บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 350

บทที่ 350 ไม่ใช่ภัยธรรมชาติ แต่เป็นภัยจากมนุษย์

ค่ายเทียนจีก็เหมือนโรงงาน โรงงานทำเงินได้หรือไม่? คำตอบคือแน่นอน

ทว่าไม่เพียงต้องรับมือกับการเอารัดเอาเปรียบจากฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเท่านั้น แต่ยังต้องให้สัมปทานกับตัวแทนจำหน่ายต่าง ๆ อีกด้วย มากที่สุดนับว่าสามารถยืนหยัดและทำเงินได้

ตอนนี้ค่ายเทียนจีขายอุตสาหกรรมน้ำตาล แต่ไม่ได้หมายความว่า ‘ทรัพย์สินทางปัญญา’ จะถูกบรรจุและขายออกไปด้วย

ตราบใดที่ฉินเฟิงยังคงควบคุมสูตรวัตถุดิบและกระบวนการผลิตน้ำตาลทรายขาว ชายหนุ่มก็ยังคงได้รับส่วนแบ่งกำไรในส่วนนั้น

ความแตกต่างคือ ฉินเฟิงเปลี่ยนจากการผลิตและจำหน่ายผลิตภัณฑ์ด้วยตัวเองเป็นการเรียกเก็บค่าธรรมเนียมทางปัญญา

แม้ว่าค่าธรรมเนียมทางปัญญาจะมีค่าเพียงร้อยละสิบ แต่นั่นก็เท่ากับได้เงินมาเปล่า ๆ

จากยืนหาเงินเปลี่ยนเป็นนอนหาเงิน ไยจะไม่ดีเล่า?

ด้วยวิธีนี้ฉินเฟิงสามารถวางมือและจิตใจลงได้ นี่ไม่เพียงแต่ช่วยควบคุมผลกำไรขั้นต้นของอุตสาหกรรมน้ำตาลเท่านั้น แต่ยังช่วยยกระดับผลิตภัณฑ์น้ำตาล อีกทั้งยังเป็นการผูกขาดอุตสาหกรรมลูกกวาดต่อไปด้วย

อุตสาหกรรมน้ำตาลและอุตสาหกรรมลูกวาด แม้จะดูใกล้เคียงกัน ทว่ากลับแตกต่างกันคนละโลก

เช่นเดียวกับร้านหนังสือ!

ฉินเฟิงไม่สามารถควบคุมราคาและการขายหนังสือได้ แต่ในฐานะ ‘ผู้เขียน’ เขาไม่ได้ลงนามในสัญญาการขายตัวใด ๆ และค่าลิขสิทธิ์ที่สูงเสียดฟ้าก็เพียงพอให้กินจนอิ่ม

การขายกิจการและการควบรวมกิจกาจนั้นไม่เหมือนกัน!

อย่างไรก็ตามในยุคนี้ หนึ่งไม่มีสมาคมคุ้มครองผู้บริโภค สองไม่มีศาล สามไม่มีกฎหมายผูกขาด สิทธิ์ในการพูดทั้งหมดอยู่ในมือของฉินเฟิงเอง …อยากจะไปฟ้องร้องที่ใดก็ได้ที่ต้องการ นายน้อยอย่างข้าคงไม่อาจคอยรับใช้

นอกจากนี้หากไม่ขายกิจการน้ำตาลให้กับพ่อค้าชาวเมืองหลวง เขาจะย้ายโรงงานไปยังอำเภอเป่ยซีได้อย่างไร?

คนอื่น ๆ อาจทำกำไรได้ แต่ฉินเฟิงจะไม่มีวันขาดทุน

กิจการในเมืองหลวงมอบให้หลิ่วหงเหยียนจัดการเป็นพอ พี่หญิงรองท่านนี้เป็นสตรที่แข็งแกร่ง นางไม่มีวันทำอันใดเลอะเลือนจนทำร้ายฉินเฟิงอย่างแน่นอน

งานเบื้องหน้าของนายน้อยฉินคือการบรรเทาทุกข์ให้กับผู้ประสบภัยในอำเภอชางผิง

เป็นเรื่องจริงที่อำเภอเป่ยซีต้องการประชากร ทว่าก็มีข้อจำกัดเช่นกัน หากเหยื่อภัยพิบัติจากทั่วทุกหย่อมหญ้าแห่กันไปที่อำเภอเป่ยซี ไม่ว่าเขาจะรวยแค่ไหน ฉินเฟิงก็คงไม่สามารถจ่ายได้ไหว

เงินที่รวบรวมได้จากบรรดาทายาทและขุนนางใหญ่ผ่านการจัดระเบียบขุนนางในเมืองหลวงถูกนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ แต่แน่นอนว่าไม่ได้ใช้เพื่อซื้ออาหารบรรเทาภัยพิบัติ

ประการแรก อาหารบรรเทาภัยพิบัติจะช่วยแก้ไขตามอาการ แต่ไม่ได้แก้ไขสาเหตุที่แท้จริง

ประการที่สอง แม้ว่าอำเภอโดยรอบจะไม่เลวร้ายเท่ากับอำเภอชางผิง ทว่าก็ได้รับผลกระทบจากผู้หิวโหยในอำเภอชางผิงผ่านจนวันเวลาไปอย่างทุกข์ยากเช่นกัน แม้ว่าฉินเฟิงจะยอมจ่ายในราคาที่สูง แต่ก็เกรงว่าจะไม่มีอาหารเหลือจะขาย

สาเหตุของความอดอยากในอำเภอชางผิงไม่ใช่ภัยธรรมชาติ แต่เป็นภัยจากน้ำมือมนุษย์!

ท้ายที่สุดแล้วจำเป็นต้องสร้างสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ที่ดีให้กับคนในท้องถิ่น

ดังนั้นฉินเฟิงจึงไม่รีบร้อนที่จะเข้าเมือง เขาส่งจ้าวอวี้หลง อู๋เว่ยและฉินเสี่ยวฝูไปตรวจสอบพื้นที่โดยรอบ

ไม่ผิดจากที่ชายหนุ่มคาดไว้

อำเภอชางผิงตั้งอยู่ในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์กลางของอาณาเขตต้าเหลียง แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ตามแนวชายฝั่ง แต่ความเสี่ยงจากภัยแล้งก็ยังน้อยกว่าทางซีเป่ยมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน