บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 351

บทที่ 351 นิ่งเฉยสยบความปั่นป่วน

เท่าที่จิ่งเชียนอิ่งรู้ สาเหตุที่อำเภอชางผิงเป็นแบบนี้สืบเนื่องมาจากภัยแล้งที่รุนแรง

หากมีแหล่งน้ำ ชาวบ้านจะกลายเป็นผู้ลี้ภัยหนีความอดอยากได้อย่างไร?

หาน้ำรึ? นั่นนับว่ายากเหลือคณานับ!

ฉินเฟิงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขายกมือชี้กอหญ้าที่อยู่ไม่ไกล “ไม่มีหญ้าเติบโตในที่แห้งแล้ง หากไม่มีความชื้นในดิน แม้แต่วัชพืชที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถเติบโตได้ นี่แสดงให้เห็นว่าความแห้งแล้งร้ายแรงเพียงใด แต่พวกเจ้าเห็นรึไม่ว่าวัชพืชรอบชางผิงยังไม่สูญพันธุ์ แสดงให้เห็นว่าดินในท้องถิ่นยังคงมีความชื้นอยู่บ้าง”

“แต่จากการกระจายตัวและการเจริญเติบโตของวัชพืชที่มีอยู่เป็นระยะ ๆ ถึงบริเวณนี้จะมีความชื้น แต่น้ำก็น้อยเกินไป แม้แต่วัชพืชก็ยังดิ้นรนเอาชีวิตจึงปลูกพืชพันธุ์ธัญญาหารได้ยาก แม้ปลูกได้ผลผลิตก็น้อยกว่าปกติ”

“นี่เป็นแค่ข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น หากต้องการระบุตำแหน่งของแหล่งน้ำต้องตัดสินจากภูมิประเทศ ซึ่งก็ดูได้หลายวิธี อย่างว่า ‘รอยคดโค้ง’ ตามพื้นที่ภูเขาและการตัดสินจากเนินทรายและชั้นหิน”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ดวงตาของจิ่งเชียนอิ่งก็อดไม่ได้ที่จะเผยประกายแห่งความชื่นชม

ในแง่ของวรยุทธ์ จิ่งเชียนอิ่งสามารถยกฉินเฟิงขึ้นและะต่อยตีเป็นกระสอบทรายได้

แต่นอกจากวรยุทธ์แล้ว ฉินเฟิงมีความรอบรู้ในทุกด้าน นั่นทำให้จิ่งเชียนอิ่งทั้งชื่นชมและละอายใจ

ชายหนุ่มเดินไปรอบ ๆ เมืองโดยเอามือไพล่หลัง ทำท่าทีราวกับทหารผ่านศึกที่กำลังเดินตรวจตรา

ไม่นานหลังจากนั้น พื้นที่ลุ่มแห้งหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของเขา

พื้นที่ลุ่มบริเวณนี้ไม่กักเก็บน้ำ มีขนาดไม่ใหญ่นัก มีเส้นผ่านศูนย์กลางเพียงสองจั้ง อย่างไรก็ตาม มีวัชพืชจำนวนมากเติบโตแถบพื้นที่ลุ่มตรงนี้

ฉินเฟิงขอให้เสี่ยวเซียงเซียงทำเครื่องหมายในตำแหน่งของพื้นที่ลุ่มบนกระดาษทันที

จากนั้นเขาก็ลาดตระเวนและระบุตำแหน่งของพื้นที่ลุ่มน้ำต่อไป พื้นที่ที่มีหญ้าค่อนข้างเขียวชอุ่ม และพื้นที่ที่มีชั้นหินที่ละเอียด ล้วนถูกทำเครื่องหมายที่ชัดเจนเอาไว้

หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน ฉินเฟิงได้ทำเครื่องหมายสถานที่มากกว่าห้าสิบแห่ง และทั้งหมดก็อยู่ใกล้กับตัวอำเภอ เมื่อเป็นเช่นนี้ในอำเภอชางผิงก็อาจมีพื้นที่กักเก็บน้ำนับไม่ถ้วนอยู่ก็ได้ ทว่าด้วยความแข็งแกร่งของฉินเฟิงเพียงอย่างเดียวย่อมไม่สามารถสำรวจครอบคลุมทั้งอำเภอ

เมื่อชายหนุ่มกลับมาที่ขบวนรถก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

ฉินเฟิงปีนขึ้นไปบนรถม้าและพักผ่อน

ในเวลาเดียวกันนี้ ศาลาว่าการชางผิงก็กำลังครึกครื้นหาใดเปรียบ

ขุนนางทุกคนนำโดยนายอำเภอปรากฏตัวอยู่ที่นั่น ทั้งยังมีชายวัยกลางคนหลายคนในชุดที่ดูมีราคายืนอยู่พร้อมหน้า

เมื่อเห็นมือปราบที่เฝ้าประตูเมืองกลับมา หลิวหลิงนายอำเภอชางผิงก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าฉินเฟิงนั่นทำอะไรอยู่?”

มือปราบประสานมือพลางตอบ “ตอบใต้เท้า ฉินเฟิงได้พาญาติสตรีมาด้วยกัน พวกเขาเดินวนไปวนมานอกเมืองยกใหญ่ จากนั้นก็พักผ่อนและไม่ทำอะไรเลยขอรับ”

ทันทีที่คำกล่าวนี้ออกมาก็เกิดความเงียบงันในศาลาว่าการ จากนั้นก็มีการถกเถียงอย่างดุเดือดตามมา

นายอำเภอขมวดคิ้ว “ฉินเฟิงผู้นี้มากแผนการมาตลอด มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในเมืองหลวง ในเมื่อเขามาถึงอำเภอชางผิงแล้วจักต้องเกิดการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ แต่ตอนนี้เขาปักหลักอยู่นอกประตูเมือง ไม่มีความตั้งใจที่จะเข้ามา เกรงว่าจะใช้ความนิ่งเฉยสยบความเคลื่อนไหว รอให้เราออกจากเมืองไปต้อนรับอยู่เป็นแน่”

สายตาของผู้ช่วยก็เคร่งขรึมเช่นกัน “ว่ากันว่าครั้งฉินเฟิงไปเมืองผิงเหยาเพื่อแก้ไขปัญหาปากท้องของผู้คน เขาสังหารคหบดีในท้องถิ่นไปหลายคน คนผู้นี้หาใช่คนใจดี ไยเราไม่… ออกไปทักทาย ปฏิบัติต่อเขาด้วยความสุภาพเล่า?”

หลิวหลิงยกมือกุมหน้าผาก กังวลเป็นอย่างยิ่ง ก้นบึ้งของหัวใจเขาไม่ต้องการทำให้ฉินเฟิงขุ่นเคือง เพราะอย่างไรเสียวิธีการโหดเหี้ยมของอีกฝ่ายก็แพร่กระจายไปยังอำเภอต่าง ๆ นานแล้ว

หลิวหลิงต้องการออกไปนอกเมืองเพื่อทักทายฉินเฟิงอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงข้ามก็อดไม่ได้ที่จะหดคอกลับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน