บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 375

บทที่ 375 บ่าวเก่าแก่ในพระทัยฝ่าบาท

อาศัยรายชื่อที่เสิ่นเคอมอบให้

ไม่ได้มีเพียงแค่ในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสามสิบหกอำเภอของเมืองหลวง และในต้าเหลียงทั้งหมด หน่วยสอดแนมเป่ยตี๋ถูกจับมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยติดตามจากเบาะแส ทั้งหมดถูกจับไปยังค่ายเทียนจีในเมืองหลวงเพื่อสอบสวน

สามวันหลังจากฉินเฟิงกลับมาเมืองหลวง ก็มีหน่วยสอดแนมมากกว่าหนึ่งร้อยคนที่ถูกควบคุมตัวและอยู่ระหว่างการจับกุมตัว หลังจากการสอบสวน มีคนมากกว่ายี่สิบคนที่พ้นจากข้อสงสัยและได้รับการปล่อยตัว

หากพูดตามหลักเหตุผลแล้ว การสอบสวนหน่วยสอดแนมเป่ยตี๋ล้วนอยู่ในขอบเขตของกรมกลาโหมและกรมยุติธรรม

แต่ทั้งสองกรมเพียงส่งเจ้าหน้าที่สองคนมาเป็นพิธีเพื่อเล่นละครให้แก่ค่ายเทียนจี ไม่มีเจตนาที่จะแทรกแซงใด ๆ

แม้ทั้งเมืองหลวงจะถูกฉินเฟิง ‘ไถ’ ไปหนึ่งรอบ

แต่ทั้งทางการและประชนหาได้รับผลกระทบมากมายอะไร

ชาวบ้านทั่วไปยืนอยู่ริมถนน มองดูองครักษ์ค่ายเทียนจีจับกุมหน่วยสอดแนมที่เพิ่งขุดขึ้นมาไปยังค่ายเทียนจี และเริ่มชี้ไปที่พวกเขา

“จับได้อีกแล้ว เฮอะ หน่วยสอดแนมเป่ยตี๋แทรกซึมอยู่ทั่วทุกที่จริง ๆ!”

“ว่ากันว่าหน่วยสอดแนมเป่ยตี๋ได้แทรกซึมเข้าไปในราชสำนักด้วย ขุนนางกบฏที่มียศสูงสุดถึงขั้นเจ็ดถูกจับกุมเป็นคนแรกทีเดียว!”

“หึ ขุนนางทุจริตเช่นนั้นควรถูกจับและสังหารทิ้งให้หมด แต่ก็พูดได้ว่า ขุนนางชั้นสูงในราชสำนักช่างโปร่งใสยิ่งนัก”

“ไร้สาระ! ขุนนางชั้นสูงในราชสำนักมีตำแหน่งสูงอยู่แล้ว เดิมทีก็มีความมั่งคั่งและรุ่งโรจน์ไม่รู้จบ ไฉนพวกเขาจะต้องแอบสื่อสารกับหน่วยสอดแนมเป่ยตี๋ด้วยเล่า?”

“อย่างไรข้าก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ยิ่งจับได้มากเท่าไรยิ่งดี!”

ช่วงขณะเดียวกันนี้ หลี่ซวี่เสนาบดีกรมคลัง*[1] กำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง แต่พ่อบ้านที่อยู่ข้าง ๆ เขากลับกระสับกระส่ายด้วยความวิตกกังวล

เมื่อเห็นหลี่ซวี่ไร้กังวลเช่นนี้ พ่อบ้านก็ยิ่งรู้สึกว้าวุ่นอย่างมาก

“นายท่าน ท่านยังใจเย็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ถ้าฉินเฟิงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ กล่าวหาว่าท่านสมรู้ร่วมคิดอย่างลับ ๆ กับหน่วยสอดแนมเป่ยตี๋จะไม่เป็นปัญหาหรอกหรือ?”

หลี่ซวี่วางกาน้ำชาลง ถลึงตามองพ่อบ้านทีหนึ่ง แล้วเอ่ยด้วยความโกรธ “ตื่นตระหนกอะไร!”

“นับตั้งแต่ฉินเฟิงเริ่มสอบสวนหน่วยสอดแนมของศัตรู ขุนนางระดับสูงที่ถูกจับกุมจนถึงตอนนี้เป็นเพียงขุนนางขั้นเจ็ดเท่านั้น ทุกคนล้วนรับรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับขุนนางระดับสูงกว่าขั้นเจ็ดขึ้นไปที่จะถูกเป่ยตี๋ติดสินบน ฉินเฟิงย่อมไม่เสี่ยงกระทำเรื่องขัดต่อใต้หล้า ไปรบกวนขุนนางใหญ่ภายในราชสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาต นอกจากนี้ขุนนางที่พ้นจากข้อสงสัยและได้รับการปล่อยตัวพูดแล้วมิใช่หรือว่าค่ายเทียนจีไม่มีการยัดเยียดความผิดใด ๆ?”

“หากไม่เกี่ยวข้องกับเป่ยตี๋ แม้จะเข้าไปในค่ายเทียนจีสักเที่ยวก็สามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย ค่ายเทียนจีสอบสวนเรื่องนี้อย่างรอบคอบ ย่อมไม่มีทางกล่าวหาคนอย่างไม่ยุติธรรม”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ พ่อบ้านจวนตระกูลหลี่ก็ยังคงเกาศีรษะอย่างงุนงง

“แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่นายท่านก็เป็นศัตรูทางการเมืองของตระกูลฉิน เกรงว่าฉินเฟิง…”

ก่อนที่พ่อบ้านจะพูดจบ หลี่ซวี่ก็โบกมือขัดจังหวะ “ทำไม? แค่มุมมองทางการเมืองต่างกันก็สามารถใส่ร้ายและกดขี่ได้อย่างนั้นรึ? เช่นนั้นตระกูลฉินจะมิใช่ขุนนางชั่วประจบสอพลอหรือไร? แล้วไยฝ่าบาทยังใช้เขาอีกเล่า! เจ้าวางใจซะเถอะ ฉินเฟิงรู้จักขอบเขตของเขาดี”

ตั้งแต่เกาหมิงล้มลง องค์ชายรองก็หายตัวไปราวกับเทพอำพราง ส่วนฉินเฟิงก็ใช้ขนไก่เป็นลูกศร

หลี่ซวี่ค่อนข้างเจียมตัวและนับว่าได้สร้างข้อตกลงโดยปริยายกับตระกูลฉิน

โดยผิวเผิน ความสัมพันธ์ยังคงเป็นศัตรูทางการเมือง แต่ในด้านส่วนตัว เป็นเรื่องของน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง

การโค่นล้มขุนนางขั้นสูงในราชสำนักนั้นยากเพียงใด? แม้แต่ฉินเฟิงก็เข้าใจหลักการผูกมิตรและสร้างศัตรูให้น้อย ในที่สุด หลังจากบรรลุความเข้าใจโดยปริยายกับกรมคลังแล้ว เขาย่อมไม่ฝ่าฝืนข้อตกลงของสุภาพชนอย่างหุนหันพลันแล่น

อีกทั้ง…

คราวนี้หน่วยสอดแนมของศัตรูถูกตามล่าอย่างอุกอาจเปิดเผย

หลี่ซวี่รู้ดีว่าทั้งฝ่าบาทและฉินเฟิงได้เริ่มดำเนินการอย่างจริงจังแล้ว

ฝ่าบาทลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่ง ด้วยการเคลื่อนไหวนี้เป็นประโยชน์ต่อแคว้นต้าเหลียง

ส่วนฉินเฟิง นี่เป็นเพียงการแก้แค้น!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน