บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 394

บทที่ 394 ข้าหยาบคายไง

ต้าเหลียงมีเพียงสองคดีที่ฟ้ององค์ชาย ทั้งหมดล้วนเกิดจากตระกูลฉิน

ครั้งหนึ่งฮูหยินฉินฟ้ององค์ชายใหญ่ทำให้องค์ชายใหญ่สิ้นพระชนม์

บัดนี้ฉินเฟิงสืบทอดประเพณีอันดีงามของมารดา ฟ้องร้ององค์ชายสิบเอ็ด คาดการณ์ได้ว่า เมื่อคดีสิ้นสุด องค์ชายสิบเอ็ดคงถูกฮ่องเต้ต้าเหลียงซ่อนไว้ แม้จะยังคงเป็นองค์ชายที่อิสระเสรี แต่ชั่วชีวิตนี้ก็เหลือแค่ความอิสระเสรีเท่านั้น ไม่มีอนาคตทางการเมืองอีกต่อไป

ขุนนางของศาลต้าหลี่อึดอัดใจ

ตระกูลฉินเป็นตัวซวยของราชวงศ์หลี่หรือไร?

เมื่อเห็นว่าหนีไม่พ้นแล้ว ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันเริ่มการพิจารณาคดี เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉินเฟิง เจ้าฟ้ององค์ชายสิบเอ็ดด้วยเหตุใด? ระวังคำพูดและการกระทำของเจ้า ทุกคำพูดและทุกการกระทำจะถูกอาลักษณ์ศาลต้าหลี่บันทึกไว้ในบันทึกคดี หากมีพฤติกรรมใส่ร้าย การกล่าวหาที่เป็นเท็จจะมีโทษประหารชีวิต หวังว่าเจ้าจะไตร่ตรองให้ดี”

แม้การพิจารณาคดีในศาลต้าหลี่จะไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชม และห้ามบุคคลภายนอกเข้ามา แต่ขุนนางดูแลการดำเนินคดีก็มาครบทุกฝ่าย

ท้ายที่สุดแล้ว กรณีใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับศาลต้าหลี่ย่อมไม่ใช่เรื่องเล็ก

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่เป็นผู้รับผิดชอบการพิจารณาคดีนี้ มีผู้ช่วยซ้ายขวาร่วมรับผิดชอบ และเจ้าหน้าที่กรมขุนนางก็มาร่วมดูแลคดีเช่นกัน

แค่เจ้าหน้าที่ทางการก็มีจำนวนมากกว่าสิบคนแล้ว

เนื่องจากคดีเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ สำนักไท่ฉางและสำนักขุนนางฝ่ายในจึงส่งคนมาดูแลคดีนี้ แม้แต่… สำนักขันทีก็มีส่วนร่วมด้วย โดยมีจางซิวเย่หัวหน้าขันทีมารับฟัง

นอกจากขุนนางแล้ว ยังมีทหารศาลต้าหลี่ห้าสิบนาย ทหารรักษาพระองค์ยี่สิบนาย และองครักษ์หน้าพระที่นั่งสองนาย พวกเขาล้วนมาร่วมรักษาความสงบเรียบร้อยด้วย

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ แม้แต่ขุนนางระดับสูงในราชสำนักก็ยังกดดันจนอ่อนแอก่อนที่จะได้อ้าปากพูดด้วยซ้ำ

แต่ฉินเฟิงกลับเอามือไพล่หลัง ทำท่าทางเอ้อละเหยลอยชาย อ้างว่าตนเองมีศักดิ์ ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าเพื่อแสดงความเคารพ แม้ว่าทุกคนในที่เกิดเหตุจะเยาะเย้ยศักดิ์ของฉินเฟิงก็ตาม

แม้แต่ทหารรักษาพระองค์ระดับต่ำสุดในที่เกิดเหตุก็มีตำแหน่งเป็นไป่ฮู่ ฉินเฟิงเป็นเพียงสือฮู่เท่านั้น บรรดาศักดิ์เขายังไม่สูงเท่าทหารรักษาพระองค์เลยด้วยซ้ำ

“วันนี้หลิวหลานกับเฉินเถิงมาหอวิจิตรศิลป์ของข้าเพื่อก่อปัญหา พวกเขาแทะโลมพี่หญิงใหญ่ของข้า แม้ว่าองค์ชายสิบเอ็ดจะไม่ได้มีส่วนร่วมโดยตรง แต่เขาจงใจยุยงผู้กระทำผิดทั้งสองคน ไม่ต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิด! เพื่อปกป้องชื่อเสียงของตระกูลฉิน ข้าย่อมต้องควบคุมตัวหลิวหลานกับเฉินเถิงไปชั่วคราว แต่องค์ชายสิบเอ็ดปกป้องผู้กระทำผิดทั้งสอง บังคับให้ข้าปล่อยพวกเขา ทั้งยังกล่าวว่า แม้ข้าจะเป็นขุนนางผู้ภักดี สร้างคุณูปการทางการทหารและอุทิศตนให้ต้าเหลียง แต่แค่เพียงคำพูดเดียวของเขาก็สามารถประทานความตายให้ข้าได้!”

“ข้าอยากจะถามว่าต้าเหลียงของเราปฏิบัติต่อขุนนางและคนที่ภักดีเช่นนี้หรือ?”

เมื่อฉินเฟิงพูดแแกมาเช่นนี้ ทั่วทั้งศาลต้าหลี่ก็พลันเงียบลง

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ลูบเครา การหยอกล้อแทะโลมสตรีเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การทำให้ใจผู้คนสั่นคลอนนับเป็นเรื่องใหญ่ องค์ชายสิบเอ็ดไม่สมควรกล่าวจาหยิ่งยโสเช่นนี้

อีกทั้งหอวิจิตรศิลป์ของฉินเฟิงก็มีการติดต่ออย่างใกล้ชิดกับผู้รู้หนังสือจากทั่วทุกหย่อมหญ้า หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม ในอนาคตอันใกล้ เกรงว่าเรื่องนี้จะเป็นที่รู้ไปทั่วใต้หล้า และเมื่อถึงเวลานั้นบารมีของราชวงศ์ก็ย่อมจะสั่นคลอน

แต่…

หากตัดสินโทษองค์ชาย อำนาจแห่งราชวงศ์จะนับเป็นอะไร? ไม่ว่าอย่างไร องค์ชายก็ยังคงเป็นสายโลหิตของฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ชำระบัญชีกับเขาในอนาคต ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่อย่างเขาคงไม่อาจทนได้

ท่าทีของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่แลดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับกังวลที่ไม่มีหนทาง เขาแอบสาปแช่งฉินเฟิงที่รู้แต่วิธีสร้างปัญหาให้กับผู้คน!

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ จู่ ๆ ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางก็ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉินเฟิง เจ้าเอาแต่บอกว่าหลิวหลานลวนลามบุตรีสกุลฉิน เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ คดียังไม่ถึงข้อสรุป ทุกอย่างเป็นเพียงข้อสงสัย ยังไม่ได้การยืนยัน แต่เจ้าเรียกหลิวหลานกับเฉินเถิงว่าผู้กระทำผิด นี่ไม่ถูกต้อง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่พลันมีความสุข

ในที่สุดก็มีคนออกมาขวางลูกธนูแล้ว! พวกเจ้าตีกันให้เต็มที่เถอะ อย่าลากข้าไปทำอันตรายด้วยเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน