บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 395

บทที่ 395 ไม่มีศัตรูถาวร

จางซิวเย่โกรธมากจนหน้าแดงหูแดง หอบหายใจเร็ว แต่… เขาก็ไม่สามารถทำอะไรฉินเฟิงได้

ในฐานะหัวหน้าขันที เป็นเรื่องจริงที่เขาสามารถเข้าถึงสวรรค์ได้โดยตรง แต่เหตุผลที่ขุนนางเมืองหลวงเห็นแก่หน้าจางซิวเย่ ไม่ใช่เพราะฐานะหัวหน้าขันที แต่เพราะกังวลว่าจางซิวเย่จะกระซิบเป่าหูข้างพระกรรณฮ่องเต้

แต่เมื่อเจอคนอย่างฉินเฟิงที่ไม่เกรงกลัว ‘อำนาจ’ ของจางซิวเย่ก็​​พลันไร้ค่าไปทันที

ท้ายที่สุด จางซิวเย่ทำได้เพียงสะบัดแขนเสื้อและพูดด้วยความโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ว่า “ข้า… ข้าไม่อยากเสียเวลากับคนร้ายเช่นเจ้า”

ฉินเฟิงส่งเสียงแล้วหันกลับมายกมือให้กับผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ “ใต้เท้า นี่คือสถานที่สำคัญของศาลต้าหลี่ หากคนที่ไม่เกี่ยวข้องกล้าขัดจังหวะอีก ควรถูกลงโทษอย่างรุนแรง! หากทหารของศาลต้าหลี่มีกำลังไม่เพียงพอ ทหารค่ายเทียนจีของข้าสามารถช่วยเหลือได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของจางซิวเย่ก็ดูบิดเบี้ยวน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่นเสียงในลำคอ ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่พลันปวดหัว พลางคิดในใจว่าเจ้าพ่อประคุณช่วยใจเย็น ๆ หน่อยเถิด จากนั้นก็โบกมือไปมาแล้วเอ่ย “เรามาพิจารณาคดีเท่านั้น อย่าเสียเวลากับเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเลย”

ฉินเฟิงพูดเสียงดังต่อหน้าผู้ดูแลสำนักไท่ฉาง “ผู้กระทำผิดหลิวหลาน ไม่คำนึงถึงผลกระทบใด รู้ทั้งรู้ว่าบิดาข้าเป็นขุนนางดูแลการสงคราม แต่ก็ยังหยอกล้อบุตรีสกุลฉินต่อหน้าธารกำนัล…”

ก่อนที่ฉินเฟิงจะพูดจบ ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางก็ไอและขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “ฉินเฟิง เจ้าอย่าใส่ร้ายกัน แต่…”

ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “หากเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง ข้าก็จะไม่มีวันอยู่เฉย จะพาลูกชั่วไปขอขมาถึงที่แน่นอน”

ความหมายของข้อความนี้ชัดเจนมากแล้ว

ฉินเฟิง เจ้าอย่ายึดติดกับเรื่องนี้อีกเลย!

ทันทีที่เจ้าเปิดปาก ข้าก็รู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าใช้เรื่องการหยอกล้อเสิ่นชิงฉือ พูดไปถึงความยุติธรรมของแคว้น แทรกแซงขุนนางดูแลการสงคราม ขัดขวางการศึกอันใดเทือก ๆ นั้น

ในสภาวะที่สองแคว้นกำลังกรำศึก ทุกกรณีที่เกี่ยวข้องกับสงครามถือเป็นเรื่องละเอียดอ่อนอย่างยิ่ง ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางจะต้องจับประเด็นนี้ไว้

แม้ว่าจะอยู่ต่อหน้าทุกคน แต่ก็คุ้มค่าที่จะหลีกเลี่ยงคมมีด

ขุนนางที่อยู่ในที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นจิ้งจอกเฒ่า พวกเขาเข้าใจทันทีว่าผู้ดูแลสำนักไท่ฉางยอมแพ้แล้ว

จางซิวเย่​​​​ที่อยู่ข้าง ๆ กัดฟันด้วยความโกรธ ในใจคิดว่าผู้ดูแลสำนักไท่ฉางช่างไร้ความสามารถ ถึงกับถูกคำพูดไม่กี่คำของฉินเฟิงเฉือนคม เดิมเขาต้องการใช้โอกาสนี้ผนึกกำลังของสำนักไท่ฉาง สำนักศึกษาหลวงและราชวงศ์เข้าด้วยกันเพื่อจัดการนายน้อยฉิน

ปรากฏว่า… พันธมิตรกลับแตกสลายไปในพริบตา

เมื่อเห็นว่าผู้ดูแลสำนักไท่ฉางเห็นสถานการณ์ลำบากก็ถอย ฉินเฟิงก็ไม่ซักไซ้ไล่เลียงกับเขาอีก ท้ายที่สุดแล้วถ้ามีเรื่องกับสำนักไท่ฉางจริง ๆ เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ

ฉินเฟิงพลันเปลี่ยนหัวข้อทันที นายน้อยฉินผลักคดีไปที่องค์ชายสิบเอ็ด “องค์ชายสิบเอ็ดในฐานะเชื้อพระวงศ์ควรระมัดระวังคำพูดและการกระทำ ทุกคำที่พูดและทุกการกระทำของพระองค์ล้วนเป็นตัวแทนอำนาจแห่งราชวงศ์ แต่วันนี้กลับช่วยคนชั่วทำผิด ไม่ต่างจากการทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสีย! ทั้งยังพูดจาสั่นคลอนจิตใจประชาชน นี่มิอาจยอมรับได้”

ในที่สุดผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ก็มองออกแล้วว่าฉินเฟิงตั้งใจที่จะโค่นองค์ชายสิบเอ็ดลง

เขาจึงถามทันทีว่า “เช่นนั้นในความคิดเห็นของเจ้า เราควรทำอย่างไร?”

ฉินเฟิงแค่นเสียงอยู่ในใจ สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ถึงกับขุดหลุมให้ตัวเขาเชียวรึ?

แน่นอนว่าในฐานะโจทก์ ฉินเฟิงไม่สามารถแทรกแซงกระบวนการจัดการคดีได้จึงไม่ตบปากรับคำ “เรื่องนี้ควรได้รับการดูแลโดยศาลต้าหลี่และสำนักขุนนางฝ่ายใน”

สีหน้าของผู้ดูแลสำนักขุนนางฝ่ายในดำคล้ำลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน