บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 367

บทที่ 367 ลูกกวาดในเจียงหนาน

เมื่อพ่อบ้านชราถาม หวังเฉิงก็พูดออกมา “ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ให้เงินเลย พวกเขาใช้ราคาซื้อปันส่วนทหาร สิบอีแปะต่อหนึ่งเซิง… เสบียงในเจียงหนานของเราอยู่ที่สี่สิบอีแปะต่อหนึ่งเซิง ขาดไปสามเท่า แล้วนี่แตกต่างกับการปล้นแบบเปิดเผยอย่างไรขอรับ?”

เมื่อได้ยินคำตอบของหวังเฉิง พ่อบ้านชราก็แค่นเสียงในลำคอแล้วโบกมือไล่ให้หวังเฉิงออกไป

หวังเฉิงรู้สึกงุนงงจึงถามเซ้าซี้ต่ออีก แต่กลับถูกพ่อบ้านชราจ้องเขม็ง

“พ่อค้าหวัง เจ้าต้องการให้ข้าพูดอะไรกับเจ้า? หรือเมล็ดพืชพันธุ์ทั้งหมดในร้านหวังจี้ของเจ้าแขวนอยู่หน้าประตูเพื่อให้คนอื่นฉกฉวยไปรึ? นอกจากสินค้าที่วางเรียงในร้าน ที่เหลือทั้งหมดอยู่ในโกดังเก็บของ ข้าไม่เชื่อว่าคนของฉินเฟิงจะไปที่ยุ้งฉางของเจ้าเองได้”

“ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเพราะเจ้าขี้ขลาดเกินไปไม่ใช่หรือ? คนเขาข่มขู่นิดหน่อย เจ้าก็ส่งเสบียงอาหารไปให้แล้วกระมัง?”

“ราคาซื้อเสบียงทหารคือสิบอีแปะต่อเซิง เงินก็มอบให้เจ้าแล้ว นับเป็นการซื้อไม่ใช่การปล้น เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป มีกฎหมายให้ปฏิบัติตามมาตั้งแต่สมัยโบราณ แม้เจ้าจะยื่นคำฟ้องร้องต่อทางการ เรื่องนี้เจ้าก็ไม่ได้ประโยชน์ใด”

ไม้กลายเป็นเรือแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับการแก้ไขเรื่องนี้

ฉินเฟิงใช้หนึ่งหมื่นตำลึงเงินเพื่อซื้อเสบียงหนึ่งหมื่นต้าน ต่อให้พูดให้เลวร้าย อย่างมากก็ถือได้ว่าเป็น ‘การบังคับระดมเสบียง’ เท่านั้น

ถ้าหวังจี้พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เมล็ดพืชคืน นั่นเท่ากับปล้นเสบียงทหาร นี่ถือเป็นโทษสถานใดเล่า? กรณีเบาที่สุดอาจเป็นการตัดศีรษะ แต่กรณีเลวร้ายที่สุดอาจเป็นฆ่าล้างตระกูล!

นี่คือความสามารถของเจ้าเด็กฉินเฟิง เขาเก่งกาจในการใช้สิ่งเล็ก ๆ ทำการใหญ่

เสบียงหนึ่งหมื่นต้านนี้ ถ้าไม่เอาแล้วก็ถือว่าฉินเฟิงได้ประโยชน์ไปเต็ม ๆ แต่ถ้าจะเอากลับมาก็ต้องเสี่ยงต่อการทำผิดร้ายแรง

ฮึ!

ท้ายที่สุดก็เป็นเพราะหวังเฉิงขี้ขลาดเกินไป!

หวังเฉิงแสดงสีหน้าน้อยใจ “มันไม่ใช่ความผิดของข้า แม่ทัพที่ฉินเฟิงพามาล้วนดุร้าย มีเพียงสามคนเท่านั้นที่มา ทว่าเมื่อพูดกันไม่ลงรอย พวกเขาก็ทุบหัวคนของข้าจนเลือดตกยางออก โดยเฉพาะคนที่ใช้กระบองหัวหนาม เจ้านั่นพังโต๊ะไม้เก่าหักเป็นสองซีกทำเอาข้าตกใจแทบตาย”

“คนพวกนั้นเป็นทหารที่ไหนกัน? พวกเขาไม่ต่างจากโจรเลยด้วยซ้ำ”

“คนที่เราติดต่อด้วยล้วนแต่สุภาพเรียบร้อย เราเคยเจอพฤติกรรมไร้เหตุผลเช่นนี้มาก่อนที่ไหนกัน”

เมื่อเห็นหวังเฉิงบ่นกระปอดกระแปด พ่อบ้านชราก็ถอนหายใจ เขาคิดว่าเรื่องนี้ก็ไม่สามารถตำหนิหวังเฉิงได้ อย่างไรก็ไม่มีใครคาดคิดว่าคนของฉินเฟิงจะมาถึงเร็วขนาดนี้ แม้แต่ตระกูลหลินก็ยังไม่ได้เตรียมตัวดี

ขณะเดียวกันนี้ บ่าวรับใช้ของจวนตระกูลหลินก็วิ่งเข้ามาพร้อมหอบหายใจ

“ท่านพ่อบ้านเฒ่า ข้าซื้อมันกลับมาแล้ว นี่คือของหายากชิ้นใหม่ที่ร้านตระกูลฉินเปิดตัวในวันนี้ เรียกว่าลูกกวาดขอรับ”

พ่อบ้านชราหยิบถุงผ้าใบเล็กที่บ่าวรับใช้ยื่นมา

หลังจากคลี่ออก ก้อนกระดาษก็ปรากฏขึ้นข้างใน เปลือกนอกค่อนข้างแข็ง

หลังจากใช้แรงเปิดออกก็มีก้อนน้ำตาลใสเหมือนอัญมณีอยู่ในนั้น

“นี่คือลูกกวาดหรือ? ข้าเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก แปลกใหม่ดี”

พ่อบ้านเฒ่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบลูกกวาดเข้าปาก พลันดวงตาของเขาที่ประสบกับความผันผวนของคลื่นชีวิตมามากมายและสงบนิ่งมาเป็นเวลานาน จู่ ๆ ก็เบ่งบานด้วยความสดใสไร้ขอบเขต

“อืม!”

พ่อบ้านชรายังคงส่งเสียงอื้ออึงคลุมเครือ แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

รสชาติของลูกกวาดทำให้พ่อบ้านเฒ่าต้องทำความเข้ารสชาติหวานใหม่อีกครั้ง

เมื่อเห็นหวังเฉิงเฝ้าดูอย่างกระตือรือร้น พ่อบ้านชราก็ยื่นให้เขาหนึ่งเม็ด

หวังเฉิงใส่มันเข้าไปในปาก สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปมาหลายตลบ

มีทั้งความประหลาดใจ ครุ่นคิดถึงรสชาติที่แฝงอยู่ แต่ส่วนใหญ่คือความหวาดกลัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน