บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 371

บทที่ 371 ชัยชนะอันน่าสังเวช

ช่วงตอนที่นกฮูกราตรียอมออกจากที่ซ่อน องครักษ์เสื้อแพรที่ซ่อนตัวอยู่รอบ ๆ ก็ปรากฏตัว ง้างคันธนูระดมยิงใส่นกฮูกราตรี

แค่เวลาเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจ นกฮูกราตรีสิบสามคนก็เหลือเพียงหกคน แต่พวกเขายังสามารถไปถึงรถม้าได้สำเร็จ

องครักษ์เสื้อแพรที่อยู่ข้างกายฉินเฟิง ยิงธนูสามลูกติดต่อกันฆ่านกฮูกราตรีไปได้อีกหนึ่งคน เมื่อเผชิญหน้ากับนกฮูกราตรีที่ไม่กลัวความตายอีกห้าคน พวกองครักษ์เสื้อแพรไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป จึงทิ้งธนูและลูกธนู ชักดาบ รีบวิ่งออกมา

“ให้ตายเถอะ กลับมา!” ฉินเฟิงคำราม

น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้ว

องครักษ์เสื้อแพรฟันนกฮูกราตรีหนึ่งคนลงกับพื้นด้วยกำลังทั้งหมดของเขา ในเวลาเดียวกัน เขาเองก็ถูกนกฮูกราตรีอีกสี่คนฟันจนตาย

เพียงพริบตาเสิ่นเคอก็กระโดดขึ้นไปบนรถม้าโดยไม่สนใจแผ่นเหล็กที่อยู่ตรงหน้า เขาดึงดาบออกมาแทง จนเกิดเสียงเสียดสีที่รุนแรง แผ่นเหล็กเหมือนเป็นวัตถุอ่อนนุ่มเมื่อเผชิญหน้ากับดาบ มันถูกแทงทะลุเหมือนกระดาษ จากนั้นเมื่อใช้แรงกรีด เหล็กทั้งแผ่นก็แยกเป็นสองส่วน

ทว่าในตอนที่เสิ่นเคอกำลังจะประสบความสำเร็จ…

เงาร่างหนึ่งแวบผ่านมา ก่อนที่เสิ่นเคอจะสามารถตอบสนองได้ ลำแสงเย็นจากกระบี่ของจิ่งเชียนอิ่งก็ตัดผ่านแขนขวาของเขาแล้ว จากนั้นนางก็เตะเข้าที่หน้าอกของเสิ่นเคอจนตกจากรถม้า

เมื่อเห็นแขนที่ขาดของเสิ่นเคอ นกฮูกราตรีที่เหลืออีกสามคนไม่เพียงไม่ลังเล แต่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่กลัวความตาย

จิ่งเชียนอิ่งเหวี่ยงกระบี่อย่างรวดเร็ว หนึ่งไปทางซ้าย อีกหนึ่งไปทางขวา ขั้นแรกตัดแขน จากนั้นจึงกรีดไหล่ นกฮูกราตรีอีกสองคนล้มพับลงไปทันที

นกฮูกราตรีคนสุดท้ายที่เหลืออยู่เพิกเฉยต่อทักษะกระบี่ที่ยอดเยี่ยมของจิ่งเชียนอิ่ง ใช้กลยุทธ์ ‘ตัวต่อตัว’ อย่างสิ้นหวังเพื่อจะฟาดฟันฉินเฟิงให้ได้

ทันใดจิ่งเชียนอิ่งก็แทงกระบี่เจาะทะลุหน้าอกของนกฮูกราตรี

แต่นกฮูกราตรีผู้นั้นไม่กะพริบตาแม้เพียงนิด

ในช่วงเวลานี้เอง ข้างใบหูพลันมีเสียงตะโกนดังออกมา

“เจ้าหนูสกปรก เอานี่ไปกินซะ!”

เพียงสิ้นเสียง ภายใต้สายตาที่มองอย่างใกล้ชิดของฉินเฟิง ตะบองหัวหนามทุบลงบนศีรษะของนกฮูกราตรีจนเกิดเสียงดังลั่น ศีรษะของนกฮูกราตรีผู้นั้นแหลกระเบิด

โลหิตอุ่นร้อน เหนียวเหนอะกระเซ็นโดนทั่วใบหน้าของฉินเฟิง ดาบในมือของนกฮูกราตรีอยู่ห่างจากใบหน้าของฉินเฟิงไม่ถึงสองนิ้ว ถ้าหลี่หลางช้ากว่านี้เพียงนิด คนที่ตายคงจะเป็นนายน้อยฉินแล้ว

ในที่สุดการต่อสู้ก็จบลง กระนั้นก็ไม่มีผู้ใดผ่อนคลายลงได้เลย

แม้แต่ดวงตาของจิ่งเชียนอิ่งก็เคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความเหลือเชื่อ “วิทยายุทธของคนเหล่านี้ อย่างดีที่สุดก็เป็นชั้นรอง ถ้าต่อสู้แบบตัวต่อตัว ข้าสามารถฆ่าพวกมันทั้งหมดได้ไม่ยาก แต่…มันกลับบีบให้เราตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งยังเกือบจะทำสำเร็จหลายครั้ง…”

“นี่คือนกฮูกราตรี องค์กรหน่วยสอดแนมชั้นนำของเป่ยตี๋อย่างนั้นหรือ!”

จิ่งเชียนอิ่งรู้สึกว่านางต้องปรับทัศนคติเสียใหม่แล้ว

ก่อนหน้านี้นางมักจะตัดสินวีรชนด้วยวิทยายุทธของพวกเขา แต่ข้อเท็จจริงพิสูจน์ให้เห็นว่า ต่อหน้านักรบเดนตายที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพเหล่านี้ ไม่ว่าความเก่งกล้าส่วนตัวจะสูงแค่ไหนก็แทบไร้ความหมาย

ต่อให้ชนะ ก็เป็นชัยชนะที่น่าสังเวช

หลี่หลางได้รับบาดเจ็บ องครักษ์เสื้อแพรมากกว่าสิบคนพลีชีพ!

เสี่ยวเซียงเซียงมีอันตรายเกือบถึงชีวิต…

ชั่วขณะนี้ ทุกคนล้วนเข้าใจชัดแจ้งว่า การต่อสู้ระหว่างแคว้น ไม่ว่าใครต่างก็เป็นเพียงตัวประกอบ

ตึ้ง!

หลี่หลางล้มลงกับพื้นอย่างแรง เขาถูกแทงเข้าที่ท้องหนึ่งแผล หัวไหล่ยังคงมีลูกธนูที่ถูกหักไปครึ่งหนึ่งปักอยู่ เขาจึงไร้เรี่ยวแรง เนื่องจากเสียเลือดมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน