บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 388

บทที่ 388 ดำเนินแผนการกองทัพผ่านการค้า

ดำเนินแผนการกองทัพผ่านการค้า…

ฉินเทียนหู่พูดไม่ออก เขามองแววตาของฉินเฟิงที่เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า “เจ้าบอกข้ามาให้ละเอียดทีซิ”

มุมปากของนายน้อยเจ้าสำราญยกขึ้น เขาแอบรู้สึกว่าตนเองช่างเป็นอัจฉริยะตัวน้อยซะจริง…พลันก็เริ่มลำพองขึ้นมา

กระทั่งโดนฉินเทียนหู่ตบหน้าทีหนึ่ง เขาถึงเก็บอาการลงไปเล็กน้อย

“การที่แคว้นที่ราบสูงเป็นเมืองขึ้นเป่ยตี๋เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เป่ยตี๋เองก็ขาดแคลนเสบียง ไหนเลยจะมีกำลังเหลือเฟือพอจะช่วยเหลือแคว้นที่ราบสูง? พวกเขาใช้กำลังเข้าข่มให้แคว้นที่ราบสูงต้องยอมจำนน ความจริงที่ว่าการค้านี้สามารถเจรจาได้สำเร็จ แสดงให้เห็นว่าความยากจนของแคว้นที่ราบสูงได้มาถึงขั้นไหนแล้ว”

“แคว้นต่าง ๆ มีผลประโยชน์ต่อกันและกันมาโดยตลอด ไหนเลยจะมีมิตรภาพอะไรนั่น? ตราบใดที่ข้าให้ผลประโยชน์เพียงพอ แม้แคว้นที่ราบสูงจะไม่กล้าต่อต้านเป่ยตี๋อย่างเปิดเผย แต่หัวใจก็จะอยู่ข้างเรา”

“ถึงเวลานั้น ทุกครั้งที่กองคาราวานไปยังแคว้นที่ราบสูง ข้าจะแอบแทรกที่ปรึกษาทางทหาร และสร้างแคว้นที่ราบสูงให้เป็นกองทัพที่ราบสูงที่แข็งแกร่ง ครอบครองพลังในการปกป้องตัวเองเมื่อเผชิญกับกองทัพของเป่ยตี๋ ตราบใดที่เป่ยตี๋ไม่สามารถกุมแคว้นที่ราบสูงเอาไว้ได้ก็ยากจะหลับตาลง สิ่งนี้จะกลายเป็นการโจมตีแบบขนาบ”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ฉินเทียนหู่ก็ตะลึงงัน “การเคลื่อนไหวนี้… น่าตกใจไม่น้อย เจ้ากราบทูลเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททราบหรือยัง?”

ฉินเฟิงเบ้ปาก “ทำไมต้องบอกเขาด้วยเล่า? ข้าไม่ได้พูดหรือ? นี่เป็นการกระทำส่วนตัวของข้า ไม่เกี่ยวข้องกับกิจการของแคว้น”

อันที่จริง… ฉินเฟิงไม่ได้ไม่อยากพูด แต่เขาไม่กล้าพูด

ท้ายที่สุดแล้วหน่วยสอดแนมของเป่ยตี๋นั้นเก่งกาจยิ่งนัก หากมีข่าวรั่วไหลออกไป เป่ยตี๋คงส่งกองกำลังไปทำลายแคว้นที่ราบสูงก่อนที่ฉินเฟิงจะสามารถล่อลวงแคว้นที่ราบสูงได้ด้วยซ้ำ เมื่อเป็นเช่นนั้นผลที่ได้ย่อมไม่คุ้มเสีย

แคว้นที่ราบสูงมีอาณาเขตเล็กแคบและมีประชากรน้อย ก่อนที่จะอุดมสมบูรณ์ คงทนความทุกข์ทรมานไม่ไหว

นายน้อยเจ้าสำราญหัวเราะเบา ๆ และเอ่ยอย่างกระหยิ่มใจ “ท่านพ่อเคยได้ยินกลยุทธ์คบไกลตีใกล้หรือไม่?”

ฉินเทียนหู่ถลึงตาใส่บุตรทีหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าเพิ่งอ่านหนังสือกองทัพมาสองสามปี ก็กล้าทำตัวเป็นอาจารย์ต่อหน้าพ่อแล้วรึ? พ่อจะไม่รู้หลักการกลยุทธ์คบไกลตีใกล้ได้อย่างไร? เพียงแต่… กองทัพของเป่ยตี๋เหมือนกับคูน้ำตามธรรมชาติ และกองทัพต้าเหลียงไร้หนทางข้ามผ่าน จึงไม่สามารถดำเนินการได้ก็เท่านั้น”

“นับว่าเจ้าฉลาด!”

แม้ฉินเทียนหู่จะบอกว่าฉินเฟิงไม่ได้เรื่อง แต่เขากลับแอบมีความสุขอยู่ในใจ

ใช้แผนทางกองทัพผ่านการค้าหรือ? เหตุใดเขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อน?

ในตอนนี้เองเสี่ยวเซียงเซียงก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับถาดน้ำชาในมือ

“แค่ก ๆ… นายท่าน นายน้อย พวกท่านกระหายน้ำแล้วกระมัง ดื่มชาสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นเช่นนี้ฉินเฟิงก็ลุกขึ้นไปหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มอุ้มเสี่ยวเซียงเซียงที่อ่อนแออย่างยิ่งไว้ในอ้อมแขนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ข้าบอกให้พักผ่อนดี ๆ ไม่ใช่หรือ งานเช่นนี้ปล่อยให้สาวใช้ทำก็พอ!”

เมื่อถูกฉินเฟิงดุ ดวงหน้าอันซีดเซียวของเสี่ยวเซียงเซียงก็ผุดสีแดงปลั่ง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความสุข

หญิงสาวกระซิบเสียงเบา “นายน้อยพูดถูก แต่… บ่าวก็คือสาวใช้นะเจ้าคะ”

ฉินเฟิงถลึงตาอีกครั้ง “เจ้าไม่เหมือนกัน!”

เสี่ยวเซียงเซียงกัดริมฝีปากบางของนางเบา ๆ แม้จะกล่าวว่านางเพิ่งรอดพ้นมาจากประตูนรก แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่ต่างจากการหลับไปหนึ่งตื่น

ยามนั้นก่อนที่นางจะหมดสติ เสี่ยวเซียงเซียงจำได้แค่ว่า หน่วยนกฮูกราตรีแห่งเป่ยตี๋พุ่งเข้ามาในรถม้า และนางก็โถมตัวเข้าบังนายน้อยโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

ครั้นตื่นขึ้นมาอีกครา ก็พบว่าตนกลับมาที่จวนตระกูลฉินแล้ว และกำลังนอนอยู่ใน ‘ห้องผู้ป่วยปลอดเชื้อ’ ที่ฉินเฟิงสร้างขึ้นอย่างระมัดระวัง

ต่อมาได้รับรู้จากคุณหนูว่า หลังจากที่ตนได้รับบาดเจ็บ ฉินเฟิงก็บ้าราวกับเสือคลั่ง แก้แค้นเป่ยตี๋อย่างดุดัน กระทั่งฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ยังได้รับโทสะของฉินเฟิงไปไม่น้อย กล่าวได้ว่า… ทั่วทั้งใต้หล้าถูกนายน้อยฉินรบกวนจนปั่นป่วน

นางเป็นเพียงสาวใช้ มีดีอะไรให้ได้รับการปฏิบัติด้วยความสุภาพเช่นนี้เล่า?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน