บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 362

บทที่ 362 ถังชีแห่งเจียงหนาน

ช่วงเวลาเดียวกัน ตามข้อมูลข่าวกรองที่หลินฉวีฉีครอบครอง ทางเป่ยตี๋กำลังรวบรวมกำลังทหาร และระดมคนมากกว่าหนึ่งพันคน รวมถึงเสบียงและสิ่งอำนวยความสะดวก ปิดล้อมเมืองบางส่วนจากค่ายแนวหน้า

เห็นได้ชัดว่าเป่ยตี๋กำลังเตรียมปฏิบัติการปิดล้อมขนาดใหญ่

แต่แทนที่จะรู้สึกกดดัน หลินฉวีฉีกลับรู้สึกว่า แม่ทัพเป่ยตี๋คงเลอะเลือนไปแล้วเป็นแน่

ขณะที่อำเภอเป่ยซีขาดแคลนกองกำลังทหารรักษาการณ์ประจำอำเภอ เป่ยตี๋กลับไม่อาจยึดเมืองได้สำเร็จ

ตอนนี้กำแพงเมืองของอำเภอเป่ยซีอยู่ระหว่างการก่อสร้างและกำลังขยายกำแพงเมืองด้านนอก ความแข็งแกร่งของเมืองเกือบจะถึงขั้นสูงสุด แม้แต่คนธรรมดาอย่างหลินฉวีฉียังรู้สึกว่า มันโง่เกินไปที่จะเริ่มการโจมตีป้อมปราการในเวลานี้ ดังนั้นแม่ทัพเฉินซือฝ่ายศัตรูไม่มีทางทำผิดพลาดระดับนี้อย่างแน่นอน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเป่ยตี๋ แต่อย่างน้อยสำหรับหลินฉวีฉี นี่เป็นเรื่องที่ดี

ต่อไปจะได้วางใจและมุ่งความสนใจไปที่การสร้างอำเภอเป่ยซี

…

ณ เมืองถังชีทางเจียงหนาน

ร้านค้าตระกูลฉินเปิดทำการท่ามกลางเสียงฆ้องและกลองอันรื่นเริง

ขนาดร้านไม่ใหญ่ มีเพียงสามห้องเท่านั้น กล่าวได้ว่า ขนาดไม่ได้ดีไปกว่าร้านขายของชำทั่วไปมากนัก

การเปิดกิจการนี้จึงดึงดูดคนธรรมดาเพียงไม่กี่คน ไม่มีพ่อค้าหรือขุนนางในเมืองมาสักคนเดียว

สำหรับคนในท้องถิ่น สิ่งที่เรียกว่า ‘ร้านค้าตระกูลฉิน’ นี้เป็นเพียงร้านธรรมดา ๆ แห่งหนึ่งในบรรดาร้านค้าจำนวนนับไม่ถ้วนในถังชีเท่านั้น

เมืองที่ใหญ่ที่สุดของเจียงหนานนี้ไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ เลย

ตามปกติแล้ว เมื่อมอบของขวัญเล็กน้อยเสร็จ พิธีเปิดก็จะสิ้นสุดลงอย่างลวก ๆ และไม่สามารถรักษาความคึกครื้นไว้ได้แม้แต่ครึ่งชั่วยาม เป็นผลทำให้ผู้คนไม่ให้ความสนใจเลยแม้แต่ครึ่ง

ตอนนี้ฉินเฟิงอยู่ที่ห้องโถงของร้าน นอนอยู่บนโต๊ะและกำลังเขมือบกลืนอาหารราวกับพายุหอบ

หลังจากท่องเที่ยวและเดินทางมาตลอด นายน้อยฉินก็ไม่ได้กินมื้ออาหารที่เป็นกิจจะลักษณะเลย ตอนนี้เขาจึงไม่สนใจภาพลักษณ์ การทำให้ท้องอิ่มสำคัญกว่า

ฉินเสี่ยวฝูถือสมุดบัญชี รายงานบัญชีอยู่ข้างกาย

“นายน้อย ค่าเช่าในถังชีนั้นแพงจนน่าตกใจ สำหรับร้านค้าขนาดใหญ่ ค่าเช่าต่อปีคือหกร้อยตำลึงเงิน หากซื้อในคราวเดียว ร้านค้าเพียงแห่งเดียวก็มีราคาหนึ่งหมื่นตำลึงเงินแล้ว”

ฉินเฟิงแย่งสมุดบัญชีมาด้วยมือที่เปื้อนน้ำมัน แล้วโยนทิ้งไป เขาเอ่ยอย่างคลุมเครือ “กำลังกินข้าวอยู่ อย่าพูดถึงเรื่องยุ่งยากพวกนี้เลย เงินน่ะ ใช้แล้วก็หาใหม่ได้ มันไม่สำคัญ”

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่สนใจ ฉินเสี่ยวฝูก็หยุดกังวล หันกลับและชี้ไปที่ชายสองคนที่อยู่ข้าง ๆ คนหนึ่งเป็นชายชราและอีกคนหนึ่งเป็นชายหนุ่ม

“นายน้อยจะจัดการกับสองท่านนี้อย่างไร?”

ตั้งแต่ฉินเฟิงเพิ่งเข้าสู่เขตแดนเจียงหนาน เขาก็ได้ส่งคนไปเช่าร้านค้าในถังชี แล้วปล่อยให้สองคนนี้ดูแลร้าน ด้วยวิธีนี้เมื่อฉินเฟิงมาถึงถังชีก็ไม่จำเป็นต้องซื้อร้านค้า เขาสามารถเปิดร้านได้ทันที

เหตุผลที่ทำเช่นนี้ก็เพียงเพราะ กังวลว่าตระกูลหลินจะเข้ามาขัดขวาง หากมีการออกคำสั่งแล้วจะไม่มีใครกล้าขายร้านให้กับฉินเฟิง

เมื่อมีจุดตั้งหลัก ด้วยวิธีนี้กิจการต่อไปก็จะสามารถดำเนินการได้อย่างง่ายดาย

ฉินเฟิงปรารถนาดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ของเจียงหนานผืนนี้มานานแล้ว ทว่าขนาดการค้าของถังชีไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองหลวงเลย เมื่อรวมกับทั้งสามสิบหกอำเภอในเจียงหนาน แต่ละอำเภอถือได้ว่าเป็น ‘อำเภอที่แข็งแกร่ง’ แม้แต่ขนาดการค้าในเมืองหลวงก็ยังเทียบไม่ติด

อาจกล่าวได้ว่า ใครก็ตามที่สามารถสร้างฐานที่มั่นคงในเจียงหนานได้ คนผู้นั้นก็จะสามารถควบคุมกิจการของต้าเหลียงได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

นี่คือสาเหตุที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงหวาดหวั่นตระกูลหลินถึงเพียงนี้ แต่ก็ทำได้เพียงอดทน

ฉินเฟิงต้องการโค่นล้มตระกูลหลินด้วยกิจการ หากไม่มีการสนับสนุนทางการเงิน อำนาจของตระกูลหลินจะลดลงไปกว่าครึ่ง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน