บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 393

บทที่ 393 ความจนปัญญาของฮ่องเต้ต้าเหลียง

บัดนี้ภายในห้องทรงพระอักษร จางซิวเย่กำลังรายงานการกระทำชั่วร้ายต่าง ๆ นานาของฉินเฟิงต่อฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

“ฉินเฟิงนั่น เห็นได้ชัดว่าพึ่งพาผลประโยชน์ของอำเภอเป่ยซี อาศัยว่ามีความสามารถจึงโอหังถือดี ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง สมควรตายยิ่งนัก! หากฉินเฟิงไม่ถูกตักเตือนก็ย่อมเป็นเรื่องยากที่จะปลอบใจประชาชน แล้วเช่นนี้อำนาจฮ่องเต้อยู่ที่ใดเล่า?”

“ในเมื่อฉินเฟิงไปศาลต้าหลี่ เราก็สามารถจับกุมเขาและลงโทษในโทษฐานกระทำความผิดนับไม่ถ้วนได้พอดีพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฟังการยุยงของจางซิวเย่ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงพาลรู้สึกปวดขมับ

กระทั่งเขาถลึงตาใส่จางซิวเย่ไปทีหนึ่ง ขันทีเฒ่าถึงหุบปากลงในที่สุด

เมื่อเทียบกับความอวดดีของฉินเฟิง ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงรังเกียจการไร้ความสามารถขององค์ชายสิบเอ็ดยิ่งกว่า!

การส่งสิบเอ็ดไปยังหอวิจิตรศิลป์ในวันนี้เป็นเพียงการลงโทษเล็ก ๆ เพื่อตักเตือนฉินเฟิงว่า อย่ากระทำเกินขอบเขตและจงตระหนักถึงอำนาจของราชวงศ์เสีย

แต่เจ้าสิบเอ็ดกลับอวดฉลาดให้หลิวหลานกับเฉินเถิงแทะโลมเสิ่นชิงฉือ

ฉินเฟิงสุนัขบ้าตัวนั้น ก่อความวุ่นวายจนแม้แต่ไก่และสุนัขยังอยู่ไม่สุขเพื่อสาวใช้ แล้วนับประสาอะไรกับพี่หญิงคนโตเล่า?

ในบรรดาองค์ชายในวังหลัง เห็นจะมีก็แต่เพียงเจ้ารองกับเจ้าเจ็ดเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับฉินเฟิงได้อย่างทัดเทียม ส่วนที่เหลือล้วนเป็นถุงสุราห่อข้าวที่ไร้ประโยชน์!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงลอบถอนหายใจและตรัสอย่างเย็นชา “ถ่ายทอดคำสั่งของเจิ้น”

ทันทีที่เอ่ย ดวงตาของจางซิวเย่พลันผุดประกาย เขาคิดว่าในที่สุดฝ่าบาทก็จะจัดการกับฉินเฟิงอย่างเข้มงวดเสียที

ผลคือในชั่วขณะต่อมา เขาก็รู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น

น้ำเสียงของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่มีที่ว่างให้สงสัย “ศาลต้าหลี่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้แต่เพียงผู้เดียว สิ่งใดควรทำก็จงทำ ผู้อื่นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่ง”

ดวงตาของจางซิวเย่เต็มไปด้วยความไม่อาจเชื่อ บัดนี้ฉินเฟิงไม่เห็นองค์ชายอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ทว่าฝ่าบาทก็ยังคงเพิกเฉยอย่างนั้นรึ?

นี่…

นี่มัน…

แม้ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อพระโอษฐ์อันศักดิ์สิทธิ์ถูกเปิดออก จางซิวเย่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตาม

ทันทีที่จางซิวเย่จากไป องครักษ์ชุดดำก็เข้ามาหาฮ่องเต้ต้าเหลียง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง “ขุนนางยุแยงอย่างจางซิวเย่มีแต่จะรบกวนพระทัยฝ่าบาทนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงถอนหายใจ “เขาเป็นแค่บ่าวคนหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสนใจ! มีขุนนางภักดีอยู่รอบตัวเจิ้นมากเกินไปแล้ว ถึงเวลาต้องสนับสนุนพวกประจบสอพลอเสียบ้าง”

ในสายตาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ขุนนางไม่เคยแบ่งออกเป็นผู้จงรักภักดีและผู้ทรยศ มีเพียงคนใกล้และคนไกลเท่านั้น

เมื่อขุนนางทรยศตายไป ขุนนางภักดีก็จะไม่ต้องเสียแรงไปกับการต่อสู้แย่งชิงฝักฝ่าย ถึงเวลานั้น พวกเขาจะรวมตัวกันและทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อราชวงศ์ในนามของความภักดี

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นขุนนางภักดีหรือเป็นขุนนางทรยศ ตราบใดพวกเขามีจิตวิญญาณเดียวกัน พวกเขาย่อมทำให้อำนาจของราชวงศ์อ่อนแอลง

ตลอดประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ก่อน มีขุนนางผู้จงรักภักดีจำนวนไม่น้อยที่ร่วมมือกันเพื่อขับไล่ฮ่องเต้!

ดังนั้นจะต้องมีขุนนางที่จงรักภักดีและขุนนางที่ทรยศ ด้วยถ้าพวกเขาไม่ต่อสู้กันเอง สุดท้ายก็จะร่วมมือกันต่อสู้กับฮ่องเต้ต้าเหลียงแทน

สำหรับฉินเฟิง เขาไม่ใช่ขุนนางทรยศ หรือขุนนางภักดี แต่เป็นกริช กริชที่เริ่มบาดมือบ้างเล็กน้อย แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ยังจำต้องใช้มัน…

ในวังหลัง องค์ชายสิบเอ็ดกัดฟันกรอด “พี่รอง เจ้าฉินเฟิงนั่นเริ่มเหิมเกริมมากขึ้นเรื่อย ๆ แค่กระทบกระทั่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาถึงกับไปศาลต้าหลี่เพื่อยื่นเรื่องร้องเรียนข้า!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน