บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 396

บทที่ 396 เครื่องสังเวยของเชื้อพระวงศ์

ฉินเฟิงพยักหน้าอย่างสงบ บอกเป็นนัยให้ผู้ดูแลสำนักขุนนางฝ่ายในและผู้ดูแลสำนักไท่ฉางไม่ต้องกังวล

เขายังคงถามต่อไปว่า “ในช่วงเวลานี้ องค์ชายสิบเอ็ดได้พูดอะไรบ้างหรือไม่?”

เสิ่นชิงฉือนึกทบทวน ตั้งแต่ต้นจนจบ องค์ชายสิบเอ็ดไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งดื่มชาอยู่ที่นั่น

ขณะเสิ่นชิงฉือกำลังจะตอบ ฉินเฟิงก็ถามว่า “หรือว่า ได้ทำอะไรไปบ้าง?”

เสิ่นชิงฉือกัดริมฝีปากบางของนางเบา ๆ เข้าใจแล้วว่าฉินเฟิงต้องการร่วมมือกับนาง วางกับดักองค์ชายสิบเอ็ด

แม้จะไม่เต็มใจ แต่สุดท้ายนั่นก็เป็นน้องชาย เสิ่นชิงฉือจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นตามน้ำ “ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ทำอะไรเลย”

ฉินเฟิงพูดว่า ‘โอ้’ เบา ๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิวหลานกับเฉินเถิงก็ถูกองค์ชายสิบเอ็ดบังคับจริง ๆ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จางซิวเย่ก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ เขารีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเพื่อเอ่ยปกป้อง “องค์ชายสิบเอ็ดไม่พูดหรือทำอะไร แล้วจะเป็นการบังคับได้อย่างไร?”

ฉินเฟิงเหลือบมองที่จางซิวเย่ “ข้าทำคดีนี้ หรือเจ้าจะมาทำ? มิเช่นนั้นเจ้ามาทำเองเลยสิ?”

จางซิวเย่หดคอ พูดอะไรไม่ได้อีก

ฉินเฟิงแค่นเสียงเบา ๆ แล้วพูดต่อ “ในแง่ของตำแหน่งขุนนาง ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางและผู้ดูแลสำนักศึกษาหลวงไม่ได้ตำแหน่งสูงเท่ากับบิดาของข้า นอกจากนี้ บิดาของข้ายังเป็นขุนนางดูแลการสงคราม ไม่ว่าคุณชายทั้งสองจะผยองแค่ไหน จะกล้าอวดดีขนาดนี้ได้อย่างไร การที่องค์ชายสิบเอ็ดทรงนั่งดู นี่ก็เท่ากับบังคับพวกเขาทั้งสองแล้ว”

ช่วงเวลานี้เอง ทหารศาลต้าหลี่ก็รีบเข้ามา “ใต้เท้า องค์ชายสิบเอ็ดมาถึงแล้ว ขอเข้าศาลมาให้การขอรับ”

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่เหลือบมองฉินเฟิงอย่างสงบ แล้วพูดโดยแสร้งทำเป็นว่ายุติธรรม “คดีนี้มีผู้ตรวจการฉินเป็นประธาน ข้าเป็นแค่ผู้ช่วย องค์ชายสิบเอ็ดจะได้ขึ้นมาให้การหรือไม่ ผู้ตรวจการฉินจะเป็นผู้ตัดสินใจ”

ทหารศาลต้าหลี่มองไปยังฉินเฟิง แต่ฉินเฟิงเพิกเฉยต่อเขา และยังคงพูดต่อไป ร่ายความผิดขององค์ชายสิบเอ็ดยาวเหยียด

ด้านนอกศาลต้าหลี่ องค์ชายสิบเอ็ดกำลังเดินไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวายใจ

เมื่อเห็นทหารศาลต้าหลี่กลับออกมา ก็รีบพุ่งเข้าไป “เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าเข้าไปได้หรือยัง”

ทหารศาลต้าหลี่มีสีหน้าซับซ้อน “องค์ชาย… กระหม่อมเกรงว่าจะยังไม่ได้ ผู้ตรวจการฉินพิจารณาคดีนี้ หากผู้ตรวจการฉินไม่พูด เราก็ไม่สามารถดำเนินการตัดสินใจได้”

องค์ชายสิบเอ็ดตกตะลึงครั้งแล้วครั้งเล่า “ผู้ตรวจการฉิน? ศาลต้าหลี่มีผู้ตรวจการฉินขึ้นมาได้ตั้งแต่เมื่อใด?”

ทหารศาลต้าหลี่ถอนหายใจยาว “องค์ชาย พระองค์ลืมไปแล้วหรือ? ฮ่องเต้เคยให้วาจาเป็นการส่วนพระองค์ แต่งตั้งฉินเฟิงทำหน้าที่ตรวจสอบขุนนางในเมือง มีอำนาจในการตรวจสอบดูแล ตราบใดฮ่องเต้ไม่นำรับสั่งกลับคืนหนึ่งวัน ฉินเฟิงก็จะยังคงเป็นผู้ตรวจการต่อไป”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ องค์ชายสิบเอ็ดพลันรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างยิ่ง

พิจารณาคดีของตัวเองหรือ? แล้วยังจะต้องพิจารณาอันใดอีก!

องค์ชายสิบเอ็ดรู้สึกหน้าซีดอ่อนแรงเป็นครั้งแรกในชีวิต ไม่เคยคิดเลยว่าในฐานะเชื้อพระวงศ์ เขาจะถูกฉินเฟิงตัวเล็ก ๆ บีบแน่นเพียงนี้

องค์ชายสิบเอ็ดไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้จึงถามต่อไป “จางซิวเย่พูดว่าอย่างไรบ้าง? เคยพูดเพื่อข้าบ้างหรือไม่?”

เมื่อมีการกล่าวถึงจางซิวเย่ ทหารต้าหลี่ก็มีสีหน้าแปลก ๆ เขาอยากจะหัวเราะแต่ไม่กล้าหัวเราะ “หัวหน้าขันทีจาง… ถูกผู้ตรวจการฉินด่าว่าคนลักเพศ… แล้วยังบอกว่าถ้าหัวหน้าขันทีจางยังกล้าขัดจังหวะอีก จะถูกทุบตีและไล่ออกไป ศาลต้าหลี่แห่งนี้จะยอมให้ขันทีเข้ามาแทรกแซงได้อย่างไร”

องค์ชายสิบเอ็ดสับสนอย่างสิ้นเชิง

หรือว่าในวันนี้ จะไม่มีใครปกป้องข้าได้เลยหรือ?

ในขณะนี้เอง…

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของคนหลายคนก็ดังมา

องค์ชายสิบเอ็ดมองหาที่มาของเสียง พลันก็พบกับกลุ่มทหารรักษาพระองค์ที่ดูเคร่งขรึมเป็นระเบียบเรียบร้อย กำลังคุ้มกันผู้สูงศักดิ์สองคนไปยังศาลต้าหลี่

องค์ชายสิบเอ็ดจำได้อย่างรวดเร็วว่าทั้งสองคนคือองค์ชายรองและองค์ชายเจ็ด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน