บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 407

บทที่ 407 สงครามปะทุ

ภายใต้การห้ามปรามอย่างเต็มกำลังของกุนซือ ทหารเลือดร้อนบางคนถึงได้ยอมกลืนความไม่พอใจลงไป มองดูฉินเฟิงพร้อมด้วยกองทหารม้าทมิฬเดินออกไปอย่างผึ่งผาย

ทันทีที่ฉินเฟิงจากไป กุนซือก็ตะโกนลั่น “ยกกองทัพโจมตีอำเภอผิงหนานโดยเร็ว!”

รองแม่ทัพคนหนึ่งกำหมัดแน่นพลางคำราม “ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เราฆ่าไอ้เด็กฉินเฟิงนั้นซะ!”

“ตอนนี้แม่ทัพเป็นตัวประกันแล้ว ทั้งกองทัพย่อมต้องถูกฉินเฟิงบ่งการมิใช่หรือ?”

กุนซือโบกมือไปมา ดวงตาของเขาจริงจังอย่างมาก “ถ้าเจ้าฆ่าฉินเฟิง ไม่ช้าก็จะต้องเผชิญหน้ากับกองทัพฝ่ายฮ่องเต้ อำเภอเป่ยซีเป็นเมืองสำคัญทางชายแดนตอนเหนือ หากเป่ยซีระดมทหารต่อสู้กับกองทัพของเรา กองทัพเป่ยตี๋จะฉวยโอกาสโจมตีแน่ ถึงตอนนั้นทั้งต้าเหลียงจะตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าขั้วอำนาจภายในจะต่อสู้กันเอง ข้าก็ไม่ต้องการเห็นต้าเหลียงล่มสลาย!”

“ฉินเฟิงผู้นี้ใช้แผนการเจ้าเล่ห์ เพราะเข้าใจความคิดของท่านแม่ทัพ เขาจึงมั่นใจขนาดนี้! พวกเจ้าก็ได้เห็นวิธีการของฉินเฟิงแล้ว รีบเตรียมกองทัพออกศึก อย่ารอช้า ความอัปยศอดสูในวันนี้ วันหน้าจักต้องทวงคืนร้อยเท่า แต่บัดนี้สถานการณ์โดยรวมต้องมาก่อน”

แม้ว่าบรรดาทหารจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

ครั้นฉินเฟิงออกจากค่ายแม่ทัพรถม้าศึก เขาไม่ได้ไปที่อำเภอเป่ยซี แต่มุ่งหน้าไปที่อำเภอผิงหนานเพื่อควบคุมการศึก

เวลาเดียวกัน ด้านอำเภอเป่ยซี หลี่หลางและทหารคนอื่น ๆ ที่ออกจากเมือง พวกเขาไม่ได้กลับเข้าเมือง แต่เปลี่ยนเส้นทางรีบเร่งไปยังแนวหน้าทางเหนือ

ยามนี้อำเภอเป่ยซีได้รวบรวมกองกำลังทั้งหมด นำโดยหลี่หลางและอู๋เว่ยเปิดฉากโจมตีกับกองทัพซางกานแห่งเป่ยตี๋ที่เพิ่งมาถึงแนวหน้าและกำลังตั้งกระโจมอยู่

บนกำแพงเมืองเป่ยซี หลี่จางประสานมือไว้ด้านหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แต่หลินฉวีฉีที่อยู่ด้านข้างกลับขมวดคิ้ว “ซื่อจื่อ ความตั้งใจเดิมของพี่ฉินคือการระดมกองกำลังเพื่อข่มขู่แม่ทัพรถม้าศึก ไยจึงเปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน โจมตีกองทัพซางกาน? กองทัพซางกานเป็นหนึ่งในกองกำลังหลักเป่ยตี๋ หากไม่ระวัง เกรงว่า…”

ก่อนที่หลินฉวีฉีจะพูดจบ หลี่จางก็โบกมือเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นายอำเภอหลิน ท่านมุ่งความสนใจไปที่ความเป็นอยู่ของชาวบ้าน การที่ไม่เข้าใจด้านการทหารก็พอจะเข้าใจได้ เมื่อทำสงคราม ไม่ควรดูจากเปลือกนอก แต่ควรดูสถานการณ์โดยรวม ทันทีที่กองทัพของซางกานมาถึง ทางเหนือก็เกิดกบฏในอำเภอผิงหนาน นี่ย่อมมิใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน”

“หนอนบ่อนไส้ในราชสำนัก ทัพกบฏหวงเฉิงในอำเภอผิงหนาน กองทัพซางกาน สามฝ่ายร่วมมือกัน คิดจะวางยาแรงให้ต้าเหลียงของเรา”

“ทันทีที่การต่อสู้ในอำเภอผิงหนานเริ่มขึ้นและกองทัพซางกานได้รับข่าว พวกเขาก็จะส่งกองกำลังไปโจมตีอำเภอเป่ยซีอย่างไม่ต้องสงสัย”

“การที่ให้เป่ยซีระดมกำลังทหารออกมา ประการแรก พี่ฉินระดมพลเพื่อข่มขู่แม่ทัพรถม้าศึก ประการที่สอง เพื่อปราบกบฏในอำเภอผิงหนาน แต่สิ่งที่เขาสนใจจริง ๆ คือกองทัพซางกานที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ถือโอกาสที่พวกมันยังตั้งค่ายไม่เสร็จ เปิดการโจมตีกะทันหัน นี่จะต้องสร้างความเสียหายแก่ศัตรูอย่างรุนแรงแน่นอน ขัดขวางการจัดวางกำลังของศัตรู ซื้อเวลาให้อำเภอผิงหนานปราบกบฏ”

หลินฉวีฉีตกตะลึง ความลึกล้ำของสงครามระหว่างทั้งสองแคว้นนั้นเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ

โชคดีที่หลี่จางมาช่วย ไม่เช่นนั้นเขาคงจะไม่สามารถเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของฉินเฟิงได้ด้วยตัวเองและโอกาสในการศึกก็ย่อมจะล่าช้าออกไป

เกือบจะทันทีที่หน่วยสอดแนมเป่ยตี๋กลับถึงค่ายและรายงานความเคลื่อนไหวในเป่ยซี หลี่หลางกับอู๋เว่ยก็ได้นำกองทหารของพวกเขาเข้าโจมตีแล้ว

หลี่หลางถือหอกอยู่บนหลังอาชา นำทหารม้าทมิฬหุ้มเกราะหนักจำนวนห้าร้อยนายพังประตูค่าย แล้วพุ่งเข้าไป

ทหารเป่ยตี๋รีบร้อนพากันยิงธนูโต้กลับ… หนึ่งชั่วยาม ทหารม้าทมิฬห้าร้อยนายก็ถูกธนูปักจนไปทั่วร่างเหมือนเป็นเม่นห้าร้อยตัว แต่ต่อให้ทั้งร่างจะถูกปกคลุมไปด้วยลูกธนู ทว่าประสิทธิภาพการต่อสู้ของทหารม้าทมิฬกลับไม่ลดน้อยลงเลย

อาศัยความทนทานขั้นสุดยอดของม้าที่ราบสูง และเกราะของทหารม้าทมิฬซึ่งหนาและหนักกว่าเกราะทหารม้าเกราะหนักทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งส่วนสำคัญของร่างกายที่ได้รับการปกป้องด้วยแผ่นเหล็กโดยตรง

แค่น้ำหนักของชุดเกราะเพียงอย่างเดียว หากวางไว้บนร่างทหารธรรมดา คงจะกดทับจนถึงขั้นที่ไม่อาจลุกขึ้นได้

ด้วยเหตุนี้ ลูกศรธรรมดาที่พุ่งเข้าใส่เกราะจึงกระเด็นกระดอนออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน