่ารถม้าคันแรกเท่านั้น แต่ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกของโรงฝีมือจำนวนมากติดตั้งอยู่ภายใน

สิ่งอำนวยความสะดวกที่ไม่ใช้ไฟหรือใช้ไฟเพียงเล็กน้อยเกือบทั้งหมดถูกฉินเฟิงยัดเข้าไป กล่องไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงมุมของรถม้าเต็มไปด้วยวัตถุดิบต่าง ๆ ปริมาณไม่มากแต่มีความหลากหลาย

ระหว่างทางไปอำเภอชางผิง ฉินเฟิงเริ่มทำของจุกจิกในรถม้าโรงฝีมือ

เดิมทีชายหนุ่มวางแผนที่จะสร้างหลิวหลีให้เป็นอุตสาหกรรมหลักของค่ายเทียนจี แต่กลับกลายเป็นว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต เขาถูกฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงแย่งชิงไปกลางทาง

สิ่งที่น่าโมโหที่สุดคือหอสุราก็ถูกเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เอาไปด้วยเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ฉินเฟิงจึงมีเพียงอุตสาหกรรมน้ำตาลและร้านหนังสืออยู่ในมือเท่านั้น

นายน้อยเจ้าสำราญจำเป็นต้องขยายเส้นทางการค้าอย่างเร่งด่วน

หากบ่มเพาะกิจการใหม่ก็ใช่ว่าจำสำเร็จในเร็ววัน น้ำไกลไม่สามารถดับกระหายยามนี้ได้ ดังนั้นฉินเฟิงจึงตัดสินใจอัปเกรดกิจการเดิม

ชายหนุ่มเพิ่งใช้ศักยภาพของอุตสาหกรรมน้ำตาลไม่ถึงหนึ่งในสิบ ยังมีพื้นที่ว่างให้ใช้ลูกเล่นอีกมาก

ในยุคนี้อย่าว่าแต่น้ำตาลทรายขาวที่ฉินเฟิงผลิตออกมาเลย แม้แต่น้ำตาลอ้อยที่พบมากที่สุดก็ยังอยู่ในหมวดหมู่ของสินค้าฟุ่มเฟือยและยากที่คนทั่วไปจะเอื้อมถึง

ฉินเฟิงทำความเข้าใจเรื่องน้ำตาล ตั้งแต่เกล็ดน้ำตาลไปจนถึงน้ำตาลทรายขาว แต่นั่นยังไม่เพียงพอ เขายังต้องพัฒนาต่อไป!

โดยขั้นต่อไปก็คือลูกกวาด

ในยุคสมัยนี้มีเพียงลูกกวาดจากธรรมชาติอย่างเดียวซึ่งก็คือน้ำผึ้ง

อย่างไรก็ตามน้ำผึ้งมีรสหวานจนเลี่ยน ทั้งยังดื่มได้โดยการต้มกับน้ำหรือทำเป็นขนมอบเท่านั้น เทียบไม่ได้กับลูกกวาดที่หวานและสดชื่น

ฉินเฟิงเทน้ำตาลลงในหม้อ เติมน้ำในปริมาณที่เหมาะสมและผสมให้เข้ากัน จากนั้นก็นำไปวางบนเตาเหล็กขนาดเล็กเพื่อทำการเคี่ยว

หลังจากน้ำตาลทั้งหมดละลายเป็นน้ำเชื่อมแล้วก็ต้มต่อไปเพื่อให้ได้ส่วนผสมที่เข้มข้น

ถัดมาเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุด ได้แก่ การเคี่ยวให้เหนียวข้น

จักต้องควบคุมอุณหภูมิไว้ที่หนึ่งร้อยสิบห้าองศา

เนื่องจากฉินเฟิงไม่มีเครื่องวัดอุณหภูมิจึงได้แต่ควบคุมอุณหภูมิโดยอาศัยความแรงของเปลวไฟ ทั้งยังต้มน้ำตาลเสียหายไปหลายหม้อก่อนที่จะรู้ความร้อนโดยประมาณได้ในที่สุด

เมื่อเคี่ยวจนเข้มข้นเรียบร้อยแล้ว เขาก็เติมวัตถุดิบเสริมลงไป

เนื่องจากขาดแคลนวัตถุดิบ ฉินเฟิงจึงทำได้เพียงใช้ของที่มีในท้องถิ่น เลือกสีและรสชาติตามธรรมชาติ

เติมน้ำชาเพื่อให้ได้สีน้ำตาลเข้ม

ใส่ดอกหงฮวาเพื่อให้ได้ ‘ลูกกวาดเพื่อสุขภาพ’ สีแดง

ชายหนุ่มวางน้ำตาลเข้มข้นที่เตรียมไว้ลงในอ่างเพื่อพักให้เย็น ใช้แท่งไม้คนและสังเกตการเปลี่ยนแปลงความเย็นของน้ำตาล กระทั่งมีสถานะกึ่งของเหลว เขาก็สวมถุงมือผ้าฝ้ายหนา ๆ แล้วนำน้ำตาลออกมา จากนั้นจึงใช้สองมือที่คล่องแคล่วในการยืดและม้วน ปั้นน้ำตาลเป็นเส้นยาว ๆ ตัดเป็นทรงกลมเล็ก ๆ โรยด้วยแป้งข้าวสาลี เป็นอันเสร็จ

ด้วยกระบวนการทั้งหมด โดยเฉพาะด้านที่สำคัญที่สุดอย่างความแรงของไฟ ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงอาศัยประสบการณ์เท่านั้น

ระหว่างนั้นเขาล้มเหลวห้าหรือหกครั้ง ถือว่าเสียหายค่อนข้างมาก และของที่ทำออกมาได้ก็ค่อนข้างน้อยเช่นกัน

ลูกกวาดชาห้าร้อยลูกและลูกกวาดเพื่อสุขภาพสองร้อยลูก

ฉินเฟิงหยิบลูกกวาดขึ้นมาหนึ่งก้อนแล้วโยนเข้าไปในปาก ความหวานที่เหมาะสม พร้อมด้วยกลิ่นหอมของชาแพร่กระจายไปทั่ว นายน้อยเจ้าสำราญอดไม่ได้ที่จะหลับตาและเพลิดเพลินกับมัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน