บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 372

บทที่ 372 วิธีการทรมาน

เสิ่นเคอไม่ลังเลและโพล่งออกมา “ใช่! กลยุทธ์ของทหารค่ายเทียนจี คุ้มค่าที่จะเรียนรู้จริง ๆ”

ฉินเฟิงตวาดลั่น “ของเลียนแบบก็แค่ของเลียนแบบเท่านั้น”

“เจ้าต้องเข้าใจก่อนว่า สอนลูกศิษย์ไม่ทำให้อาจารย์อดตาย กลยุทธ์ของค่ายเทียนจี พวกเจ้าสามารถลอกเลียนแบบได้ แต่มีบางสิ่งที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วจะเลียนแบบได้อย่างไร ตัวอย่างเช่น วิธีการทรมานเพื่อบีบคำสารภาพ ในความคิดของข้า สิ่งที่พวกเจ้าเรียกว่าวิธีการอันน่าขนลุกพวกนั้นยังอ่อนโยนเกินไป”

อ่อนโยน?!

เสิ่นเคอขมวดคิ้ว

ฉินเฟิงไม่ได้พูดเกินจริง การลงโทษที่ดูน่ากลัวและน่าสยดสยองเหล่านั้นที่บันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ สามารถสรุปได้ในประโยคเดียว ‘การทรมานเพื่อความเจ็บปวดทางร่างกาย’

และเนื่องจากขาดความเข้าใจที่สำคัญเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ คนรุ่นก่อนจึงขาดความคิดสร้างสรรค์ในการลงโทษ ต่อให้คิดค้นวิธีทรมานขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้แค่เท่านั้น

ฉินเฟิงมองเสิ่นเคอด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้แตกต่างจากรูปลักษณ์ที่ไร้กังวลตามปกติอย่างสิ้นเชิง

บัดนี้บรรยากาศมืดมนและกระหายเลือดแฝงไปทั่วทุกอณู

“ข้ารู้ว่าเจ้าแค่ทำตามคำสั่ง แต่เจ้าทำร้ายเสี่ยวเซียงเซียง ยินดีด้วย เจ้าทำให้ข้าโกรธได้สำเร็จ”

“ข้าเองก็คร้านเกินกว่าจะอ้อมค้อม ขอบอกเจ้าให้ชัดเจนว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“เจ้าคิดว่าส่วนไหนของร่างกายที่เจ็บปวดได้มากที่สุด เล็บหรือ? หึ ๆ ข้าจะบอกเจ้าให้…”

ฉินเฟิงหยิบไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาจากด้านข้างแล้วกระแทกลงไปบนน่องของเสิ่นเคอ “กรีดเนื้อและเลือดออกเพื่อเผยให้เห็นกระดูก จะมีเยื่อหุ้มชั้นหนึ่งอยู่ที่ข้อต่อของกระดูก…”

“นอกจากนี้…”

ฉินเฟิงผสมผสานความรู้ทั่วไปที่เขาเรียนเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ผ่านช่องทางต่าง ๆ รวมกับภาพยนตร์ นวนิยาย และใช้จินตนาการ เขาสร้างการลงโทษแบบต่าง ๆ ที่เทียบได้กับ ‘การผ่าตัด’ ขึ้น และตอนนี้เขาก็กำลังบอกเสิ่นเคอทีละขั้นตอน อีกทั้งเขายังสอนองครักษ์เสื้อแพรถึงวิธีทำให้ศัตรูยอมจำนนด้วยวิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุดด้วย

เมื่อฉินเฟิงพูดจบ ที่ตรงนั้นก็เงียบงัน

อย่าว่าแต่เสิ่นเคอเลย แม้แต่องครักษ์เสื้อแพรก็ตกตะลึง วิธีการทรมานที่ฉินเฟิงพูดถึงไม่เคยมีมาก่อน

จิ่งเชียนอิ่งขมวดคิ้วแน่น มองฉินเฟิงด้วยความเหลือเชื่อ

ในใจของจิ่งเชียนอิ่ง ฉินเฟิงเป็นเพียงนายน้อยเจ้าสำราญที่เอาแต่เอ้อละเหยลอยชายมาตลอด

แม้ว่าเขาจะฝึกฝนกลุ่มคนที่มีความสามารถในการรบที่โดดเด่นอย่างทหารค่ายเทียนจีและองครักษ์เสื้อแพร แต่ฉินเฟิงก็ไม่เคยทำอะไรเลย

จนทำให้จิ่งเชียนอิ่งรู้สึกว่า ฉินเฟิงคงจะไม่สามารถทนต่อสิ่งที่โหดร้ายเหล่านี้ได้

นางไม่เคยคาดคิดว่าชายหนุ่มจะมีด้านที่น่ากลัวขนาดนี้

แม้แต่คุณหนูสี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวกับวิธีการลงโทษที่ฉินเฟิงกล่าวถึงเมื่อครู่

ขณะนี้เอง เสียงของฉินเฟิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“นี่เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น ความเจ็บปวดและการทรมานทางกายมีขีดจำกัดเสมอ และเมื่อถึงขีดจำกัดก็เป็นการยากที่จะได้รับผลประโยชน์อีก”

“ดังนั้น นอกจากนี้…การทรมานจิตใจถือเป็นสิ่งที่ยากที่สุด”

“ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงตอนนี้ ใต้หล้าไม่เคยมีปากผู้ใดที่ไม่สามารถเปิดได้ เชื่อข้าเถอะ ไม่…เคย…มี…มา…ก่อน!”

ไม่ว่ากระดูกของเจ้าจะแข็งราวกับก้อนหินหรือแข็งราวกับแผ่นเหล็ก แต่หลังจากประสบกับการทรมานอันโหดร้าย เจ้าก็จะบอกทุกสิ่งที่เจ้ารู้ แลกเปลี่ยนความลับกับการปกป้องชีวิตของเจ้าเอง และแลกกับช่วงเวลาแห่งความสงบ

เดิมทีเสิ่นเคอคิดว่า แม้ภารกิจจะล้มเหลว เขาก็ไม่ละอายใจต่อเป่ยตี๋!

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงในยามนี้ เสิ่นเคอก็นึกสงสัยในตัวเองขึ้นมา

เขาเอาแต่ถามตัวเองในใจว่า ‘ข้าจะรอดจากวิธีการทรมานที่ฉินเฟิงกล่าวถึงได้จริงหรือ?’

จิ่งเชียนอิ่งกัดริมฝีปากบางของนางและทนไม่ไหวอีกต่อไป “เฟิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนไม่ใช่สัตว์ร้าย เจ้าจะทำได้อย่างไร…”

ก่อนที่จิ่งเชียนอิ่งจะพูดจบ ฉินเฟิงก็โบกมือขัดจังหวะ น้ำเสียงของเขาจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม “นี่คือสงคราม”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน