บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 410

บทที่ 410 กองทัพปราบกบฏ

หลี่เซียวหลานถูกฉินเฟิงกอดเข้าเต็มเปา เมื่อได้สัมผัสอ้อมแขนมั่นคงเปี่ยมกำลังของฉินเฟิง ความรู้สึกหลากหลายพลันประเดประดังเข้ามา

“เฟิงเอ๋อร์ มิได้พบกันเสียนาน เหตุใดเจ้าถึงไม่โตขึ้นเลยสักนิด”

“เวลานี้เจ้าเป็นคนใหญ่คนโต มีชื่อก้องไปทั่วแคว้นต้าเหลียง ไยจึงยังประพฤติเหมือนเด็ก ๆ เล่า”

เมื่อถูกหลี่เซียวหลานตำหนิเสียงอ่อน ฉินเฟิงหาได้อับอาย ทั้งยังยืนหยัดภาคภูมิเสียอีก นายน้อยฉินกอดพี่หญิงสามพลางถูศีรษะไปมาสองทีด้วยสีหน้าดื่มด่ำ

“ต่อหน้าพี่หญิงทั้งหลาย ข้าก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ”

“บุรุษเพศเยาว์วัยจนกว่าจะสิ้นชีพ!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลี่เซียวหลานก็ถอนหายใจด้วยความระอาอย่างอดมิได้

แต่ต่อให้สีหน้าจะแสดงออกราวกับผิดหวังเสียเต็มประดา กระนั้นในใจนางกลับปลาบปลื้มเหลือแสน ถึงอย่างไรบุรุษในใต้หล้าก็เหมือนกันหมด ทันทีที่มีทั้งเงินและอำนาจก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคน ทว่าฉินเฟิงชื่อก้องไปทั้งแคว้นต้าเหลียง เป็นผู้ที่สามารถหยุดยั้งฝีเท้ากองทัพเป่ยตี๋ได้ด้วยตัวคนเดียว แต่เขาก็ยังมิเปลี่ยนไปจากเดิม

หลี่เซียวหลานยิ้มอ่อนโยน เอื้อมมือลูบหัวน้องชายแล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวล “รีบหลีกไปได้แล้ว มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

หวนนึกถึงเมื่อคราวอยู่ในอำเภอเป่ยซี ฉินเฟิงที่เกือบถูกหลี่เซียวหลานทิ่มจนหมดโอกาสสืบสกุลก็เสียวสันหลังวาบ รีบคลายมือแล้วไปยืนอยู่อีกด้านอย่างเจื่อน ๆ

“เรื่องจับกุมเว่ยเซียวปล่อยให้เหล่าองครักษ์เสื้อแพรจัดการเป็นพอ เหตุใดพี่หญิงสามถึงต้องมาด้วยตนเองเล่า”

“ก็แค่นักฆ่าผู้หนึ่งเท่านั้น”

เมื่อได้ยินวาจานี้ หลี่เซียวหลานก็แค่นเสียงอย่างอดมิได้ “นักฆ่าผู้หนึ่งเท่านั้นรึ ผู้ที่กล้านิยามเว่ยเซียวเยี่ยงนี้ เห็นจะมีก็แต่เจ้าคนแรก คืนนี้หากมิใช่เพราะองครักษ์เสื้อแพรรู้ความเคลื่อนไหวของเว่ยเซียวแต่แรก เจ้าคงมีอันตรายแล้ว ทักษะยิงธนูของเว่ยเซียวอยู่ในระดับแตกฉาน เล็งศีระษะเจ้าได้ตั้งแต่ระยะร้อยก้าว”

“คนอันตรายเช่นนี้ ควรปลิดชีพทันที เจ้าไว้ชีวิตเขามิกลัวเป็นภัยในภายหลังหรือ”

ฉินเฟิงมิได้ใส่ใจคำเตือนของหลี่เซียวหลานมากนัก

“ปลิดชีพนั้นต้องปลิดแน่ ทว่ามิใช่ตอนนี้ เว่ยเซียวกบดานมานมนาน ย่อมมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง หากไม่ลากผู้บงการเบื้องหลังออกมา น่ากลัวว่าข้าคงกินมิได้ นอนมิหลับ”

เมื่อได้รู้ความตั้งใจจริงของฉินเฟิง สายตาหลี่เซียวหลานพลันมีความนัยบางอย่างพาดผ่าน “ที่จริง กับบางเรื่องมิจำเป็นต้องรู้ให้แจ่มแจ้งนัก ชีวิตคนเรา เลอะเลือนบ้างก็ดี”

ฉินเฟิงเลิกคิ้ว มองหลี่เซียวหลานอย่างมีความหมาย “อะไรกัน พี่หญิงสามรู้หรือว่าผู้บงการเบื้องหลังคือใคร?”

หลี่เซียวหลานในยามนี้เป็นถึงผู้ดูแลองครักษ์เสื้อแพร แม้นอยู่ในขั้นเดียวกับโม่หลี กระนั้นหากว่ากันจริง ๆ โม่หลีก็ยังต้องรับบัญชาจากนาง

ในฐานะผู้มีอำนาจอันดับสองแห่งองครักษ์เสื้อแพร หลี่เซียวหลานไฉนเลยจะไม่รับรู้ความคิดของฉินเฟิง

“เรื่องนี้เจ้ามิต้องถาม ถามไปข้าก็ไม่บอก เจ้ารู้เพียงว่า ผลประโยชน์ที่เกี่ยวพันเชื่อมโยงกันเบื้องหลังเว่ยเซียวนั้นเกินกว่าที่เจ้าจินตนาการไหว หากเจ้าสังหารเว่ยเซียวเสียเรื่องนี้ก็เป็นอันจบ แต่ถ้าเจ้าคุมตัวแต่มิยอมสังหาร นั่นเป็นต้องนำภัยมาสู่ตัวแน่”

ฉินเฟิงย่อมเข้าใจ ด้วยทันทีที่ข่าวเว่ยเซียวถูกจับแพร่ออกไป ผู้บงการเบื้องหลังย่อมอยู่ไม่เป็นสุข ผลลัพธ์มีอยู่สองทาง ไม่ฆ่าเว่ยเซียวปิดปากก็ฆ่าฉินเฟิงเพื่อให้สิ้นปัญหา

ทว่า ฉินเฟิงก็ยังตั้งใจจะใช้เว่ยเซียวเป็นเหยื่อล่อ ตกผู้บงการเบื้องหลังออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน